Το χουντικής έμπνευσης νομοθέτημα του Χρυσοχοΐδη εναντίον των διαδηλώσεων και των διαμαρτυριών είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει στην πρώτη σύγκρουσή του με το Π.Α.ΜΕ.
Δεν μπορεί κανείς, όσο κριτικά και να στέκεται απέναντι στο ΚΚΕ και την πολιτική του στάση (εμού συμπεριλαμβανομένου) να μην βλέπει πως η παρουσία ενός συγκροτημένου και συμπαγούς λαϊκού φορέα, αποτελεί εγγύηση για τις ίδιες τις ελευθερίες που κατακτήθηκαν μέσα στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και οι οποίες βρίσκονται πάλι σε πρωτοφανή αμφισβήτηση. Δεν θέλω να το πολυπαινέψω γιατί υπάρχουν μύριες όσες εύλογες ενστάσεις, αλλά το ΠΑΜΕ αποτελεί δίχως άλλο σε αυτή τη συγκυρία, την μόνη οργανωμένη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον γιγαντούμενο και κυβερνητικά εκπορευόμενο ακροδεξιό εργασιακό και πολιτικό αυταρχισμό στο δρόμο και μάλιστα, χωρίς να μπορεί να σπιλωθεί εύκολα από το μιντιακό σύστημα. Ακόμα και όσοι διεκτραγωδούμε την τελετουργικότητα των κινητοποιήσεων του Π.Α.ΜΕ ή τον θηριώδη σεχταρισμό του, νομίζω πως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως και αυτή η επαναληπτική τελετουργικότητα σήμερα συνιστά μια ισχυρή δημοκρατική οπισθοφυλακή.
Ανάποδα, ας αναλογιστούμε πόσο ακρωτηριασμένη είναι μια δημοκρατία με μια τέτοια ΓΣΕΕ όπως αυτή που έχουμε σήμερα, εκτρέφοντας και διαιωνίζοντας ένα τόσο παρηκμασμένο συνδικαλιστικό κίνημα και μια τέτοια γραφειοκρατική ανυπαρξία. Πόσο δρα σαν όχημα ταξικής απουσίας από τις μάχες που θα πρέπει να δοθούν στο δρόμο, όχι μόνο για την υπεράσπιση της εργασίας και των εργαζομένων, αλλά και τελικά και της ιδιας της δημοκρατίας. Οι ασχήμιες του γραφειοκρατικού παλαιοκομματισμού που κυριαρχεί στην κορυφή του “επίσημου” συνδικαλισμού, η νωθρότητα της δημόσιας παρουσίας της και η πρόσδεσή της στο εργοδοτικό και μνημονιακό άρμα όλα αυτά τα χρόνια, δεν συνιστούν απλή απαξίωση του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου, αλλά και υπονόμευση κάθε ουσιώδους εργατικής αντίδρασης σε μια εποχή εργασιακής καταστροφής.
Αν η Ελληνική κοινωνία περίμενε από τη ΓΣΕΕ να αντιδράσει στην υπονόμευση του δικαιώματος του διαμαρτύρεσθαι θα ήταν ήδη χαμένο.
Για αυτό λέω, καλά που υπάρχει σήμερα το Π.Α.ΜΕ
