Το κίνημα διαδηλώσεων που ξεκίνησε στις ΗΠΑ με αφορμή την αποτρόπαια δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζωρτζ Φλόυντ δεν φαίνεται να σταματά στις διαδηλώσεις και στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στις ρατσιστικές διακρίσεις που έχουν ξεκινήσει από το τέλος του περασμένου Μαΐου.
Προσλαμβάνει ευρύτερο και βαθύτερο χαρακτήρα καθώς ένα μέρος των Αμερικανών σύγχρονων εργαζομένων, που υποφέρει από τους χαμηλούς μισθούς, τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, την ανυπαρξία βασικών επιδομάτων, την έλλειψη βασικών ποιοτικών υπηρεσιών Υγείας, Ασφάλισης, Εκπαίδευσης, αντιλαμβάνεται διακρίσεις διαφόρων μορφών που δεν περιορίζονται στο χρώμα του δέρματος. Αντιλαμβάνονται πως οι διακρίσεις αφορούν μεν ένα είδος «συστημικού ρατσισμού» αλλά επεκτείνονται σχεδόν σε κάθε τομέα της ζωής των Αμερικανών βιοπαλαιστών είτε είναι λευκοί, είτε μαύροι, είτε ισπανόφωνοι ή ασιατικής καταγωγής…
Δεκάδες συνδικάτα και εργατικές ενώσεις που υποστηρίζουν το Κίνημα «Οι Ζωές των μαύρων έχουν σημασία» (Black Lives Matter, BLM) ανακοίνωσαν σχέδια για την πραγματοποίηση 24ωρης απεργίας στις 20 Ιουλίου σε πάνω από 25 μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ,από τη Βοστόνη ως το Λος Αντζελες. Στο σχεδιασμό πραγματοποίησης της 24ωρης απεργίας ή σύντομων στάσεων εργασίας συμμετέχουν περίπου 150 οργανώσεις και συνδικάτα που στηρίζουν το κίνημα BLM, όπως το συνδικάτο Teamsters (IBT), η «Διεθνής Ένωση Εργαζομένων στον Τομέα Υπηρεσιών» (SEIU), η «Εθνική Συμμαχία Οικιακών Βοηθών», σωματεία εργατών Γης, η «Αμερικανική Ομοσπονδία Δασκάλων» (AMF) κ.α.
Μιλώντας στο πρακτορείο Associated Press οι διοργανωτές της απεργίας δήλωσαν πως απαιτούν «σαρωτική δράση από μεγάλες εταιρείες και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την αντιμετώπιση συστημικού ρατσισμού σε μία οικονομία που πνίγει την οικονομική κινητικότητα και τις ευκαιρίες καριέρας για πολλούς μαύρους και ισπανόφωνους εργαζομένους». Τόνισαν πως αυτές οι κατηγορίες πληθυσμού (μαύροι και Ισπανόφωνοι) είναι αναλογικά περισσότεροι από άλλες κατηγορίες της αμερικανικής εργατικής τάξης στις ΗΠΑ καθώς συχνά αμείβονται με μισθούς πείνας που δεν εξασφαλίζουν ούτε καν τα ελάχιστα, όπως ένα φθηνό ενοίκιο, καθημερινό φαγητό, έξοδα μετακίνησης.
Ως εκ τούτου τα αιτήματα δεν περιορίζονται στον τερματισμό των ρατσιστικών διακρίσεων, αλλά και στην αύξηση μισθού, στην εξασφάλιση επιδομάτων όπως η άδεια ασθενείας μετ’ αποδοχών, η άνετη και προσιτή πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας κ.α.
