Είναι γνωστή η κωμωδία του Σαίξπηρ, με τίτλο “Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός”, με ίντριγκες νεαρών Αθηναίων, με συμφωνίες και γάμους που ανατρέπονται, με ιστορίες που παρεμβαίνουν ηθοποιοί και ξωτικά. Τι γίνεται όμως όταν η κωμωδία μπερδεύεται με υποθέσεις που οδηγούν σε τραγωδίες όπως ένας ενδεχόμενος πόλεμος; Τότε έχουμε το σκηνικό της πρόσφατης ελληνοτουρκικής “κρίσης” και των θεατρικών χειρισμών που την συνοδεύουν. Ας παραθέσουμε λοιπόν μια διαφορετική ανάγνωση στα πλαίσια της ελαφρότητας που συνοδεύει της καλοκαιρινές νυκτερινές προσεγγίσεις.
Μετά την “κωλοτούμπα” για την Μακεδονία (ποιος θυμάται άραγε το βέτο σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. που θα έβαζε;), η μη λαϊκιστική και εθνικά περήφανη κυβέρνηση της ΝΔ έχει μια ακόμα αποστολή. Να ολοκληρώσει τη δουλειά που άφησε στην μέση η προηγούμενη και να καταλήξει σε μια συμφωνία με την Τουρκία για συνεκμετάλλευση και διαμοιρασμό των δικαιοδοσιών στην περιοχή υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Για να μην το ξεχνάει δε ο πρωθυπουργός, υπάρχει πάντα ένας τρόπος να του υπενθυμίζουν τα όρια που θα κινηθεί. Π.χ. ξαφνικά η Αμερικανική δικαιοσύνη αποφασίζει να εκδικάσει την υπόθεση Novartis.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ξεκινήσει από καιρό τις μυστικές επαφές για συμφωνία με τους απέναντι μέσω Πάϊατ και Βερολίνου, αλλά, βλέποντας ότι πάνε να την “ρίξουν” περισσότερο από ό,τι μπορεί να αντέξει, κρατάει σαν back up την Γαλλία, η οποία επίσης θέλει να έχει μια περισσότερο ενεργή παρέμβαση, γιατί ο ρόλος της στην Μεσόγειο υποβαθμίζεται από την tουρκική επεκτατικότητα. Επειδή δε πάντα οι μπίζνες συνοδεύουν τέτοιες στρατηγικές συμφωνίες , ετοιμάζεται να υπογράψει και μια συμφωνία ύψους 3 δισ. για αγορά γαλλικών φρεγατών.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα και αυτό είναι ότι ο συνομιλητής της αντίπαλης πλευράς αισθάνεται ότι μπορεί να επιβάλει τους όρους του και προκειμένου να το επιτύχει είναι διατεθειμένος να κάνει “φυγή προς τα μπρός” δημιουργώντας ακόμα και κρίση. Καμιά φορά μάλιστα γίνεται και μαρτυριάρης, όπως πρόσφατα ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας που έβγαλε στην φόρα τις κρυφές συνομιλίες στο Βερολίνο.
Η Τουρκία αποφάσισε να επιταχύνει την διαδικασία για συμφωνία κι έκανε μια έξυπνη, αλλά αναμενόμενη από καιρό κίνηση.
Αντίθετα από ό,τι προβάλλει επίσημα προς τα έξω η ελληνική πλευρά, το θέμα δεν είναι να μην δώσουμε αφορμή για επεισόδιο με την Τουρκία, γιατί θέλουν να μας σύρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το θέμα είναι πρώτα να τα συμφωνήσουμε μυστικά, και μετά να έχουμε “επεισόδιο” που θα νομιμοποιήσει το τραπέζι των συμφωνηθέντων. Συγχρόνως η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η ελληνική αστική τάξη που είναι πίσω της κάνει τα σχέδια της για να ξεκοκκαλίσει ότι περισσέψει από τα 32 δισ. που δυνάμει θα μοιράσει η Ε.Ε μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης – μόνο που αυτό σημαίνει εναρμόνιση με το Βερολίνο που θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Επίσης η πρόσφατη ακύρωση της αγοράς των γαλλικών φρεγατών σηματοδοτεί την επιλογή πλήρους εναρμόνισης με την αμερικανική κατεύθυνση για την περιοχή.
Σε αυτό το πλαίσιο φθάνουμε στα γεγονότα της πρόσφατης τουρκικής Navtex που δημιούργησε την “κρίση”.
Η Τουρκία αποφασίζει να επιταχύνει την διαδικασία για συμφωνία και κάνει μια έξυπνη, αλλά αναμενόμενη από καιρό κίνηση. Απειλεί για έρευνες κοντά στο τριεθνές της μελλοντικής ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, μια πραγματικά “διαφιλονικούμενη” περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση ειδοποιεί Βερολίνο και Ουάσιγκτον ότι αυτός δεν είναι ο δρόμος που έχει συμφωνηθεί, αλλά συγχρόνως για εσωτερική κατανάλωση ανεβάζει τους πολεμικούς τόνους. Βάζει σε ετοιμότητα τις ακριτικές δυνάμεις του στρατού και τον στόλο και αρχίζει τις διαρροές στα μέσα ενημέρωσης. Όμως δεν καλεί τον τούρκο πρεσβευτή στην Αθήνα για να υποβάλει αυστηρό μήνυμα σε περίπτωση που παραβιασθεί όποια θεωρεί “κόκκινη γραμμή”, ενώ δεν ανακαλείται και η άδεια διακοπών του Ελληνα πρεσβευτή στην Τουρκία, γεγονότα που δείχνουν ότι δεν επιθυμεί την κλιμάκωση.
Διαρρέει πληροφορίες για διαβήματα σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε., αλλά οι κακές γλώσσες λένε ότι ουδέποτε αυτά επιδόθηκαν, διότι ήταν κλειστές οι αντιπροσωπείες λόγω εθνικής εορτής του Βελγίου! Η δε ταχύτατη αποκλιμάκωση της κατάστασης από την τουρκική πλευρά δεν συνάδει με την τακτική του Ερντογάν όταν επιδιώκει έναν σκοπό. Αναμένουμε και την στάση του Τουρκικού Συμβουλίου Ασφαλείας για να έχουμε καθαρότερη εικόνα, αλλά όλα δείχνουν ότι επρόκειτο για ένα επικοινωνιακό πολεμικό “ταρατατζούμ” της ελληνικής κυβέρνησης.
Ίσως είναι λάθος να προσεγγίζεται το θέμα του πολέμου με διάθεση καλοκαιρινής ελαφρότητας. Όντως υπάρχουν εντάσεις στην περιοχή και πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, ώστε εύκολα η κατάσταση να εξελιχθεί σε τραγωδία. Αν κρίνω δε από τις αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι περισσότεροι οπαδοί της κυβέρνησης, αλλά και οι κατοικούντες στο “αριστεροχώρι” είχαν συνταχθεί με την άποψη για επικείμενο πόλεμο. Πιστεύω ότι αυτή η προσέγγιση δεν έχει αφετηρία μόνο τις ιδεολογικές καταβολές του καθενός, αλλά κατά βάθος την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, είτε την στηρίζει είτε την καταδικάζει κανείς, δεν αποτελείται από πολιτικούς απατεώνες. Ίσως όμως πρέπει να σκεφτούμε ότι μια κυβέρνηση που θεωρείται επιτυχημένη γιατί απαγόρευσε για υγειονομικούς λόγους το ψαροντούφεκο το Μάρτιο, αλλά δεν έχει πρόβλημα να ανοίγει τα μπιτσόμπαρα με τουρίστες τον Ιούλιο, μπορεί και να κάνει θεατρικές παραστάσεις πολέμου, την ίδια ώρα που διαπραγματεύεται πίσω από κλειστές πόρτες.
