“Η Δεξιά στην Ελλάδα δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά”
(Σπύρος Λιναρδάτος)
Είναι πάντα ενδιαφέρον το να παρακολουθεί κανείς διάφορους αριστερούς (ή μάλλον, “αριστερούς”) να πέφτουν από τα σύννεφα με τα πεπραγμένα της Δεξιάς στην Ελλάδα. Της όποιας Δεξιάς – ακόμη και αυτής που ενδύεται τον μανδύα της “αριστεράς” (βλέπε τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα).
Διάφοροι, λοιπόν, “αριστεροί” και του χώρου της δημοσιογραφίας ξιφούλκησαν εσχάτως επειδή, λέει, ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, Αλκιβιάδης Στεφανής (εθνικός συντονιστής και για το προσφυγικό ζήτημα, ειρήσθω εν παρόδω) θα εκπροσωπήσει τον πρωθυπουργό στις τελετές που διοργανώνει “κάθε χρόνο” μια κάποια ένωση αποστράτων αξιωματικών στον Γράμμο εις ανάμνησιν της νίκης των εθνικών ενόπλων δυνάμεων επί του “κομμουνιστοσυμμοριτισμού”. Εβδομήντα και ένα χρόνια μετά τη στρατιωτική επικράτηση του κυβερνητικού στρατού στον Εμφύλιο Πόλεμο και στις επιχειρήσεις με την επιτελική ονομασία “Πυρσός ΙΙΙ”, ορισμένοι αριστεροί και “αριστεροί” ανακαλύπτουν ξανά το πραγματικό πρόσωπο της Δεξιάς – πολιτικής, κυβερνητικής, στρατιωτικής.
Ωρύονται ορισμένοι επειδή, λέει, με αυτήν την κίνηση της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αγκαλιάζει τους ακραίους, προσπαθεί να αθωώσει συμβολικά τους χρυσαυγίτες και διεκδικεί ψήφους και επιρροή στα θολά και βρώμικα νερά της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Καλά, όλα αυτά, δεν συντελούνταν και έως σήμερα και χωρίς να χρειάζεται να κάνει ο Στεφανής, τον αλπινιστή ορειβάτη, στον Γράμμο; Η ακραία και ανθρωποφαγική αντιμεταναστευτική πολιτική του Μητσοτάκη σε ποιους απευθύνεται; Στους φιλελεύθερους;
Όπως έλεγε και ο μεγάλος, αριστερός δημοσιογράφος και ιστορικός, Σπύρος Λιναρδάτος, “η Δεξιά στην Ελλάδα δεν ξεχνά τι σημαίνει η Δεξιά”. Οι μόνοι που το ξέχασαν, πολύ βολικά, μετά τη μεταπολίτευση και κυρίως, μετά το κάψιμο των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων στη Χαλυβουργική, το φθινόπωρο του 1989, ήταν οι αριστεροί, που ζαλίστηκαν προφανώς από τη θεσμική νομιμοποίηση του Κόμματος, το πολιτικό και κοινωνικό “άνοιγμα” στους “μη προνομιούχους” και την είσοδο στο κοινοβούλιο και την ποσοστιαία νομή μιας κάποιας καταρχάς νομοθετικής εξουσίας. Νωρίτερα, το τι σημαίνει η Δεξιά στην Ελλάδα, το είχε “ξεχάσει” και η ΠΑΣΟΚαρία – που σύντομα μεταμορφώθηκε σε Δεξιά στη θέση της Δεξιάς. Το παράδειγμα της ακολούθησε και ο κυβερνητικός και αρχηγοκεντρικός ΣΥΡΙΖΑ μετά τη διπλή, εκλογική νίκη του 2015.
Μόνο ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει η Δεξιά στην Ελλάδα… Αλλά και αυτός βρίσκεται σε μια κατάσταση νοερής απαγγελίας του “δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”, αν δεχτούμε ως κατ’ ελάχιστον πειστικό τον στίχο του ποιητή.
Γιατί, βέβαια, ένα σημαντικό κομμάτι του “λαού”, τουτέστιν η παλιά, καλή, ταγματασφαλίτικη, κατασκοπευτική και παρακρατική Δεξιά της καρφίτσας, τα μέλη της οποίας ξεκίνησαν κοινοί ποινικοί και βρέθηκαν χωροφύλακες και ΤΕΑτζήδες, θα χειροκροτήσει την ορειβασία του Στεφανή στον Γράμμο – είναι σίγουρο. Τέτοια θέλουν να βλέπουν, τέτοια γουστάρουν, τέτοια τους προσφέρει και ο Στεφανής κατ’ εντολή Μητσοτάκη. Όπως ο Πέτσας έδινε τα εκατομμύρια στον άλλο κλάδο της Δεξιάς, τον δημοσιογραφικό και εκδοτικό, τον του ψέματος και της απάτης, για να λιβανίζουν τον Μωυσή, νύχτα και μέρα ότι τάχα είχε σώσει τη χώρα και τους Έλληνες από την πανδημία – για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, ούτε λόγος. Αλλού ο άρτος των εκατομμυρίων, αλλού τα θεάματα των ηλιθίων.
Συνεχίζουν να φωνάζουν ορισμένοι “αριστεροί” και μάλιστα, “αριστεροί” των θεσμών και της νομιμότητας: ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λένε, πριμοδοτεί τις γιορτές του διχασμού και του μίσους, γιορτές που μέχρι και ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε καταργήσει και αποκηρύξει με τους νόμους του 1989, προϊόν της οριστικής “εθνικής συμφιλίωσης”, που πέτυχε η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ, το καλοκαίρι εκείνου του έτους.
Τώρα το καταλάβατε ορισμένοι το πόσο μισεί την εργατική τάξη και την ταξική πάλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Το πόσο εχθρεύεται την ιστορία των ταξικών αγώνων και της αντίστασης; Τώρα αντιλαμβάνεστε ορισμένοι πόσο σκληρός δεξιός είναι κάτω από το προσωπείο του “φιλελεύθερου και ανεκτικού αστού”; Η δε σχέση των Μητσοτάκηδων με τη νομιμότητα είναι τουλάχιστον αμφισβητούμενη. Εξάλλου, πού ακριβώς συγκρούεται η στάση του Κυριάκου με την ιστορία της οικογένειας του;
Αν δεν υπήρχε ο Εμφύλιος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πιθανότατα δεν θα ξεκινούσε πολιτική καριέρα ως βουλευτής Χανίων το 1946, με προμετωπίδα του προεκλογικού του αγώνα τις διακηρύξεις και τα παχιά λόγια ότι, τάχα, με την εκλογή του θα έσωζε τους Κρητικούς από τον “εαμοβουλγαροκομμουνισμ»”- στις περιοδείες του, μάλιστα στα χωριά του Αποκόρωνα και της Κισσάμου, φορούσε αποκλειστικά τη στρατιωτική στολή του έφεδρου ανθυπολοχαγού της Αλβανίας. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έσπερνε το μίσος και τον διχασμό ανάμεσα στους Κρητικούς με αντικομμουνιστικά λιβελογραφήματα στην εφημερίδα “Κήρυξ”, ο ίδιος ο Μητσοτάκης συντόνιζε τα πολιτικά του βήματα με τους παρακρατικούς δολοφόνους του Παύλου Γύπαρη, που σκότωναν στελέχη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στον ποταμό Κλαδισό και τους κεντρικούς δρόμους των Χανίων, εισβάλλοντας ενίοτε νύχτα στην “κόκκινη γειτονιά” της Νέας Χώρας και κάνοντας μπλόκα όπως οι ναζί στην Κατοχή.
Άρα, σε ποιο σημείο συγκρούεται η σημερινή στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη και η εκπροσώπηση της κυβέρνησης του στον Γράμμο, με την πραγματική και όχι την πλαστή ιστορία της οικογένειας του;
Εκείνο που θα έπρεπε να προβληματίζει τους αριστερούς (και “αριστερούς”) στην Ελλάδα είναι το πώς ο Αλκιβιάδης Στεφανής βρέθηκε αρχηγός στο Γενικό Επιτελείο Στρατού με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα και υπουργό Εθνικής Άμυνας τον Πάνο Καμμένο.
Τι είχε δει ο Τσίπρας τον Γενάρη του 2017 και είχε επιλέξει τον Στεφανή ως τον καταλληλότερο αντιστράτηγο για να ηγηθεί μιας τόσο νευραλγικής θέσης; Ή ήταν μια κίνηση “εμπιστοσύνης” και στον κρατικό μηχανισμό των ενόπλων δυνάμεων, στο πνεύμα της αγαστής συνεργασίας με τη Δεξιά των ΑΝΕΛ, κίνηση που είχε αντίστοιχα επαναλάβει όταν π.χ. έδινε την αρχηγία της ΕΛΑΣ, στον Κωνσταντίνο Τσουβάλα, ο οποίος σήμερα είναι γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη – και όλοι θυμόμαστε τη συνέχεια στο Μάτι και την πυρκαγιά της Ανατολικής Αττικής;
Με ποιο σκεπτικό ο Τσίπρας είχε αναδείξει τον Στεφανή ως αρχηγό στον Στρατό Ξηράς; Μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε;
Πέρα από τα προφανή και τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η ανάβαση Στεφανή στον Γράμμο για τις… τελετές εθνικόφρονος μνήμης, που διαρρηγνύουν ξανά το “φιλελεύθερο” προσωπείο από τη Δεξιά και τους πολιτικούς και στρατιωτικούς της ταγούς στη χώρα, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε τη συγκυρία; η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η μικρά και ανέντιμος Ελλάς οδηγούνται εκούσες-άκουσες σε μια “διαπραγμάτευση” με την Άγκυρα για τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες και τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η κατάληξη αυτής της “διαπραγμάτευσης” δεν θα εκπληρώνει τους ευσεβείς πόθους και τις αρπακτικές επιδιώξεις των πατριωτών ολόκληρου του λεγόμενου εθνικού φάσματος, πολύ περισσότερο, της άκρας δεξιάς.
Στέλνοντας τον Στεφανή, στον Γράμμο, ο Μητσοτάκης πιάνει πόρτα για τον βαρύ, διπλωματικό, χειμώνα. Προσπαθεί να προλάβει αντιδράσεις και να προκαταλάβει “ανταρσίες” εντός και εκτός του κόμματος της ΝΔ και της κοινοβουλευτικής της ομάδας, πουλώντας “ένδοξο παρελθόν” νικηφόρων αγώνων εναντίον του “εσωτερικού εχθρού”, την ώρα που θα πολλαπλασιάζονται τα βαριά σύννεφα στον διαπραγματευτικό ορίζοντα με την Τουρκία – τον παραδοσιακό “εξωτερικό εχθρό”, τον “εξ Ανατολών κίνδυνο”.
Σε δεύτερη ανάγνωση, ο Μητσοτάκης προετοιμάζει το κλίμα και για τα δύσκολα της πανδημίας και των οικονομικών και κοινωνικών της επιπτώσεων. Η φτώχεια καλπάζει, οι άνεργοι πληθαίνουν, όπως και οι ασθενείς, οι κοινωνικές και ταξικές διεκδικήσεις θα μεγαλώνουν κάθε μέρα. Ο πρωθυπουργός επιζητεί την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συσπείρωση μέσα στην κυβέρνηση και το κράτος, ειδικά στους μηχανισμούς των σωμάτων ασφαλείας και του στρατού ενόψει των αναπόφευκτων κοινωνικών συγκρούσεων που θα πυροδοτήσει ο πολύ δύσκολος χειμώνας, ο οποίος έρχεται στη βαριά σκιά της Covid-19 και της καταβαράθρωσης της οικονομικής δραστηριότητας, ειδικά στον τουρισμό.
Η κατά πρωθυπουργική εντολή αποστολή του Στεφανή στον Γράμμο είναι “καταδρομική” με το βλέμμα στο μέλλον και τους νέους “εσωτερικούς εχθρούς” – τους άνεργους και τους φτωχούς της πανδημίας, τους άρρωστους και τους νεκρούς της covid-19, τους καταβεβλημένους και συκοφαντημένους εργαζόμενους στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, τους εξοργισμένους με την συστημική ανικανότητα της κυβέρνησης πολίτες, τη νέα γενιά, που θα ζει σε ένα εκκρεμές ανάμεσα στον τρόμο για την οικονομική της επιβίωση και τον φόβο για τις σωματικές και ψυχολογικές συνέπειες της νόσου.
Ο δε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας αποδεικνύεται άξιος του μικρού του ονόματος. Όπως ο αυθεντικός Αλκιβιάδης στην αρχαιότητα και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έτσι και ο Στεφανής σήμερα, δεν έχει πρόβλημα πρώτα να υπηρετήσει από θέσεις ευθύνης τον πρωθυπουργό Τσίπρα και έπειτα τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη και εν συνεχεία να εκτελεί τις εκάστοτε εντολές τους, αλλάζοντας πολιτικό και κομματικό στρατόπεδο κατά τις βουλές και τις επιδιώξεις του.
