Η δήλωση Δένδια σχετικά με την κατάληψη ελληνικού εδάφους από τον τουρκικό στρατό στον Έβρο θα μπορούσε να ερμηνευτεί και σαν ανέκδοτο, φροϋδικού τύπου.
Θα μπορούσε επίσης να έχει οδηγήσει σε άμεση παραίτησή του – σε άλλες εποχές κάπως περισσότερο αξιοπρεπείς.
Θα μπορούσε να έχει πυροδοτήσει πραγματικές αντιδράσεις από την αντιπολίτευση, αντί της δήλωσης σχεδόν συμπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα είχε οδηγήσει σε έκρηξη αντιδράσεων από τα μέσα ενημέρωσης, αντί της σημερινής σχεδόν καθολικής σιωπής.
Σήμερα τα πραγματικά είναι λίγο διαφορετικά: η Ελλάδα του “έπους του Έβρου” απέναντι κατά βάση σε αόπλους, η Ελλάδα του “αδιάβατου” Έβρου βιώνει τη σταδιακή “ρευστοποίηση” των συνόρων της και στον Έβρο, μετά το Αιγαίο. Η δημιουργία ενός τουρκικού προγεφυρώματος στα δυτικά του ποταμού, ασχέτως του πόσο θα διαρκέσει (προς το παρόν δε διαφαίνεται κάποια απόπειρα απομάκρυνσης του τουρκικού στρατού επομένως μάλλον ελπίζουμε στη βροχή και στην πλημμύρα) πρώτον αλλάζει τις επιχειρησιακές συνθήκες στην περιοχή και δεύτερον τροποποιεί τα πολιτικά και διπλωματικά δεδομένα: όταν και όποτε θα συζητήσουν για οτιδήποτε τα δύο κράτη, το δεδομένο θα είναι ότι η Ελλάδα αδυνατεί να προφυλάξει την εδαφική της ακεραιότητα και στον Έβρο, άρα θα έχει αποδειχτεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι αντικειμενικά βρίσκεται σε θέση υποδεέστερη ή και δορυφοριοποιημένη ως προς την Τουρκία.
Σε συνδυασμό με τη σταθεροποίηση της τουρκικής παρουσίας στη Λιβύη μιλούμε για περικύκλωση και διείσδυση σε σημείο που η αμυντική και αποτρεπτική δύναμη της Ελλάδας φθίνει ταχέως.
Υπάρχει βεβαίως μια ολίγον “μανταμσουσουδίστικη” άποψη η οποία διατείνεται ότι πολεμικές συγκρούσεις έτσι και αλλιώς δεν γίνονται στην εποχή μας και στην περιοχή μας. Την έχουν εκφράσει κατεξοχήν οι δύο τελευταίοι υπουργοί Εξωτερικών.
Η αλήθεια είναι ότι ο 21ος αιώνας μέχρι σήμερα βρίθει πολέμων, αλλαγών συνόρων, “αλλαγών καθεστώτων”, ακόμα και απειλών παγκοσμίων συγκρούσεων. Η πλήρης απορρύθμιση του διεθνούς συστήματος ασφάλειας σημαίνει ότι μόνο τα κράτη που είναι και δείχνουν αποφασισμένα να υπερασπιστούν τα εδάφη τους είναι ασφαλή. Εκείνα αντιθέτως που είναι και δείχνουν αδύναμα, που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο σύγκρουσης ως αδιανόητο, στην περιοχή μας ιδίως, δεν περνούν καλά, για να το θέσουμε με πολύ απλοϊκούς όρους.
Οι περιβόητες ελληνικές συμμαχίες (Ισραήλ, ΗΠΑ, Ε.Ε., Γαλλία) σφυρίζουν αδιάφορα. Αναρωτιέται κανείς, γιατί εν τέλει καταστρέψαμε τις σχέσεις μας με άλλες δυνάμεις – βλ. Ρωσία. Προκύπτει με σαφήνεια ότι η νέα στρατιωτική συμφωνία ΗΠΑ- Ελλάδας, με διαπραγμάτευση Τσίπρα και με υπογραφή Μητσοτάκη αποσκοπεί απλώς και μόνο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ, με την Ελλάδα να μετατρέπεται από χώρα σε “χώρο”.
Πρόκειται για επικίνδυνη και θλιβερή κατάσταση. Η ελληνική πολιτική ελίτ συνολικά, εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και το Ισραήλ είναι ανίκανη να υπερασπιστεί ακόμα και τα ελάχιστα: τη μη κατάληψη και απόσπαση εδάφους. Η συνολική αλλαγή μοντέλου στη χώρα γίνεται ξεκάθαρα πια ζήτημα επιβίωσης.
