Άρθρο-παρέμβαση με τίτλο: «Η λύση μου για Τουρκία, Συρία και Κούρδους» υπογράφει από τις φυλακές στο Ιμραλί της Τουρκίας ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο διαδικτυακό Jacobin που αυτοπροσδιορίζεται ως περιοδικό της αμερικανικής αριστεράς.
Εκτιμώντας ως «ψευδαίσθηση τεραστίων διαστάσεων» τον ισχυρισμό ότι το έθνος-κράτος μπορεί να προστατεύσει την κοινωνία, υποστηρίζει πως στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας μέσω ενός είδους πολέμου. Αποκαλεί αυτό τον πόλεμο «κοινωνιο-κτόνο» που επιβάλλεται με δύο τρόπους:Αφενός με την ισχύ του κρατικού μηχανισμού ελέγχου, καταπίεσης και παρακολούθησης. Αφετέρου, με την τεχνολογία της Πληροφορικής (μονοπώλιο Μέσων) που μέσα στον τελευταίο μισό αιίωνα αντικατέστησε την πραγματική κοινωνία με άλλη, εικονική.
Εκτιμά πως έχει πλέον αποσαφηνιστεί ότι ο εθνο-κρατισμός στηη Μέση Ανατολή είναι ένα από τα σύγχρονα εργαλεία κυριαρχίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Τονίζει πως ό,τι ήταν η Συμφωνία των Βερσαλλιών για την Ευρώπη ήταν η Συμφωνία Σάικς-Πικό μεταξύ Βρετανών και Γάλλων το 1916 στη Μέση Ανατολή: «Μία ειρήνη για το τέλος κάθε ειρήνης».
Διαπιστώνει πως σήμερα τα περισσότερα κράτη στη Μέση Ανατολή είναι είτε σε εμπόλεμη εσωτερική σύγκρουση, είτε σε πόλεμο μεταξύ τους. Θεωρεί πως η ρευστοποίηση της παραδοσιακής κοινωνίας σημαίνει «πόλεμο κατά των λαών» και πως οι χάρτες που σχεδιάστηκαν «με τον χάρακα είναι πρόσκληση για πολέμους μεταξύ κρατών» εκ των οποίων κανένα δεν είναι αρκετά ικανό για να ξεπεράσει την εντεινόμενη κρίση». Αντιθέτως πιστεύει πως η ύπαρξή τους την εμβαθύνει.
Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος
Εκτιμά πως σήμερα διαδραματίζεται διεθνώς «ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος με κέντρο βαρύτητας τη Μέση Ανατολή». Υπό όρους εύρους και διάρκειας «αυτός ο πόλεμος είναι βαθύτερος και μακροβιότερος από τους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους» με αποτέλεσμα παρακμή και αποσύνθεση. Εκφράζει την πεποίθηση πως αυτός ο πόλεμος μπορεί να τελειώσει «μόνον με το σχηματισμό μίας νέας περιφερειακής και διεθνούς ισορροπίας». Εκτιμά πως η έκβαση του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου του σύγχρονου καπιταλισμού θα καθοριστεί από τις εξελίξεις στο Κουρδιστάν, θεωρώντας πως αυτό φανερώνεται από όσα διαδραματίζονται σήμερα σε Ιράκ και Συρία.
Θεωρεί πως η ύπαρξη κράτους – έθνους είναι μιά «ανωμαλία για την ιστορία της Μέσης Ανατολής» και πως η συνέχισή τους οδηγεί σε καταστροφές. Το τουρκικό έθνος-κράτος πιστεύει πως με μία τελική γενοκτονία των Κούρδων θα γίνει αιώνιο. Ένα έθνος κράτος ολοκληρωμένο με τη δική του χώρα και έθνος». Και συνεχίζει: «Είναι σαφές πως εάν η Τουρκία δεν εγκαταλείψει αυτό το υπόδειγμα, τότε θα καταλήξει ένας απλός νεκροθάφτης για τους λαούς και τους πολιτισμούς των λαών της περιοχής συμπεριλαμβανομένου του τουρκικού». Αντιστοίχως πρεσβεύει πως το μέλλον του Ιράν ομοίως παραμένει επισφαλές και για εκείνο και για την περιοχή.
«Αλλά η κατάσταση για τους Κούρδους– που έχουν κατακερματιστεί από τον εθνο-κρατισμό στη Μέση Ανατολή, επιβάλλει διαφορετικές μορφές μηδενισμού και αφομοίωσης σε κάθε μία από αυτές τις περιοχές που είναι ισοπεδωτική καταστροφή. Οι Κούρδοι είναι και ήταν καταδικασμένοι σε μακροπρόθεσμη, θανατηφόρα αγωνία».
Ωρίμασαν οι συνθήκες
Σε επόμενο σημείο εκτιμά πως ωρίμασαν οι συνθήκες «και οι Κούρδοι μέσω των αγώνων τους για να βογουν από αυτό το κίνημα γενοκτονίας». Υποστηρίζει πως αυτό είναι εφικτό μόνον μέσω ενός σχεδίου οικοδόμησης ενός δημοκρατικού έθνους στη βάση ελεύθερων και ίσων πολιτών «που θα ζουν με αλληλεγγύη σε όλες τις πολιτιστικές και θρησκευτικές πραγματικότητες».
Αναφερόμενος στους Κούρδους της βόρειας και ανατολικής Συρίας, εκτιμά πως έχουν φτιάξει μία αυτόνομη πολυεθνοτική και πολυ-θρησκευτική αυτοδιοικούμενη κοινωνία στη βάση της ελευθερίας των γυναικών που ακτινοβολεί «σαν φάρος ελευθερίας». Θεωρεί πως αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα μοντέλο λύσης για τους λαούς της Μέσης Ανατολής και τα έθνη-κράτη εξασφαλίζοντας την ύπαρξη και την αυτονομία και του έθνους-κράτους και του δημοκρατικού κράτους. Και τονίζει: «Η λύση του δημοκρατικού έθνους που προτάθηκε από τους Κούρδους τους κατέστησε ικανούς να εξαλείψουν το Ισλαμικό Κράτος – που ήταν αποτέλεσμα θρησκευτικού μονισμού- για λογαριασμό όλης της ανθρωπότητας».
Θεωρεί πως θα είναι εφικτή η ανταπόκριση στην έκκληση «για επιστροφή του λαού από Ευρώπη, Τουρκία και αλλού μόλις κηρυχθεί ένα Δημοκρατικό Σύνταγμα Συρίας».
Τέλος θεωρεί πως από το 1993 εξελίσσεται μία «δημοκρατική λύση για το κουρδικό ζήτημα», πως μετά τις συνομιλίες του 2013 με την Άγκυρα και την Διακήρυξη του Νεβρόζ «εισήλθαμε σε μία διαδικασία διαλόγου που είναι πιο σημαντική από ποτέ». Σήμερα τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν μόνον με φυσικά εργαλεία βίας αλλά με ήπια ισχύ. Υπό ευνοϊκές συνθήκες θα μπορούσε να ξεκινήσει μία «αξιοπρεπής ειρήνη και μία ουσιαστική δημοκρατική λύση».
Καταλήγει έτσι θεωρώντας πως η επιτυχία του αγώνα των Κούρδων μέσω της ειρηνικής και δημοκρατικής πολιτικής θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα.
