Κυριολεκτικά τίποτα. Κι αυτό γιατί περιορίστηκε στο να επιβεβαιώσει ότι τα μοναδικά εργαλεία που θα “ρίξει στη μάχη” η Ε.Ε. για να στηρίξει τα κράτη μέλη είναι όλα εργαλεία που υπάρχουν ήδη:

• Ο ESM με “περιορισμένες προϋποθέσεις” (μια μπούρδα όπου οι προϋποθέσεις μπορούν να επανεξεταστούν ανά πάσα στιγμή από τους πιστωτές, όπως έχω ξανα-εξηγήσει εδώ).
• Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), που θα ανοίξει την στρόφιγγα για την παροχή ρευστότητας σε επιχειρήσεις, αλλά όχι για τα κράτη, άρα συνοπτικά δεν κάνει καμία διαφορά,
• Το λεγόμενο ταμείο “αντι-ανεργίας” ή αλλιώς το πρόγραμμα SURE της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα βοηθήσει τις ευρωπαϊκές χώρες (μέσω δανείων) να απορροφήσουν το κόστος των ταμείων ανεργίας, το οποίο θεωρητικά θα έπρεπε να φτάνει “έως τα 100 δισεκατομμύρια”, αλλά στην πραγματικότητα εξαρτάται από το ποσό των εγγυήσεων που θα παράσχει κάθε χώρα σε εθελοντική βάση και άρα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι παρά ένα νεροπίστολο ντυμένο ως μπαζούκα.
• Και ένα ταμείο που θα ενεργοποιήσει (ταρατατζούμ!) 2,7 δισ. ευρώ του κοινοτικού προϋπολογισμού (δηλαδή το 0,03% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ), ποσό τόσο γελοίο που δεν αξίζει καν να το σχολιάσουμε.

Στο τελικό κείμενο του Eurogroup (μπορείτε να το δείτε εδώ) δεν γίνεται καμία αναφορά σε ευρω-κορονο-ομόλογο ή σε κάποια παρόμοια παροχή, όπως άλλωστε μπορούσε να προβλέψει κανείς (τα οποία όπως και να ‘χε δεν θα αποτελούσαν λύση, ίσα ίσα δείτε εδώ).

Εν συντομία, στα καθεστωτικά μέσα θα διαβάσετε ότι η Ευρώπη έριξε στο τραπέζι 500 δισ. ευρώ. Δεν είναι έτσι: υπάρχουν τα 400 δισ. του ESM, συν τα χρήματα που θα καταφέρει να μαζέψει το πρόγραμμα SURE. Τελεία.

Όπως είχα προβλέψει στο άρθρο για τον ESM, πολύ απλά, πέρασε η γαλλο-γερμανική γραμμή που είχαν αποφασίσει πριν από μέρες οι δυο χώρες (όπως προκύπτει και από αυτό το άρθρο της 3ης Απριλίου).

Όπως έγραψα: “Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ξεκάθαρα εσωτερική αντιπαράθεση μεταξύ των ευρωπαϊκών ελίτ, η οποία όμως πιθανότατα θα επιλυθεί και πάλι υπέρ της γαλλο-γερμανικής διαρχίας, στο βαθμό που οι ‘πωλήτριες’ αστικές τάξεις των νότιων χωρών, όσο και αν παραπαίει ο φιλοευρωπαϊκός τους ζήλος, δεν δείχνουν ακόμη έτοιμες να εξετάσουν την έξοδο από το ενιαίο νόμισμα. Και ως εκ τούτου θα καταλήξουν στη συνθηκολόγηση”.

Φυσικά, το κείμενο του Eurogroup πρέπει να υπογραφεί σήμερα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και κατά συνέπεια από όλους τους αρχηγούς κρατών, κάτι που σημαίνει ότι ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε θα μπορούσε θεωρητικά να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία, αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο, όχι μόνο επειδή δεν θα ‘χει κανένα νόημα, αλλά και επειδή θα αποτελούσε ένα μεγάλο χτύπημα κατά του υπουργού του των Οικονομικών Ρομπέρτο Γκουαλτιέρι, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να επιλυθεί μόνο με την παραίτηση ενός από τους δύο, οδηγώντας σε ενδεχόμενη κυβερνητική κρίση.

Φυσικά, η χθεσινή απόφαση δεν σημαίνει ότι η Ιταλία είναι αναγκασμένη να υπογράψει για δάνειο από τον ESM. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο μόνος τρόπος για να έρθει άμεσα κανά ψιλό από την Ευρώπη είναι αυτός. Ως εκ τούτου, για να βρει η οικονομία τους πόρους που χρειάζεται απεγνωσμένα, η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από το να βγει στις αγορές, δείχνοντας εμπιστοσύνη στην προσωρινή κάλυψη της ΕΚΤ. Το ότι όμως αυτή ήταν η μόνη ρεαλιστική λύση για την εξεύρεση των απαραίτητων πόρων ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ακόμη και για την δίχρονη κόρη μου.

Άρα, λοιπόν, γιατί σε μια συνθήκη όπου κάθε μέρα που περνάει μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για χιλιάδες πολίτες και επιχειρήσεις, η κυβέρνηση έχασε δύο εβδομάδες στέλνοντας γελοίες επιστολές και τελεσίγραφα στην Ευρώπη, ζητώντας μέτρα, τα οποία εκτός του ότι δεν θα έφερναν κάποια λύση, ήταν και απολύτως μη ρεαλιστικά;