Ο Ιταλός γιατρός εντατικής στο Μπέργκαμο, Δρ. Ντανιέλε Ματσίνι (Daniele Macchini) κατέγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό του Facebook την κατάσταση που επικρατεί στην εντατική του νοσοκομείου που υπηρετεί, στο Μπέργκαμο και τον αγώνα που δίνουν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του νυχθημερόν. Το kosmodromio μετέφρασε και μεταφέρει εδώ αποσπάσματα από την συγκλονιστική του μαρτυρία:
«Μετά από μεγάλη σκέψη για το εάν και τι πρέπει να γράψω σχετικά με τα όσα συμβαίνουν, ένοιωσα πως η σιωπή θα ήταν ανεύθυνη
Θα προσπαθήσω συνεπώς να μεταφέρω στον κόσμο που βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητά μας, το τι ζούμε στο Μπέργκαμο, τις μέρες αυτές της πανδημίας του covid-19. Κατανοώ την ανάγκη να μην δημιουργηθεί πανικός, αλλά όταν το μήνυμα της επικινδυνότητας όσων συμβαίνουν δεν φτάνει στον κόσμο τρομάζω.
Παρακολούθησα ο ίδιος με κάποια κατάπληξη την αναδιοργάνωση όλου του νοσοκομείου μας την περασμένη εβδομάδα, όταν ο τωρινός μας εχθρός ήταν ακόμα στις σκιές: οι πτέρυγες σιγά-σιγά άδειαζαν, δραστηριότητες επιλογής διακόπτονταν, δημιουργούνταν χώρος στην εντατική για να στηθούν όσο το δυνατόν περισσότερα κρεβάτια
Όλος αυτός ο ταχύτατος μετασχηματισμός έφερε μια ατμόσφαιρα σιωπής και σουρεαλιστικής κενότητας στους διαδρόμους του νοσοκομείου, που δεν καταλαβαίναμε ακόμα, περιμένοντας έναν πόλεμο που δεν είχα ακόμα αρχίσει και για τον οποίο πολλοί (εμού συμπεριλαμβανομένου) δεν ήταν σίγουροι πως θα ξεσπούσε ποτέ με τέτοια αγριότητα.
Θυμάμαι ακόμα την εφημερία μου πριν μια εβδομάδα καθώς περίμενα για τα αποτελέσματος μια δειγματοληψίας. Όταν το σκέφτομαι τώρα η ανησυχία μου για μια μόνο περίπτωση μοιάζει γελοία και αδικαιολόγητη, τώρα που έχω δει τι συμβαίνει. Πλέον τώρα η κατάσταση είναι τουλάχιστον δραματική
Ο πόλεμος εξερράγη στην κυριολεξία και οι μάχες είναι αδιάκοπες νυχθημερόν. Αλλά τώρα η ανάγκη για κλίνες έχει φτάσει σε όλη την δραματικότητά της. Τα τμήματα που είχαν αδειάσει το ένα μετά το άλλο γεμίζουν με εντυπωσιακό ρυθμό
Οι πινακίδες με τα ονόματα των ασθενών, διαφορετικού χρώματος ανάλογα με την χειρουργική κλινική είναι όλες ποια κόκκινες και αντί για χειρουργείο βλέπεις τη διάγνωση, που είναι πάντα η ίδια η καταραμένη αμφίπλευρη διάμεση πνευμονία.
Πείτε μου τώρα το είδους γρίπη προκαλεί τόσο ραγδαίο δράμα…
… Και παρόλο που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που καυχιόνται πως δεν φοβούνται, αγνοώντας τις οδηγίες, και διαμαρτυρόμενοι επειδή η φυσιολογική τους ρουτίνα βρίσκεται “προσωρινά” σε κρίση, εξελίσσεται μια επιδημιολογική καταστροφή. Και δεν υπάρχουν πια, χειρουργοί, ουρολόγοι, ορθοπεδικοί, είμαστε απλά γιατροί που αίφνης γίναμε τμήμα μιας ενιαίας ομάδας, για να αντιμετωπίσουμε αυτό το τσουνάμι που ας έχει πνίξει.
Οι περιπτώσεις πολλαπλασιάζονται, φτάνουμε σε ρυθμό 15-20 εισαγωγές την ημέρα όλες με την ίδια αιτιολογία. Τα αποτελέσματα των ελέγχων έρχονται πια το ένα μετά το άλλο: θετικό, θετικό, θετικό. Ξαφνικά η εντατική καταρρέει.
Οι λόγοι της εισαγωγής είναι πάντα οι ίδιοι: πυρετός και βήχας αναπνευστική ανεπάρκεια. Το ακτινολογικό αναφέρει συνέχεια το ίδιο πράγμα: αμφίπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφίπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφίπλευρη διάμεση πνευμονία. Όλες χρήζουν νοσηλείας.
Για κάποιους μπορούμε να τους διασωληνώσουμε και ως τις βάλουμε στην εντατική. Για άλλους είναι πολύ αργά. Κάθε αναπνευστήρας γίνεται σαν χρυσάφι: όσοι βρίσκονται σε χειρουργεία που έχουν αναστείλει την μη – επείγουσα δραστηριότητά τους μετατρέπονται σε κλίνες εντατικής που δεν υπήρχαν πριν.
Το προσωπικό είναι εξαντλημένο. Είδα την κούραση σε πρόσωπα που δεν ήξεραν τι είναι ανάπαυση, παρόλο τον ήδη εξαντλητικό φόρτο εργασίας που είχαν. Είδα την αλληλεγγύη μεταξύ μας, που ποτέ δεν σταματήσαμε να πηγαίνουμε στους παθολόγους συναδέλφους μας και να τους ρωτάμε “πώς μπορώ να σε βοηθήσω τώρα;”
Είδα γιατρούς να μετακινούν κρεβάτια και ασθενείς, να κάνουν θεραπείες που κανονικά κάνουν οι νοσοκόμοι. Νοσηλευτές με δάκρυα στα μάτια επειδή δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους, και οι ζωτικές παράμετροι αρκετών ασθενών ταυτόχρονα αποκαλύπτουν μια ήδη προδιαγεγραμμένη μοίρα.
Δεν υπάρχουν πια βάρδιες. Η κοινωνική ζωή έχει ανασταλεί για όλους μας. Δεν βλέπουμε πια τις οικογένειές μας από φόβο μην τις μολύνουμε. Κάποιοι από μας έχουν ήδη μολυνθεί πάρα τα πρωτόκολλα.
Κάποιοι από τους συναδέλφους μας που έχουν μολυνθεί, μόλυναν και συγγενείς τους και κάποιοι από τους συγγενείς τους χαροπαλεύουν. Έτσι, ναι, κάντε υπομονή, δεν μπορείτε να πάτε στο θέατρο, στα μουσεία, στο γυμναστήριο. Προσπαθήστε να δείξετε οίκτο στις μυριάδες ηλικιωμένων που θα μπορούσατε να εξολοθρεύσετε.
Απλά προσπαθούμε να φανούμε χρήσιμοι. Μπορείτε να κάνετε κι εσείς το ίδιο: εμείς επηρεάζουμε την ζωή και τον θάνατο μερικών δεκάδων ανθρώπων. Εσείς με τους δικούς σας πολλούς περισσότερους. Σας παρακαλώ να μοιραστείτε αυτό το μήνυμα. Πρέπει να εξαπλώσουμε την πληροφορία για να αποτρέψουμε αυτό που συμβαίνει εδώ από το να συμβεί σε όλη την Ιταλία.
Καταλήγω λέγοντας πως πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτόν τον πόλεμο στον πανικό. Ο μόνος που μπορώ να φανταστώ είναι που υπάρχουν ελλείψεις μασκών, δεν πωλούνται πια μάσκες. Δεν έχουμε πολλές μελέτες, αλλά είναι πράγματι ο πανικός χειρότερος από την αδιαφορία και την απροσεξία κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιδημίας;»
