Ανάμεσα στην «κληρονομιά» του συστημικού ρατσισμού στις ΗΠΑ, η οποία βρίσκεται αυτή την εποχή στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, είναι η πρακτική των «κόκκινων γραμμών» (redlining).

Η συγκεκριμένη πρακτική εφαρμόζεται πάνω από έναν αιώνα, ενώ κωδικοποιήθηκε για επίσημα για φορά το 1930, όταν μια δημόσια υπηρεσία κατηγοριοποίηση τις διάφορες περιοχές της χώρας με βάση το ρίσκο που ενείχε σε αυτές ένα στεγαστικό δάνειο.

Οι περιοχές με πλειοψηφία μαύρων ή μεταναστών κατηγοριοποιήθηκαν ως «υψηλού κινδύνου», το οποίο μεταφράζονταν στο ότι ήταν ριψοκίνδυνη η παροχή δανείου στους κατοίκους τους. Οι τράπεζες, με τη σειρά τους, ακολούθησαν αυτές τις συστάσεις, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο για ένα μαύρο να πάρει ένα στεγαστικό δάνειο για να αγοράσει ή να ανακαινίσει ένα σπίτι.

Η επίσημη κρατική πρακτική του redlining καταργήθηκε μετά από μια περίπου δεκαετία, ενώ το 1968 ο νόμος περί «Δίκαιης Κατοικίας» απαγόρευσε τις διακρίσεις στην ενοικίαση ή αγορά κατοικίας.

Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα η πρακτική εφαρμόζεται ανεπίσημα, και οι μαύροι αμερικανοί παίρνουν πολύ πιο δύσκολα και πολύ πιο σπάνια στεγαστικά και άλλα δάνεια από τους λευκούς.

Ως αποτέλεσμα αυτού, σύμφωνα με στοιχεία του 2016, η μέση λευκή οικογένεια στις ΗΠΑ είναι περίπου 10 φορές πιο πλούσια από τη μέση έγχρωμη οικογένεια, ενώ ταυτόχρονα είναι κατά 75% πιο πιθανό για μια λευκή οικογένεια να διαθέτει ιδιόκτητο σπίτι.

Σύμφωνα με τον Αντρέ Πέρυ, ερευνητή στην [δεξαμενή σκέψης] Ινστιτούτο Μπούκινγκς και συγγραφέα ενός νέου βιβλίου πάνω στο θέμα, το πρόβλημα δεν έχει μια απλή λύση, καθώς η τεχνητή αύξηση των αξιών στις μαύρες περιοχές θα δημιουργούσε προβλήματα πληρωμών στους ενοικιαστές.

Αυτό που συνιστά είναι η παροχή περισσότερων ευκαιριών στους μαύρους αμερικανούς, η προσφορά χαμηλότοκων στεγαστικών δανείων, και η στήριξη των ενοικιαστών.