του Κώστα Ήσυχου *

Το 61.3 % του Ελληνικού λαού, στις 5 Ιουλίου του 2015, αψήφισε την κήρυξη πολέμου του Ελληνικού και χρηματοπιστωτικού κατεστημένου της ΕΕ. Η σύντομη και εξαιρετικά συμπυκνωμένη περίοδος προ του δημοψηφίσματος χαρακτηρίστηκε από μια μηντιακή θύελλα καταστροφολογίας και τρόμου άνευ προηγούμενου, στην μεταπολίτευση.

Ο ξένος παράγοντας επένδυσε σε πολλά μέτωπα, θεατά και αθέατα. Οι κίνδυνοι ήταν πολλαπλοί και σύνθετοι, αλλά αυτό ίσχυε και για τις δυο πλευρές. Η πλευρά που ήθελε να κάνει την Ελλάδα παράδειγμα σε άλλες χώρες και λαούς που αψηφούν την χρηματοπιστωτική δικτατορία είχε αρκετά οπλα στην φαρέτρα της. Το ΌΧΙ του Ελληνικού λαού ήταν μια μεγάλη στιγμή πατριωτικής και διεθνιστικής υπερηφάνειας που θύμιζε τις μεγάλες ενωτικές ικανότητες της Εαμικής αριστεράς. Οι «από κάτω» είχαν επιλέξει και  είχαν επενδύσει στην ανιδιοτέλεια και στην συλλογική ευθύνη, ήταν έτοιμοι για θυσίες με μεγάλο κόστος αλλά ταυτόχρονα πάλευαν για ένα ανυπολόγιστο κέρδος για την Ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα για την νεολαία που βίωνε μια κοινωνική γενοκτονία για το μέλλον της, κυρίως στην παιδεία και την εργασία. Ήδη μετρούσε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες ως αποτέλεσμα των δολοφονικών μνημονίων.

 Οι «λίγοι από πάνω» που είχαν επιλέξει τον πολιτικό οπορτουνισμό και την εξουσία ως «διαχειριστές των μνημονίων με ανθρώπινο  πρόσωπο», είχαν πάρει τις αποφάσεις τους, μακριά από πολιτικά όργανα και διαφανείς διαδικασίες. 

Ξεφορτωθήκαν τα αριστερά «βαρίδια» γεμίζοντας με μεγάλη ανακούφιση, όπως ανοιχτά δήλωναν τότε Αμερικανοί και Γερμανοί πολιτικοί ηγέτες. Όχι μόνο δεν γινόταν αποδεκτός ένας έντιμος συμβιβασμός μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά η τρόικα απαιτούσε “παράδοση άνευ όρων” με άμεση ψήφιση τρίτου μνημονίου.

Οι «μένουμε στην Ευρώπη» ενώ έχασαν το δημοψήφισμα, στην ουσία κέρδισαν την ιδεολογική μάχη. Η τότε, μικρή σε ποιότητα και διορατικότητα, ομάδα εξουσίας,  με εξαιρετική όμως επικοινωνιακή ικανότητα, έχασε την ιδεολογική, πολιτική μάχη αλλά κέρδισε την παραμονή της στην εξουσία . Δύο «κερδισμένοι» στο ίδιο κάδρο, απόλυτα ελεγχόμενοι και προβλέψιμοι στον ξένο παράγοντα, για πολλά χρόνια ακόμα, όπως φαίνεται σήμερα. Ένα νέο δικομματικό χιλιοπαιγμένο έργο της μεταπολίτευσης σε εξέλιξη και πάλι.

Το  βαθύ τραύμα ακόμα ανοιχτό. Δεν επουλώνεται. Ιδιαίτερα για την αριστερά που κέρδιζε και έχανε μάχες, αλλά πάντα έμενε αλώβητη στην ηθική της διάσταση. Από τον εμφύλιο και μετά μετρούσε αμέτρητα θύματα αλλά συσσώρευσε  στην ιστορική μνήμη του Ελληνικού λαού μια μεγάλη διαχρονική παρακαταθήκη, που την κράταγε ζωντανή ως μια αδιαπέραστη, αδιάσπαστη κόκκινη κλωστή της ιστορίας του λαού μας. 

Τα «σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη» αποτελεί σήμερα την πιο σύντομη απολογία μας. Η αυτοκριτική μας αναγκαία, αλλά το μέτωπο μας καθαρό,  η πυξίδα μας αναλλοίωτη, το μονοπάτι μας δύσβατο κάτω από το φως του ήλιου. 

Στην δικιά μας περίπτωση ένα κοινό στοιχείο ενώνει τις μοίρες μας με τους αποδέκτες των μνημονίων του χθες και του σήμερα.  Αν και σε διαφορετικές όχθες του ποταμού, το δικό μας τραύμα ανοιχτό, επώδυνο, αξέχαστο ώστε να μην ξεχνάμε ποτέ από που ξεκινήσαμε και που οδεύουμε. Έχουμε οδικό χάρτη. Οι άλλοι… το δικό τους τραύμα επίσης ανοιχτό, αλλά κρυφό, ακατονόμαστο, λες και έχουν πιει το αμίλητο νερό. Για μια ιστορική περίοδο και μια “άνοιξη του λαού” που θέλουν και πρέπει να ξεχάσουν. Η πολιτική τους αμνησία αναγκαία για να πορευτούν στο «σωστό μέρος της ιστορίας» όπως πρόσφατα δήλωσαν .Εξάλλου, και άλλοι επέλεξαν σε παρόμοιες ιστορικές συγκυρίες εύκολες λεωφόρους παράδοσης και ενσωμάτωσης στο σύστημα που τους βολεύει και βολεύονται.

Ξέρουμε πως  θυμάται ο λαός στο διάβα της ιστορίας τους πρωταγωνιστές του δήθεν ρεαλισμού. 

* Ο Κώστας Ήσυχος είναι πρώην αναπλ. Υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρώην βουλευτής.