Αγαπητέ φον Ζάχερ-Μάζοχ,
τα κοινά μας στοιχεία, δεν περιορίζονται στην επιλογή επαγγέλματος. Είμαστε -κατά κάποιον μυστήριο τρόπο-συγγενείς. Ένα σόϊ.
Έχεις χαρακτηριστεί ως ο “πατέρας” του μαζοχισμού.
Σε επίπεδο ψυχοσεξουαλικό.
Είσαι, όμως, και “παππούς” μου σε επίπεδο επαγγελματικού μαζοχισμού.
Έχω, μάλιστα, την εντύπωση ότι η… οικογενειακή παράδοση επεκτείνεται στο σύνολο των Ελλήνων εργαζομένων.
Δεν θυμούνται πολλοί ότι εκτός από συγγραφέας υπήρξες και δημοσιογράφος. Ούτε ότι τάχθηκες υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.
Ούτε ότι μέσω του μηνιαίου προοδευτικού περιοδικού “Στον Κολοφώνα-Διεθνής επισκόπηση” είχες ταχθεί κατά του αντισημιτισμού, στηρίζοντας παράλληλα την χειραφέτηση των γυναικών, αλλά και την καθολική ψηφοφορία στις εκλογές.
Θα μου επιτρέψεις, λοιπόν, στην συνέχεια αυτής της επιστολής, να σε αποκαλώ “παππού Λεοπόλδο”.
Ακόμα κι αν μου το απαγορεύσεις, εγώ θα το κάνω.
Αν δεν σου αρέσει …τιμώρησε με.
Ενοχή της αθωότητας
Βλέπεις, από την εποχή της αθωότητας (;) περάσαμε απότομα στην ενοχή της αθωότητας.
Από τον κατ΄ επιλογή μαζοχισμό προς ευχαρίστηση, στον επιβεβλημένο μαζοχισμό προς βιοπορισμό.
Η δική μας “Αφροδίτη με τις γούνες”, η δική μας “βαρόνη Φάννι Πίστορ”, δεν είναι φαντασίωση.
Είναι επιβεβλημένη καθημερινότητα.
Το δικό μας σκηνικό ακούσιου επαγγελματικού ευτελισμού δεν διαδραματίζεται σε σαλόνια ή βαγόνια τρένων, αλλά σε γραφεία, εργοτάξια, και συλλαλητήρια.
Το διακύβευμα, δεν είναι η απόλαυση, αλλά η επιβίωση.
Αφού πήραμε μια υπερβολική δόση ενοχής, όταν μας κούνησαν το δάχτυλο ότι “μαζί τα φάγαμε”, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την υποβάθμιση των συμβάσεων εργασίας και τη μείωση μισθών “για να σωθεί η χώρα”.
Την κακοπληρωμένη ή ακόμα και απλήρωτη εργασία έπρεπε να την ανεχθούμε ως πικρό, αλλά αναγκαίο φάρμακο απέναντι στην…vταβανοθεραπεία της επικείμενης ανεργίας (ξέρεις η ενασχόληση της παρατήρησης του ταβανιού με τις ώρες, ενώ κάθεσαι άπραγος στο σπίτι σου).
Παρακολουθήσαμε την απονεύρωση των συνδικάτων και τον περιορισμό των διαδηλώσεων γιατί… έκλειναν τον δρόμο στην επερχόμενη ανάπτυξη (προφανώς).
Μετά, ήρθε η υγειονομική κρίση.
Πάλι ζημιές για τις επιχειρήσεις που έπρεπε να μοιραστούμε κι ας μην μοιραστήκαμε ποτέ τα κέρδη.
Δραματική περικοπή μισθού και αντικατάσταση του με “αποζημίωση ειδικού σκοπού” από 18 έως 534€ το μήνα.
Στο σημείο αυτό, ορισμένοι από εμάς φάγαμε και μερικές ξυλιές από εργοδότες όταν ζητήσαμε αντίγραφο της σύμβασης εργασίας.
Κάποιοι είμαστε μερικώς απασχολούμενοι, δηλαδή μερικώς… άνεργοι, με μισθό μικρότερο από το επίδομα ανεργίας.
Ειδικός σκοπός
Και επειδή εκτός από την ειδική αποζημίωση και την ειδική άδεια, υπάρχει και ο… ειδικός σκοπός που αγιάζει τα μέσα, τώρα μας ζητούν να συναινέσουμε στην δημιουργία “δεξαμενής χρόνου εργασίας” και να εργαζόμαστε δωρεάν επιπλέον έως και τρεις ώρες την ημέρα, για να ξεχρεώσουμε την προληπτικού χαρακτήρα καραντίνα στην οποία έθεσαν κάποιους από εμάς κατά την υγειονομική κρίση.
Οι εργατολόγοι, επισημαίνουν ότι με τη νέα διάταξη που προωθούν “θίγονται ο θεσμός και η αμοιβή της υπερεργασιακής και υπερωριακής απασχόλησης”.
Δηλαδή, καθιερώνεται “απίστευτα εξοντωτικό ωράριο” και “καταστρατηγείται η υποχρέωση από το ευρωπαϊκό και ελληνικό Εργατικό Δίκαιο του 11ωρου αναπαυσης του εργαζομένου”.
Και μέσα σε όλα αυτά ετοιμάζουν νέο εργασιακό νόμο, τον οποίο θα καταθέσουν στη Βουλή τον Οκτώβριο με προβλέψεις για το ωράριο εργασίας, την ηλεκτρονική κάρτα του εργαζόμενου και (πάλι) “συνδικαλιστικά ζητήματα”.
Μια νοσταλγία με πιάνει. Αισθάνομαι εργασιακά, πολύ κοντά στην εποχή σου. Πνέει ένας άνεμος του 1856…
Και να σου πω ένα μυστικό;
Πιστεύω ότι θα με καταλάβεις…
Φοβάμαι ότι ενώ βιώνω όλα αυτά, θα μάθω τελικά να μην αντιδρώ. Καθόλου.
Άλλες φορές πάλι, θα δεσμεύομαι σε μια υποψία γκρίνιας.
Ξέρεις, όπως τινάζει κάποιος αδιάφορα λίγες σταγόνες από τσάι ή καφέ που πιτσιλισαν το καλό του κοστούμι.
Οι προκλήσεις, πολλές.
Οι δικαιολογίες ανοχής, περισσότερες. Φαύλος κύκλος ατομικής παράδοσης.
Συνειδητά αφοπλισμένος…
Κατ΄ επάγγελμα μαζοχιστής.
Μέχρι νεοτέρας, τουλάχιστον.
Παππού Λεοπόλδε,
Καλήν αντάμωση
Ένα από τα χιλιάδες εγγόνια σου.
