Έχει γραφεί και αναλυθεί από πολύ εμβριθέστερους αναλυτές ότι ένα από τα βασικά εξαγώγιμα “προϊόντα” του κράτους του Ισραήλ είναι η καταστολή και η διαμόρφωση ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, ρατσιστικού προσανατολισμού, αποδεκτού από τη “διεθνή κοινότητα”, δηλαδή από τους ισχυρούς του πλανήτη. Φυσικά το ίδιο έχει δανειστεί και έχει εξελίξει τακτικές από προγενέστερα μοντέλα, κυρίως των αποικιακών δυνάμεων.
Ένας συνδυασμός “κανονικοποιημένης”, διαρκούς χρήσης βίας, που χάρη στην οικονομική ισχύ και στα μέσα ενημέρωσης βαφτίζεται “αυτοάμυνα” απέναντι στην αντίδραση των θυμάτων της. Η δράση ονοματίζεται αντίδραση και το αντίστροφο. Το απαρτχάιντ προωθεί εθνοκάθαρση σε αργή κίνηση, εξοπλισμένο με την υλική βία ενός αστυνομεύοντος στρατού και με το νομικό πλαίσιο που θεσμοθετεί την αδικία και την καταπίεση, ποινικοποιώντας πάνω από όλα την εξακολούθηση της αντίστασης στην παραπάνω καταπίεση, η οποία προκύπτει εκ του γεγονότος ότι είσαι Παλαιστίνιος. Οι κατηγορίες περί τρομοκρατίας στην πραγματικότητα δεν αφορούν τις δεδομένες πράξεις ή οργανώσεις αλλά αυτήν καθ’εαυτήν τη μη αποδοχή και πολύ περισσότερο την αντίσταση στο θεσμικό ρατσισμό. δηλαδή στο απαρτχάιντ.
Όταν υιοθετήθηκαν οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες στην εποχή μετά την 11η Σεπτεμβρίου υπήρξαν πολλές προειδοποιήσεις για το πώς με αφορμή εκείνα τα γεγονότα, η διαρκής κατάσταση εξαίρεσης εισαγόταν στο θεσμικό οπλοστάσιο της Δύσης, προκειμένου να ανατρέχει σε αυτήν η εκάστοτε εκτελεστική λειτουργία. Η υπέρ-ενίσχυση της εκτελεστικής λειτουργίας σημαίνει πάντα ότι η δημοκρατία συρρικνώνεται στο πεδίο του κοινοβουλευτισμού και του επακόλουθου κρετινισμού, προς όφελος των ελίτ.
Βεβαίως, συνήθως, αν δεν υπάρξει μια στιγμή τομής στην πολιτειακή ζωή ενός κράτους τέτοιες μεταβολές δεν καθίστανται αντιληπτές σε μαζική κλίμακα. Η υπόρρητη μεταβολή βυθίζει τις μάζες στην εκούσια ή και ακούσια αίσθηση ότι τα πράγματα ήταν πάντα έτσι, η οποία αλλάζει όταν το κράτος δια του σκληρού πυρήνα του επιταχύνει το χρόνο και οξύνει την ένταση της αντίδρασής του.
Η εκπεφρασμένη βούληση του προέδρου Τραμπ να κηρύξει το κίνημα antifa τρομοκρατική οργάνωση αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι οι ΗΠΑ μετατρέπονται σε παγκόσμιο εργαστήριο πολιτικών και πολιτειακών εξελίξεων. Ασχέτως της συμπαθείας ή μη στον εν λόγω χώρο, μέσα από μια τέτοια απόφαση, ο πρόεδρος Τραμπ θα κατηγοριοποιήσει ως τρομοκράτες έναν αόριστο, εν δυνάμει διαρκώς επεκτεινόμενο αριθμό ανθρώπων και συλλογικοτήτων που ανήκουν στο χώρο της αριστεράς στη βάση της συμμετοχής σε διαδηλώσεις. Πρόκειται για τη θέση εκτός νόμου και μάλιστα με σκληρές ποινικές διώξεις ενός μέρους του πολιτικού φάσματος, σε έκταση που θα μπορούσε να ξεπεράσει την εποχή του Μακαρθισμού.
Παρεμπιπτόντως, μπορεί να είναι ο Τραμπ που προωθεί την συγκεκριμένη επιλογή της κήρυξης του “antifa” ως τρομοκρατικής οργάνωσης, ωστόσο η ιδεολογική νομιμοποίηση τέτοιων εξελίξεων ξεκινά από την τόσο δημοφιλή στο κατεστημένο των περισσοτέρων δυτικών κρατών, θεωρία των δύο άκρων και της υποτιθέμενης καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται, με στόχο να αποκρύβονται οι αιτίες, ο στόχος, ο τύπος και η ένταση της βίας.
Πρόκειται για μια ευρύτερη τάση κοινοβουλευτικού αυταρχισμού, που έπεται του διαχωρισμού πολιτικού και κοινωνικού, με αποτέλεσμα το τελευταίο, στις στιγμές έντασης της συνειδητοποίησης να επιτίθεται στους θεσμούς για τους οποίους ορθώς αντιλαμβάνεται ότι έχουν διαμορφωθεί κατά τρόπο, ώστε ακριβώς να το αποκλείουν και να το καταπιέζουν.
Επομένως η κίνηση Τραμπ συνιστά σηματωρό της βαθιάς πολιτειακής κρίσης των δυτικών κοινοβουλευτισμών και φυσικά των ΗΠΑ. Απόδειξη της θεωρίας εσωτερικής αποικιοποίησης που είχε αναπτυχθεί σε προηγούμενες δεκαετίες καταδεικνύοντας πώς ο δυτικός κόσμος αποικιοποιεί και το εσωτερικό του και ειδικότερα τις φτωχότερες και καταπιεσμένες τάξεις. Εδώ βρίσκεται και το κατεξοχήν έλλειμμα της αριστεράς των τελευταίων δεκαετιών που λησμονώντας τις σχέσεις κέντρου-περιφέρειας, το ρόλο του ιμπεριαλισμού και της νέο-αποικιοκρατίας παρασύρθηκαν στο δικαιωματισμό και την εύκολη συγκίνηση έναντι της ανάλυσης, χάνοντας δεκαετίες ιστορικής γνώσης σε ζητήματα τακτικής αλλά και στρατηγικής.
Υπό αυτήν την έννοια, η αριστερά των ΗΠΑ (και σε επόμενη φάση, όχι μόνο αυτή) κινδυνεύει να πάρει μια μικρή γεύση από αυτό που υφίστανται από το Ισραήλ οι Παλαιστίνιοι. Αν δεν κατορθώσει το σημερινό αμερικανικό κίνημα να θέσει το ζήτημα της εξουσίας στη χώρα συνολικά, κινδυνεύει να μείνει με ένα κυνήγι μαγισσών που θα κάνει το μακαρθισμό να μοιάζει όαση δημοκρατίας.
