Σε ηλικία 85 ετών απεβίωσε ο εικαστικός Βασίλης Δημητρίου, ο οποίος είχε αφιερώσει τη ζωή του στη δημιουργία χειροποίητων γιγαντοαφισών για τις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας. Ο κινηματογράφος “Αθήναιον” ήταν αυτός που κυρίως “φιλοξενούσε” τις δημιουργίες του “μικροσκοπικού με τον μπερέ καλλιτέχνη”, όπως είχε αποκαλέσει τον Δημητρίου το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) σε παλιότερο αφιέρωμά του για τον Έλληνα δημιουργό. Ο Βασίλης Δημητρίου έπασχε από τη νόσο Πάρκινσον και τον τελευταίο χρόνο  δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει το έργο του. “Ο Δημητρίου, επιζήσας της γερμανικής Κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση, για όσο αντέξει. Κι αυτό διότι για εκείνον, είναι τέχνη ότι βγαίνει από την καρδιά”, ανέφερε μεταξύ άλλων το AFP.

Οι “Νιου Γιορκ Τάιμς” (New York Times) είχαν γράψει για τον Βασίλη Δημητρίου ότι “είναι ο τελευταίος ζωγράφος κινηματογραφικών αφισών στην Ελλάδα, και ένας από τους λίγους στην Ευρώπη, η τέχνη του είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Όταν οι βουβές ταινίες ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’20, τα στούντιο του Χόλιγουντ χρησιμοποίησαν γραφίστες για να μεταδώσουν την αίγλη και τον ενθουσιασμό των νέων κυκλοφοριών και χειροποίητες πινακίδες έρχονταν για να κοσμούν θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητόδρομων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων, όπως ο κ. Δημητρίου, διατηρεί την παράδοση”.