Via trita, via tuta: “Δρόμος περπατημένος, δρόμος σίγουρος”, σύμφωνα με τη ρήση των αρχαίων Λατίνων. Ρήση, την οποία ως προς το ακανθώδες θέμα του περιορισμού των διαδηλώσεων, ακολουθούν τόσο τα συνδικάτα όσο και η κυβέρνηση.
Η νομοθετική ρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση, έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους των συνδικάτων, τα οποία κάνουν λόγο για “τερατούργημα” και “χουντικής έμπνευσης νομοθέτημα” στο πλαίσιο της προσπάθειας φίμωσης των εργαζομένων.
Για τα συνδικάτα, ο δρόμος είναι περπατημένος και οι διαδηλώσεις είναι μονόδρομος.
Για την κυβέρνηση, η οποία επικαλείται την ανάγκη εξορθολογισμού της πρακτικής που ακολουθείται τις τελευταίες δεκαετίες σχετικά με τα συλλαλητήρια, ο δρόμος του περιορισμού είναι περπατημένος κατά το παρελθόν και επομένως, σίγουρος.
ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ, αντιδρούν έντονα ενώ τις επόμενες μέρες θα πραγματοποιηθούν διαδηλώσεις υπέρ των διαδηλώσεων!
Μάλιστα, τα συνδικάτα, αντιμετωπίζουν την κυβερνητική πρωτοβουλία ως “αιτία πολέμου”, επισημαίνοντας ότι το ζήτημα δεν αφορά “συντεχνίες” και “εργατοπατέρες”, όπως κάποιοι εκ των κυβερνητικών παραγόντων αφήνουν να εννοηθεί, αλλά κάθε εργαζόμενο, ελεύθερο επαγγελματία και φυσικά κοινωνικά αδύναμες κατηγορίες συμπολιτών μας, όπως ΑΜΕΑ, μετανάστες και ΛΟΑΤΚΙ.
Το παζλ της φίμωσης
Σύμφωνα με έμπειρους συνδικαλιστές, η λήψη μέτρων για τον περιορισμό των αντιδράσεων των εργαζομένων, είναι το τελευταίο κομμάτι του παζλ της προσπάθειας απονεύρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς προηγήθηκαν:
- Βιομηχανία δικαστικών αποφάσεων κήρυξης σχεδόν όλων των απεργιακών κινητοποιήσεων ως παράνομων και καταχρηστικών.
- Υποχρεωτική καταγεγραμμένη υπερψήφιση της πρότασης για απεργιακή κινητοποίηση από το 50+1% των οικονομικά ενεργών μελών κάθε πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης,
- σε συνδυασμό με την δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, η οποία διευκολύνει την δραστηριοποίηση εργοδοτικών επιχειρησιακών σωματείων.
- Η ίδια η ύπαρξη επιχειρησιακών σωματείων και η υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας, οι οποίες διαφοροποιούν τους όρους και τις συνθήκες εργασίας σε σχέση με τις κλαδικές συμβάσεις και
- καθιέρωση ηλεκτρονικού μητρώου των συνδικαλιστικών οργανώσεων, το οποίο διευκολύνει το “φακέλωμα των συνδικαλιστών” και την άσκηση πιέσεων σε βάρος τους.
Διαδηλωτές με… αιτία
Την τελευταία δεκαετία σε ολόκληρη τη χώρα κατεγράφησαν περίπου 60.000 πορείες.
Παράλληλα, την ίδια περίοδο, οι πανεργατικές κινητοποιήσεις (απεργίες και στάσεις εργασίας), έφθασαν τις 65. Εξ αυτών, οι 44 ήταν Γενικές Απεργίες και οι υπόλοιπες πανεργατικές στάσεις εργασίας.
Οι κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια, πραγματοποιήθηκαν από την ΓΣΕΕ σε συντονισμό με την ΑΔΕΔΥ, ενώ σε συλλαλητήρια τις ίδιες μέρες προχώρησε και το ΠΑΜΕ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, ο αριθμός-ρεκόρ των διαδηλώσεων, περίπου 11.400, κατεγράφη την πρώτη χρονιά του μνημονίου. Δηλαδή, το 2010.
Ο χαμηλότερος αριθμός των πορειών παρατηρείται το 2017, οπότε υποχώρησαν στις 1920.
Από πέρυσι, οι κινητοποιήσεις παρουσίασαν και πάλι αύξηση, ξεπερνώντας τις 3.500.
Ιδιαίτερα δραστήριοι είναι οι συνταξιούχοι, οι οποίοι από τις αρχές του 2018 έχουν πραγματοποιήσει 160 κινητοποιήσεις.
Από την άλλη πλευρά τονίζεται ότι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές και ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες, δεν διαδηλώνουν από… χόμπι, ούτε οι αντιδράσεις είναι φυσικό φαινόμενο. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο των επώδυνων μνημονιακών μέτρων.
Μάλιστα, συνδικαλιστικά στελέχη υπογραμμίζουν ότι συλλαλητήρια πραγματοποιούν ακόμη και όσοι εκφράζουν τη δυσφορία τους για τις συνέπειες των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, όπως οι μικρομεσαίοι έμποροι και καταστηματάρχες, αλλά ακόμη και οι αστυνομικοί, οι οποίοι δεν παύουν να είναι εργαζόμενοι.
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
H προσπάθεια περιορισμού των διαδηλώσεων, όμως, δεν αποτελεί καινοτομία για την κυβέρνηση.
Το 2001, πριν από περίπου 20 χρόνια, ο σημερινός υπουργός Προστασίας του Πολίτη και τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, προώθησε νομοσχέδιο για την οριοθέτηση των πορειών, το οποίο όμως δεν απέκτησε την ισχύ νόμου.
Μετά από τρία χρόνια, ο Βύρων Πολύδωρας από την ίδια θέση, επανέλαβε την ανάγκη για νέο νόμο σχετικά με τις διαδηλώσεις, που επίσης δεν προωθήθηκε.
Ο σχεδιασμός, δεν προέβλεπε ποινές για τους παραβάτες, δηλαδή για όσους έκλειναν τον δρόμο με διαδηλώσεις μικρότερες των 500 ατόμων.
Έδινε, όμως, το δικαίωμα σε όσους ζημιώνονται οικονομικά από διαδηλώσεις, να προσφεύγουν στην Δικαιοσύνη καταθέτοντας αγωγές εναντίον οργανώσεων ή συγκεκριμένων διαδηλωτών για αποζημίωση.
Το 2013 το θέμα επανήλθε από τον τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη και σημερινό υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια.
Επρόκειτο για νομοθετική ρύθμιση με περιορισμούς σε διαδηλώσεις κάτω των διακοσίων συμμετεχόντων σε πόλεις με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων και θα ίσχυε όλο τον χρόνο και όχι μόνο κατά την τουριστική περίοδο, όπως αρχικά είχε εξεταστεί.
