Εβδομήντα δύο χρόνια πριν, το όχι και τόσο μακρινό 1948, μια εθνοκάθαρση πρώτα και ένας παράνομος εποικισμός έπειτα έθεταν τα θεμέλια της Μέσης Ανατολής στη νέα της (τότε) μορφή και έβαζαν σε κίνηση έναν ιστορικό κύκλο που αρνείται ακόμα να κλείσει.
Η Παλαιστινιακή Νάκμπα ή “Καταστροφή” συνιστά μια από τις εμφατικότερες αποδείξεις ως προς το πώς οι ξένες (νέο-)αποικιοκρατικές επεμβάσεις καταστρέφουν την ειρήνη και αποτέλεσε την αφετηρία για το δεύτερο στα χρονικά καθεστώς απαρτχάιντ, αυτό του κράτους του Ισραήλ.
Η Νάκμπα ως πράξη εθνοκάθαρσης υπήρξε ιδρυτική και στρατηγική πολιτική του Ισραήλ, ως κράτους που εδράζεται στον “εθνο-φυλετικό” διαχωρισμό και καταπίεση, με την έννοια του έθνους και της φυλής να προσδιορίζονται εν προκειμένω σε βάση θρησκευτική. Η πορεία του Ισραήλ σε ένα νέο σύστημα απαρτχάιντ ξεκίνησε πριν από 72 χρόνια αλλά αποκρυσταλλώθηκε τελευταία.
Το 1947, η Ειδική Επιτροπή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (UNISCOP) πρότεινε, αντίθετα προς την αραβική πρόταση, χωρισμό της Παλαιστίνης μεταξύ δύο κρατών, Παλαιστινιακού και Εβραϊκού, με το τελευταίο να παίρνει το 55% της γης της ιστορικής Παλαιστίνης.
Η αρμόδια υπό-επιτροπή ωστόσο της ad hoc επιτροπής του ΟΗΕ για το παλαιστινιακό ζήτημα, η οποία είχε συσταθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έλαβε αντίθετη θέση και υποστήριξε την ανακήρυξη της Παλαιστίνης σε ένα, ενιαίο κράτος, την τύχη του οποίου κατόπιν θα αποφάσιζε ο λαός του, με δημοψήφισμα.
Άλλωστε, η ίδια η UNISCOP είχε εντοπίσει ότι σε συνολικό πληθυσμό 1.846.000, οι 1.203.000 ήταν Άραβες και μόλις 608.000 Εβραίοι, ενώ η κατοχή της γης έδειξε ότι οι Άραβες κατείχαν σε κάθε περιφέρεια μεγαλύτερες εκτάσεις από τον εβραϊκό πληθυσμό και συνολικά στην Παλαιστίνη, το ποσοστό κατοχής υπέρ των Αράβων έφτανε το 85%.
Στη διαδικασία που οδήγησε στο διαχωρισμό της Παλαιστίνης υπήρξε και στο επίπεδο της διεθνούς κοινότητας μια πρωτοφανής, θεμελιακή αδικία και ένας υπονοούμενος αλλά σαφής ρατσισμός εναντίον των Παλαιστινίων. Η κραυγαλέα αναντιστοιχία συνθηκών στο έδαφος και αρχικής διανομής επιφύλαξε τη θέση του αναλώσιμου και προσωρινού κατοίκου στην παλαιστινιακή πλειοψηφία.
Την ίδια περίοδο, με την κάλυψη της θνήσκουσας αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας, οι εβραϊκές παραστρατιωτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις εξαπέλυσαν το κύμα εθνοκάθαρσης, δολοφονιών, λεηλασιών και κάθε είδους βιαιοτήτων, το οποίο οδήγησε στην προσφυγιά περίπου το μισό παλαιστινιακό πληθυσμό: στη Νάκμπα.
Η αποδοχή της θεμελίωσης ενός τέτοιου κράτους με αυτόν τον τρόπο, στο πλαίσιο, όπως αποδείχτηκε, της νεοαποικιακής και ιμπεριαλιστικής προσπάθειας δέσμευσης των εξελίξεων της Μέσης Ανατολής αποτελεί τον καταλυτικό παράγοντα για την αστάθεια και την οπισθοδρόμηση δια των ατελείωτων πολέμων στην περιοχή.
Εξηγεί επιπλέον γιατί το Ισραήλ ποτέ δεν θα δεχτεί την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, παρά μόνο αν εξαναγκαστεί σε αυτήν την επιλογή λόγω στρατιωτικής ήττας ή υπέρτερου κινδύνου. Οι όποιες πρόσκαιρες παραχωρήσεις του υπήρξαν αποτέλεσμα της παλαιστινιακής αντίστασης, οι οποίες σε ελάχιστο χρόνο αναιρέθηκαν. Η πολιτική της εθνοκάθαρσης συνεχίζεται ακάθεκτη και εντείνεται, ενώ το Ισραήλ μετατρέπεται στο νέο καθεστώς απαρτχάιντ εκ των πραγμάτων και θεσμικά.
Μόλις πριν από περίπου ένα χρόνο, ο νέος βασικός νόμος του Ισραήλ στέρησε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης από όλους τους μη Εβραίους πολίτες του Ισραήλ, ερχόμενος σε συνέχεια αντιστοίχων ρυθμίσεων, να επαναβεβαιώσει τον εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους και την αναβίωση του συστήματος απαρτχάιντ, μέχρι του σημείου της οριστικής εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων από όλη την ιστορική τους πατρίδα.
Η ακροδεξιά ηγεμονία στην εσωτερική πολιτική ζωή του Ισραήλ είναι το μέτρο της σταδιακής διάβρωσης και ιδεολογικής παρακμής της χώρας αυτής, ακριβώς ως απόρροια του τρόπου ίδρυσής της.
Επιπλέον καταδεικνύει ότι αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει λύση δύο κρατών. Σήμερα έχει καταστεί ανέφικτη, για όσο τουλάχιστον το κόστος για το Ισραήλ από τη μη-λύση δεν καθίσταται απαγορευτικό.
Η στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ, μικρότερη βεβαίως από ό,τι στο παρελθόν, όπως και από εκείνη που θέλει να επιδεικνύει, δεν του διασφαλίζει απαραιτήτως τη μακροπρόθεσμη επιβίωση του και κυρίως την ευδαιμονία. Οι διαυγέστεροι των (λίγων δυστυχώς) προοδευτικών ανθρώπων στο εσωτερικό του το αντιλαμβάνονται. Η σταδιακή φθορά των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας δεν θέλει πολύ για να καταστούν καταλύτες της φθοράς και της ισραηλινής κυριαρχίας.
Απέναντι σε έναν καταθλιπτικό συσχετισμό ισχύος, οι Παλαιστίνιοι αντιμετώπισαν σε μεγάλο βαθμό πατρωνίες, σκληρές συγκρούσεις με “φίλους” και με εχθρούς, την υποκρισία των μεγάλων δυνάμεων και δικά τους στρατηγικά λάθη, καταφέρνοντας, όχι μόνο να αναδείξουν παγκόσμιες προσωπικότητες αλλά το πλέον εμβληματικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.
Παρότι είναι σαφές ότι ο Παλαιστινιακός αγώνας διανύει την πλέον δύσκολη περίοδό του, τουλάχιστον από το 1967 και δώθε, η άρνηση και μόνο προσυπογραφής ενός εγκλήματος όπως το σχέδιο Τραμπ αποτελεί αξιοθαύμαστη επίδειξη κουράγιου. Δύσκολα κανείς μπορεί να σκεφτεί λαό με τέτοιο ηρωισμό, αντοχή, ανυπότακτο και δημιουργικό πνεύμα.
Υπάρχει δε κάτι το εξαιρετικό στη μνήμη της Νάκμπα: η τόλμη και το θάρρος ενός λαού να θυμάται και να τιμά την ήττα και το συλλογικό τραύμα, προκειμένου να συνεχίσει την πορεία του.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε: Ο παλαιστινιακός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας αποτελεί το μέτρο της ανθρώπινης, ελεύθερης συνείδησης, στο διεθνές επίπεδο. Και όπως η υπόθεση της Νοτίου Αφρικής κατέδειξε, τα απαρτχάιντ μπορούν τελικά να ηττηθούν.
