Σε φαύλο κύκλο ελλιπούς χρηματοδότησης, η οποία θα οδηγήσει σε νέες παρεμβάσεις, κινδυνεύει να εγκλωβιστεί το συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο φέρει το βαθύ αποτύπωμα της υγειονομικής κρίσης.
Πολιτικοί παράγοντες και τεχνοκράτες, επιχειρούν αγωνιωδώς να κρατήσουν τον κρατικό κορβανά μακριά από τις ανάγκες του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Χαρακτηριστική είναι η παρέμβαση του Προέδρου του Τμήματος Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και πρώην διοικητή του ΙΚΑ Μιλτιάδη Νεκτάριου, ο οποίος, στο πλαίσιο του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, πρότεινε την καθιέρωση ενός νέου συστήματος ασφάλισης, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι με τον τρόπο αυτό “από το 2040 θα μηδενιστεί η ανάγκη κρατικής χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού συστήματος”.
Ωστόσο, επί δεκαετίες, το κράτος προκειμένου να περιορίσει ούτως ή άλλως την συμμετοχή του στις οικονομικές ανάγκες του ασφαλιστικού, επιχειρούσε (όπως συνέβαινε στην αρχαία Ρώμη, με την “εισφορά των ούρων”) να μετακυλήσει μέρος του βάρους στο κοινωνικό σύνολο.
Όταν μετά από απαίτηση των δανειστών, καταργήθηκε η εισφορά υπέρ τρίτων (κοινωνικός πόρος) για την ενίσχυση του ασφαλιστικού, τέθηκε σε εφαρμογή ένα νέο μοντέλο ασφάλισης:
384 ευρώ εθνική σύνταξη (κρατική υποχρέωση)
αυξημένες εισφορές
μειωμένο ποσοστό αναπλήρωσης
πολύπλοκοι μαθηματικοί τύποι υπολογισμού
μειωμένη κρατική χρηματοδότηση
και “ατομικός ασφαλιστικός κουμπαράς”, κατ΄αρχάς για την επικουρική ασφάλιση.
Πολιτικά στελέχη και παράγοντες της αγοράς, υποστηρίζουν ότι το ύψος της σύνταξης εδώ και χρόνια ήταν αποτέλεσμα συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Και επομένως, άδικο.
Και αν στην περίπτωση τους συνταξιοδοτικού (σύμφωνα με κάποιους) “οι συντεχνίες έγραφαν ιστορία”, τον ρόλο του αμέτοχου, αλλά όχι και ανυποψίαστου, συγγραφέα, είχαν αναλάβει με το εκλογικό αζημίωτο κυβερνήσεις του παρελθόντος…
Η “εισφορά των ούρων”
Ο κοινωνικός πόρος, μπορεί να έδινε οικονομική ανάσα στο ασφαλιστικό, διακρινόταν όμως εν μέρει από την παραδοξότητα της ρωμαϊκής εισφοράς των ούρων.
Τον πρώτο αιώνα μ.Χ., ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρων εισέπραξε αυτό που ήταν γνωστό ως “Vectigal Urinae”.
Ο φόρος, επιβλήθηκε στη συλλογή των ούρων στα δημόσια ουρητήρια. Ο αγοραστής των ούρων (λ.χ. ένας βυρσοδέψης) πλήρωνε τον φόρο και τα ανακύκλωνε ως πολύτιμη πρώτη ύλη για πολλές χημικές διεργασίες και χρήσεις.
Μέρος των εσόδων, μάλιστα, διατέθηκε προκειμένου να ανεγερθεί το Κολοσσαίο.
Αντιστοίχως, ο κοινωνικός πόρος, κρυβόταν στα τσιγάρα, στα ποτά, στο αλάτι, στις χρηματικές ποινές που επιβάλλουν τα δικαστήρια, στα πρόστιμα, στα εισιτήρια του ΗΣΑΠ, των ποδοσφαιρικών και άλλων αγώνων, αλλά και στους γάμους, τις βαπτίσεις, ακόμη και στα… διαζύγια/
“Παφ” και…ευρώ
Πιο αναλυτικά:
Για το ΙΚΑ προβλέπονταν έσοδα από τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, τα εξαγόμενα καπνά και τον φόρο κατανάλωσης καπνού, καθώς και επί του “καταναλισκόμενου άλατος”.
Για το ΤΣΑ (ταμείο αυτοκινητιστών), εισφορά για την έκδοση άδειας κυκλοφορίας κάθε αυτοκινήτου.
Για το Ταμείο Συντάξεων Προσωπικού ΗΣΑΠ, εισφορά 2 ευρώ για κάθε 34.075 εισιτήρια της γραμμής Ομόνοια – Κηφισιά.
Για τον ΟΓΑ, 12% επί του φόρου εισοδήματος των φυσικών και νομικών προσώπων, ποσοστό επί των τελών χαρτοσήμου, καθώς και ειδική εισφορά “επί των σιγαρέττων, ζύθου και άλλων ειδών πολυτελείας”.
“Κληρικόσημο”
Για τον Ταμείο Πρόνοιας Ορθόδοξου Εφημεριακού Κλήρου Ελλάδας, προβλεπόταν “κληρικόσημο” από 0,9 έως 3 ευρώ επί των γάμων, των βαπτίσεων και των διαζυγίων.
Για το Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Χημικών, 0,01 ευρώ για κάθε 11 παραγόμενους τόνους τσιμέντου, για κάθε 170 κιλά διατιθέμενου οινοπνεύματος, για κάθε 170 κιλά παραγόμενης ζύμης και για κάθε 8 τόνους παραγόμενων οξέων.
Για το Ταμείο Αρωγής Υπαλλήλων Αστυνομίας Πόλεων, 5% από τα εισιτήρια αγώνων ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ και πόλο.
Για το ΤΕΒΕ, το ΤΑΕ (ταμείο εμπόρων) και το Ταμείο Υγείας Δικηγόρων Επαρχιών, δικαίωμα 1,25% στις χρηματικές ποινές
