Ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, χαιρετά τον ηρωικό Κομμαντάντε, μετά τη δολοφονία του, που έγινε σα σήμερα, την 9η Οκτωβρίου 1967.
«Πρωτογνώρισα τον Τσε μια μέρα του Ιουλίου ή Αυγούστου του 1955. Και σε μια νύχτα – όπως ανακαλεί στις αναμνήσεις του – έγινε ένας από τους μελλοντικούς αντάρτες της εκστρατείας του Granma, αν και εκείνη την εποχή η αποστολή δεν είχε ούτε πλοίο [το Granma], ούτε όπλα, ούτε στρατεύματα. Έτσι, μαζί με τον Ραούλ, ο Τσε έγινε ένα από τα δύο πρώτα ονόματα στη λίστα Granma.
Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από τότε. Ήταν 12 χρόνια γεμάτα με αγώνα, ιστορικής σημασίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο θάνατος μας έχει στερήσει πολλές γενναίες και ανεκτίμητες ζωές. Αλλά ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων της επανάστασής μας, έχουν εμφανιστεί άνθρωποι σημαντικοί, σφυρηλατημένοι μέσα από το λαό της επανάστασης, και ανάμεσά τους, έχουν εμφανιστεί δεσμοί αγάπης και φιλίας που ξεπερνούν κάθε δυνατή περιγραφή.
Απόψε συναντιόμαστε για να προσπαθήσουμε να εκφράσουμε, σε κάποιο βαθμό, τα συναισθήματά μας απέναντι σε έναν που ήταν από τους πιο κοντινούς, από αυτούς που γνώρισαν τον θαυμασμό όλων, από τους πιο αγαπημένους και, χωρίς αμφιβολία, τους πιο εξαιρετικούς από τους επαναστατικούς μας συντρόφους. Είμαστε εδώ για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας γι ‘αυτόν και για τους ήρωες που πολέμησαν μαζί του και έπεσαν μαζί του, τον διεθνιστικό στρατό του που γράφει μια ένδοξη και ανεξίτηλη σελίδα της ιστορίας.
Ο Τσε ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που γινόταν αμέσως αρεστοί, και αυτό λόγω της απλότητάς του, για τον χαρακτήρα του, τη φυσικότητά του, τη συντροφική του στάση, την προσωπικότητά του, την αυθεντικότητά του, ακόμη και όταν κάποιος δεν είχε μάθει ακόμη για τα άλλα χαρακτηριστικά και τις μοναδικές αρετές του.
Εκείνες τις πρώτες μέρες ήταν ο γιατρός των στρατευμάτων μας, και έτσι οι δεσμοί φιλίας και τα ζεστά συναισθήματα γι ‘αυτόν αυξάνονταν συνεχώς. Είχε γεμίσει με ένα βαθύ πνεύμα μίσους και περιφρόνησης για τον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο επειδή η πολιτική του εκπαίδευση είχε ήδη αναπτυχθεί σημαντικά, αλλά και επειδή, λίγο πριν, είχε την ευκαιρία να δει την εγκληματική ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γουατεμάλα μέσω των μισθοφόρων που ματαίωσαν την επανάσταση σε εκείνη τη χώρα.
Ένα άτομο σαν τον Τσε δεν χρειαζόταν περίτεχνα επιχειρήματα. Του αρκούσε να γνωρίζει ότι η Κούβα βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση και ότι υπήρχαν άνθρωποι αποφασισμένοι να αγωνιστούν ενάντια σε αυτήν την κατάσταση, με τα όπλα στο χέρι. Του αρκούσε να γνωρίζει ότι αυτοί οι άνθρωποι εμπνεύστηκαν από πραγματικά επαναστατικά και πατριωτικά ιδανικά. Αυτό ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό.
Μια μέρα, στα τέλη Νοεμβρίου 1956, ξεκίνησε την αποστολή προς την Κούβα μαζί μας. Θυμάμαι ότι το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο γι ‘αυτόν, καθώς, λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες ήταν απαραίτητο να οργανωθεί η αναχώρηση, δεν μπορούσε καν να παράσχει στον εαυτό του το φάρμακο που χρειαζόταν. Καθ ‘όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, υπέφερε από σοβαρή κρίση άσθματος, χωρίς κάτι για να την ανακουφίσει, αλλά και χωρίς να παραπονεθεί ποτέ.
Φτάσαμε, ξεκινήσαμε την πρώτη μας πορεία, υπέστημεν την πρώτη μας αποτυχία και στο τέλος μερικών εβδομάδων, όπως γνωρίζετε όλοι, μια ομάδα από εκείνους τους εκστρατευόμενους της Granma που επέζησαν είμασταν σε θέση να επανενωθούμε. Ο Τσε συνέχισε να είναι ο γιατρός της ομάδας μας.
Βγήκαμε νικηφόροι από την πρώτη μάχη, και ο Τσε ήταν ήδη στρατιώτης του στρατού μας. Ταυτόχρονα ήταν ακόμα ο γιατρός μας. Βγήκαμε νικηφόροι στη δεύτερη μάχη και ο Τσε δεν ήταν απλά ένας στρατιώτης, αλλά ήταν ο πιο εξαιρετικός στρατιώτης σε αυτήν τη μάχη, πραγματοποιώντας τότε, για πρώτη φορά, ένα από αυτά τα μοναδικά κατορθώματα που τον χαρακτήριζαν σε κάθε στρατιωτική δράση. Οι δυνάμεις μας συνέχισαν να αναπτύσσονται και σύντομα αντιμετωπίσαμε μια άλλη μάχη εξαιρετικής σημασίας.
Η κατάσταση ήταν δύσκολη. Οι πληροφορίες που είχαμε ήταν εσφαλμένες από πολλές απόψεις. Επρόκειτο να επιτεθούμε στο πλήρες φως της ημέρας – την αυγή – μια ισχυρά αμυνόμενη, καλά οπλισμένη θέση στην άκρη της θάλασσας. Τα εχθρικά στρατεύματα ήταν από πίσω μας, όχι πολύ μακριά, και σε αυτή τη μπερδεμένη κατάσταση ήταν απαραίτητο να ζητήσουμε από τους ανθρώπους μας να κάνουν μια υπέρτατη προσπάθεια.
Ο σύντροφος Χουάν Αλμέιντα είχε αναλάβει μια από τις πιο δύσκολες αποστολές, όταν μία από τις πτέρυγες παρέμεινε εντελώς χωρίς δυνάμεις – μία από τις πτέρυγες έμεινε χωρίς δυνάμεις επίθεσης, θέτοντας την επιχείρηση σε κίνδυνο. Εκείνη τη στιγμή, ο Τσε, ο οποίος εξακολουθούσε να λειτουργεί ως γιατρός μας, ζήτησε τρεις ή τέσσερις άντρες, μεταξύ των οποίων έναν με πολυβόλο, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξεκίνησε γρήγορα να αναλάβει την αποστολή επίθεσης από εκείνη την κατεύθυνση.
Σε αυτή την περίσταση δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικός μαχητής, αλλά και ένας εξαιρετικός γιατρός, που φρόντιζε τους τραυματίες συντρόφους και, ταυτόχρονα, φρόντιζε και τους τραυματίες στρατιώτες του εχθρού.
Αφού μας είχαν πάρει όλα τα όπλα και κατέστη απαραίτητο να εγκαταλειφθεί αυτή η θέση, πραγματοποιώντας μια μακρά πορεία επιστροφής υπό την παρενόχληση διαφόρων εχθρικών δυνάμεων, κάποιος έπρεπε να μείνει πίσω με τους τραυματίες. Ο Τσε ήταν αυτός που το έκανε. Βοηθούμενος από μια μικρή ομάδα στρατιωτών μας, τους φρόντισε, έσωσε τη ζωή τους και αργότερα επανήλθε στη σειρά μαζί τους.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ξεχώρισε ως ικανός και γενναίος ηγέτης, ένας από αυτούς που, όταν εκκρεμεί μια δύσκολη αποστολή, δεν περιμένουν να τους ζητηθεί για να την πραγματοποιήσουν.
Έτσι ήταν στη μάχη του Ελ Ουβέρο. Αλλά ενήργησε με παρόμοιο τρόπο σε μια προηγουμένως μη αναφερθείσα περίσταση κατά τις πρώτες μέρες, όταν μετά από μια προδοσία, το μικρό μας στράτευμα δέχτηκε ξαφνική επίθεση από αεροπλάνα και αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε υπό τον βομβαρδισμό. Είχαμε ήδη περπατήσει αρκετή απόσταση όταν θυμηθήκαμε μερικά τουφέκια ορισμένων αγροτών στρατιωτών που ήταν μαζί μας στις πρώτες ενέργειες και στη συνέχεια ζήτησαν άδεια να επισκεφθούν τις οικογένειές τους, σε μια εποχή που δεν υπήρχε ακόμη πολύ πειθαρχία στον εμβρυϊκό στρατό μας. Εκείνη τη στιγμή, πιστεύαμε ότι ίσως χρειαστεί να εγκαταλειφθούν τα τουφέκια, ως χαμένα. Αλλά θυμάμαι ότι δεν χρειάστηκε τίποτε περισσότερο από απλώς να τεθεί το πρόβλημα στον Τσε, παρά τον βομβαρδισμό, για να προσφερθεί- πήγε γρήγορα να ανακτήσει αυτά τα τουφέκια.
Ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του: η προθυμία του να προσφερθεί αμέσως για την πιο επικίνδυνη αποστολή. Και φυσικά αυτό προκαλούσε θαυμασμό – και διπλάσιο από τον συνηθισμένο θαυμασμό, για έναν συντροφο μαχητή που μάχεται μαζί μας ο οποίος δεν είχε γεννηθεί εδώ, ένα άτομο με βαθιές ιδέες, ένα άτομο στο μυαλό του οποίου γύρναγε το όνειρο του αγώνα σε άλλα μέρη της ηπείρου και που παρόλα αυτά ήταν τόσο αλτρουιστής, τόσο ανιδιοτελής, τόσο πρόθυμος να κάνει πάντα τα πιο δύσκολα πράγματα, να διακινδυνεύει συνεχώς τη ζωή του.
Έτσι κέρδισε το αξίωμα του διοικητή [κομμαντάντε] και αρχηγού της δεύτερης ταξιαρχίας, που οργανώθηκε στη Σιέρα Μαέστρα. Έτσι άρχισε να αυξάνεται η φήμη του. Άρχισε να γίνεται ένας υπέροχος μαχητής που επρόκειτο να φτάσει στις υψηλότερες τάξεις κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Τσε ήταν ένας ασύγκριτος στρατιώτης. Ο Τσε ήταν ένας ασύγκριτος ηγέτης. Ο Τσε ήταν, από στρατιωτική άποψη, ένα εξαιρετικά ικανό άτομο, εξαιρετικά θαρραλέο, εξαιρετικά επιθετικό. Αν, ως αντάρτης, είχε την Αχίλλειο πτέρνα του, αυτή ήταν η υπερβολικά επιθετική του ποιότητα, η απόλυτη περιφρόνησή του για τον κίνδυνο.
Ο εχθρός πιστεύει ότι μπορεί να εξαγάγει ορισμένα συμπεράσματα από το θάνατό του. Ο Τσε ήταν αυθεντία του πολέμου! Ήταν καλλιτέχνης του ανταρτικού αγώνα! Και το έδειξε άπειρες φορές. Αλλά ειδικά το έδειξε σε δύο εξαιρετικές πράξεις. Μία από αυτές ήταν η εισβολή, στην οποία οδήγησε μια ταξιαρχία, μια ταξιαρχία που ακολουθούσαν χιλιάδες εχθρικοί στρατιώτες σε επίπεδο και απολύτως άγνωστο έδαφος, πραγματοποιώντας – μαζί με τον Καμίγιο [Σιενφουέγος] – ένα εξαιρετικό στρατιωτικό επίτευγμα. Το έδειξε επίσης στην εκστρατεία-αστραπή που πραγματοποίησε στην επαρχία Λας Βίγιας, ειδικά στην τολμηρή επίθεση στην πόλη της Σάντα Κλάρα, μπαίνοντας – με μια ταξιαρχία μόλις 300 ανδρών – σε μια πόλη που την υπερασπιζόταν τανκ, πυροβολικό και αρκετές χιλιάδες στρατιώτες πεζικού στην πλευρά του εχθρού. Αυτές οι δύο ηρωικές πράξεις σφράγισαν τη φήμη του ως εξαιρετικά ικανού ηγέτη, ως αυθεντία, ως καλλιτέχνη του επαναστατικού πολέμου.
Ωστόσο, τώρα μετά τον ηρωικό και ένδοξο θάνατό του, μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να αρνηθούν την αλήθεια ή την αξία των θέσεών του, τις ανταρτικές του θεωρίες. Ο καλλιτέχνης μπορεί να πεθάνει – ειδικά όταν είναι καλλιτέχνης σε ένα πεδίο τόσο επικίνδυνο όσο ο επαναστατικός αγώνας – αλλά αυτό που σίγουρα δεν θα πεθάνει ποτέ είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του, η τέχνη στην οποία αφιέρωσε την ευφυΐα του.
Τι είναι τόσο περίεργο στο γεγονός ότι αυτός ο καλλιτέχνης πέθανε στη μάχη; Αυτό που είναι περίεργο είναι ότι δεν πέθανε στη μάχη, σε μια από τις αναρίθμητες περιπτώσεις που διακινδύνευσε τη ζωή του κατά τη διάρκεια του επαναστατικού μας αγώνα. Πολλές φορές ήταν απαραίτητο να ληφθούν μέτρα για να τον αποτρέψουν να χάσει τη ζωή του σε πράξεις μικρής σημασίας…
Δεν έχουμε επαρκή στοιχεία που να μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ποιες περιστάσεις προηγήθηκαν αυτής της μάχης ή πόσο ακραία μπορεί να είχε ενεργήσει, ή με υπερβολικά επιθετικό τρόπο. Αλλά, επαναλαμβάνουμε, αν ως αντάρτης είχε μια Αχίλλειο πτέρνα, αυτή ήταν η υπερβολική του επιθετικότητα, η απόλυτη περιφρόνησή του για τον κίνδυνο.
Και εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί του, αφού θεωρούμε ότι η ζωή του, η εμπειρία του, η ικανότητά του ως έμπειρος ηγέτης, η αυθεντία του, και όλα όσα σηματοδότησε η ζωή του, ήταν πιο πολύτιμα, ασύγκριτα πιο πολύτιμα απ’ ότι, ίσως, αυτός πίστευε.
Η συμπεριφορά του μπορεί να είχε επηρεαστεί βαθύτατα από την ιδέα ότι οι άνθρωποι έχουν σχετική αξία στην ιστορία, την ιδέα ότι οι αγώνες δεν νικούνται αν δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, ότι η ισχυρή πορεία της ιστορίας δεν μπορεί και δεν θα σταματήσει όταν πέσουν οι ηγέτες.
Αυτό είναι αλήθεια, δεν υπάρχει αμφιβολία γι ‘αυτό. Δείχνει την πίστη του στους ανθρώπους, την πίστη του στις ιδέες, την πίστη του στα παραδείγματα. Ωστόσο – όπως είπα πριν από λίγες μέρες – θα θέλαμε με όλη μας την καρδιά να τον δούμε ως πλάστη της νίκης, να βλέπουμε νίκες σφυρηλατημένες υπό την καθοδήγησή του, υπό την ηγεσία του, εφόσον άνθρωποι της εμπειρίας του, του διαμετρήματός του, της πραγματικά μοναδικής του ικανότητας, δεν είναι συνηθισμένοι.
Εκτιμούμε πλήρως την αξία του παραδείγματος του. Είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι πολλοί άνθρωποι θα προσπαθήσουν να ανταποκριθούν στο παράδειγμά του, ότι θα εμφανιστούν άνθρωποι σαν αυτόν.
Δεν είναι εύκολο να βρεις ένα άτομο με όλες τις αρετές που συνδυάστηκαν στον Τσε. Δεν είναι εύκολο για ένα άτομο, αυθόρμητα, να αναπτύξει έναν χαρακτήρα σαν τον δικό του. Θα έλεγα ότι είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που είναι δύσκολο να βρει όμοιό του και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστεί. Αλλά θα έλεγα επίσης ότι το παράδειγμα ανθρώπων σαν αυτόν συμβάλλει στην εμφάνιση ανθρώπων του ίδιου διαμετρήματος.
Στον Τσε, θαυμάζουμε όχι μόνο τον μαχητή, το άτομο που είναι ικανό να φέρει μεγάλες επιτυχίες. Αυτό που έκανε, το ίδιο το γεγονός της ανόδου του με μια χούφτα ανδρών ενάντια στο στρατό της ολιγαρχίας, που είχε εκπαιδευτεί από συμβούλους των Γιάνκηδων που έστειλε ο ιμπεριαλισμός των Γιάνκηδων, υποστηριζόμενος από τις ολιγαρχίες όλων των γειτονικών χωρών – αυτό από μόνο του αποτελεί ένα εξαιρετικό κατόρθωμα.
Εάν ψάξουμε στις σελίδες της ιστορίας, είναι πιθανό ότι δεν θα βρούμε καμία άλλη περίπτωση στην οποία ένας ηγέτης με τόσο περιορισμένο αριθμό ανδρών έχει θεμελιώσει ένα έργο τόσης σημασίας – μια υπόθεση στην οποία ένας ηγέτης με τόσο περιορισμένο αριθμό ανδρών έχει ξεκινήσει να πολεμά ενάντια σε τόσο μεγάλες δυνάμεις. Τέτοια απόδειξη εμπιστοσύνης στον εαυτό του, τέτοια απόδειξη εμπιστοσύνης στους λαούς, τέτοια απόδειξη πίστης στην ικανότητα του ανθρώπου να πολεμά, μπορεί να αναζητηθεί στις σελίδες της ιστορίας, αλλά αντίστοιχες δεν θα βρεθούν ποτέ.
Και έπεσε.
Ο εχθρός πιστεύει ότι έχει νικήσει τις ιδέες του, τις ιδέες του για το αντάρτικο, την άποψή του για τον επαναστατικό ένοπλο αγώνα. Αυτό που πέτυχαν, σε μια ευτυχή γι αυτούς συγκυρία, ήταν να τον εξοντώσουν φυσικά. Αυτό που πέτυχαν ήταν να αποκτήσουν ένα τυχαίο πλεονέκτημα που μπορεί να κερδίσει ένας εχθρός στον πόλεμο. Δεν γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό αυτή η ευτυχής συγκυρία βοηθήθηκε, σε μια μάχη όπως πολλές άλλες, από το χαρακτηριστικό για το οποίο μιλήσαμε προηγουμένως: την υπερβολική επιθετικότητα του, την απόλυτη περιφρόνηση του για τον κίνδυνο.
Αυτό συνέβη και στον πόλεμο της ανεξαρτησίας μας. Σε μια μάχη στο Ντος Ρίος σκότωσαν τον Χοσέ Μαρτί τον απόστολο της ανεξαρτησίας μας – σε μια μάχη στην Πούντα Μπράβα, σκότωσαν τον Αντόνιο Μακέο, βετεράνο εκατοντάδων μαχών [στον πόλεμο της ανεξαρτησίας της Κούβας]. Αμέτρητοι ηγέτες, αμέτρητοι πατριώτες του πολέμου της ανεξαρτησίας μας σκοτώθηκαν σε παρόμοιες μάχες. Ωστόσο, αυτό δεν σήμαινε ήττα για τον κουβανικό αγώνα.
Ο θάνατος του Τσε είναι ένα σκληρό πλήγμα, ένα τεράστιο πλήγμα για το επαναστατικό κίνημα, διότι του στερεί, χωρίς αμφιβολία, τον πιο έμπειρο και ικανό ηγέτη του.
Αλλά αυτοί που καυχιούνται για τη νίκη τους κάνουν λάθος. Κάνουν λάθος όταν πιστεύουν ότι ο θάνατός του είναι το τέλος των ιδεών του, το τέλος της τακτικής του, το τέλος των αντάρτικων ιδεών του, το τέλος της θεωρίας του. Για το άτομο που έπεσε, ως θνητό άτομο, ως άτομο που αντιμετώπιζε σφαίρες ξανά και ξανά, ως στρατιώτης, ως ηγέτης, ήταν χίλιες φορές πιο ικανός από εκείνους που τον σκότωσαν από τύχη.
Ωστόσο, πώς πρέπει οι επαναστάτες να αντιμετωπίσουν αυτό το σοβαρό κώλυμα; Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτήν την απώλεια; Εάν ο Τσε έπρεπε να εκφράσει γνώμη επί του θέματος, ποιά θα ήταν αυτή; Έδωσε τη γνώμη του, εξέφρασε αυτήν την άποψη πολύ ξεκάθαρα όταν έγραψε στο μήνυμά του στη Συνδιάσκεψη Αλληλεγγύης της Λατινικής Αμερικής στην Tricontinental, ότι όπου και αν συνέβαινε ο θάνατος του ήταν ευπρόσδεκτος, αρκεί η μαχητική του κραυγή να είχε φτάσει σε ένα δεκτικό αυτί και ένα άλλο χέρι να έπιανε την ίδια ώρα το τουφέκι του.
Η μαχητική του κραυγή θα φτάσει όχι μόνο σε ένα δεκτικό αυτί, αλλά σε εκατομμύρια δεκτικά αυτιά! Και όχι ένα χέρι, αλλά εκατομμύρια χέρια, εμπνευσμένα από το παράδειγμά του, θα απλώσουν τα χέρια για να πάρουν όπλα! Θα εμφανιστούν νέοι ηγέτες. Οι άνθρωποι των δεκτικών αυτιών και των τεντωμένων χεριών θα χρειαστούν ηγέτες που αναδύονται από τις τάξεις τους, όπως έχουν εμφανιστεί οι ηγέτες σε όλες τις επαναστάσεις.
Αυτά τα χέρια δεν θα έχουν διαθέσιμο έναν ηγέτη της εξαιρετικής εμπειρίας και τεράστιας ικανότητας του Τσε. Αυτοί οι ηγέτες θα σχηματιστούν στη διαδικασία του αγώνα. Αυτοί οι ηγέτες θα αναδυθούν μεταξύ των εκατομμυρίων δεκτικών αυτιών, από τα εκατομμύρια των χεριών που αργά ή γρήγορα θα απλωθούν για να πάρουν όπλα.
Δεν πιστεύουμε ότι ο θάνατός του θα έχει αναγκαστικά άμεσες επιπτώσεις στην πρακτική σφαίρα του επαναστατικού αγώνα, ότι ο θάνατός του θα έχει αναγκαστικά άμεσες επιπτώσεις στην πρακτική σφαίρα ανάπτυξης αυτού του αγώνα. Το γεγονός είναι ότι όταν ο Τσε πήρε ξανά τα όπλα δεν σκεφτόταν μια άμεση νίκη – δεν σκεφτόταν μια γρήγορη νίκη ενάντια στις δυνάμεις των ολιγαρχιών και του ιμπεριαλισμού. Ως έμπειρος μαχητής, ήταν προετοιμασμένος για έναν παρατεταμένο αγώνα 5, 10, 15 ή 20 ετών, εάν ήταν απαραίτητο. Ήταν έτοιμος να πολεμήσει 5, 10, 15 ή 20 χρόνια, ή όλη του τη ζωή, αν χρειαστεί! Και με αυτήν την προοπτική, ο θάνατός του – ή μάλλον το παράδειγμά του – θα έχει τεράστιες επιπτώσεις. Η δύναμη αυτού του παραδείγματος θα είναι ανίκητη.
Όσοι αποδίδουν σημασία στο τυχερό χτύπημα που έπληξε τον Τσε προσπαθούν μάταια να αρνηθούν την εμπειρία και την ικανότητά του ως ηγέτη. Ο Τσε ήταν ένας εξαιρετικά ικανός στρατιωτικός ηγέτης. Αλλά όταν θυμόμαστε τον Τσε, όταν σκεφτόμαστε τον Τσε, δεν σκεφτόμαστε ουσιαστικά τις στρατιωτικές του αρετές. Οχι! Ο πόλεμος είναι ένα μέσο και όχι ένα τέλος. Ο πόλεμος είναι ένα εργαλείο επαναστατών. Το σημαντικό είναι η επανάσταση. Το σημαντικό είναι ο επαναστατικός σκοπός, οι επαναστατικές ιδέες, οι επαναστατικοί στόχοι, τα επαναστατικά αισθήματα, οι επαναστατικές αρετές!
Και σε αυτόν τον τομέα, στον τομέα των ιδεών, στον τομέα των συναισθημάτων, στον τομέα των επαναστατικών αρετών, στον τομέα της νοημοσύνης, – εκτός από τις στρατιωτικές του αρετές -είναι που νιώθουμε την τεράστια απώλεια που σημαίνει ο θάνατός του για το επαναστατικό κίνημα.
Ο εξαιρετικός χαρακτήρας του Τσε αποτελείτο από αρετές που σπάνια συναντώνται μαζί. Ξεχώρισε ως ένα αξεπέραστο πρόσωπο δράσης, αλλά ο Τσε δεν ήταν μόνο αυτό – ήταν επίσης ένα άτομο με οραματιστική ευφυΐα και ευρεία κουλτούρα, ένας βαθύς στοχαστής. Δηλαδή, ο άνθρωπος των ιδεών και ο άνθρωπος της δράσης συνδυάστηκαν σε κείνον.
Αλλά δεν είναι μόνο ότι ο Τσε είχε το διπλό χαρακτηριστικό του ανθρώπου των ιδεών – των βαθιών ιδεών – και του ανθρώπου της δράσης, αλλά ότι ο Τσε ως επαναστάτης προσωποποιούσε τις αρετές που μπορούν να οριστούν ως η πληρέστερη έκφραση των αρετών ενός επαναστάτη: ένα άτομο απόλυτης ακεραιότητας, ένα άτομο με ανώτατη αίσθηση τιμής, απόλυτης ειλικρίνειας, ένα άτομο με στωικές και σπαρτιατικές συνήθειες διαβίωσης, ένα άτομο στου οποίου τη συμπεριφορά δεν μπορεί να βρεθεί ούτε ένας λεκές. Δημιούργησε, μέσω των αρετών του, αυτό που μπορεί να ονομαστεί ένα πραγματικά υπόδειγμα επαναστάτη.
Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν συνηθίζεται να δίνονται ομιλίες που τονίζουν τις αρετές τους. Αλλά σπάνια μπορεί κανείς να πει για ένα άτομο με μεγαλύτερη δικαιοσύνη, με μεγαλύτερη ακρίβεια, αυτό που λέμε για τον Τσε σε αυτή την περίπτωση: ότι ήταν ένα καθαρό υπόδειγμα επαναστατικών αρετών!
Αλλά είχε και μια άλλη ποιότητα, όχι μια ποιότητα της διάνοιας ούτε της θέλησης, όχι μια ποιότητα που προέρχεται από την εμπειρία, από τον αγώνα, αλλά μια ποιότητα της καρδιάς: ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, εξαιρετικά ευαίσθητος!
Γι ‘αυτό λέμε, όταν σκεφτόμαστε τη ζωή του, όταν σκεφτόμαστε τη συμπεριφορά του, ότι αποτελούσε τη μοναδική περίπτωση ενός εξαιρετικά ασυνήθιστου ανθρώπου, ικανού να ενώσει στην προσωπικότητά του όχι μόνο τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου της δράσης, αλλά και του ανθρώπου της σκέψης, του ατόμου των άψογων επαναστατικών αρετών και της εξαιρετικής ανθρώπινης ευαισθησίας, ενωμένα με έναν σιδερένιο χαρακτήρα, μια θέληση από ατσάλι, με ακατάβλητη επιμονή.
Εξαιτίας αυτού, έχει αφήσει στις μελλοντικές γενιές όχι μόνο την εμπειρία του, τη γνώση του ως εξαιρετικός στρατιώτης, αλλά επίσης, ταυτόχρονα, τους καρπούς της νοημοσύνης του. Έγραψε με τη δεξιοτεχνία μιας αυθεντίας της γλώσσας μας. Οι αφηγήσεις του για τον πόλεμο είναι ασύγκριτες. Το βάθος της σκέψης του είναι εντυπωσιακό. Δεν έγραψε ποτέ για τίποτα με λιγότερο απίστευτη σοβαρότητα, με λιγότερο από απίστευτο βάθος – και δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ορισμένα από τα γραπτά του θα μεταδοθούν στις επόμενες γενιές ως κλασικά συγγράμματα επαναστατικής σκέψης.
Έτσι, ως καρπούς αυτής της έντονης και βαθιάς ευφυΐας, μας άφησε αμέτρητες αναμνήσεις, αμέτρητες αφηγήσεις που, χωρίς τη δουλειά του, χωρίς τις προσπάθειές του, μπορεί να είχαν χαθεί για πάντα.
Ένας ακούραστος εργαζόμενος, κατά τη διάρκεια των ετών που υπηρέτησε τη χώρα μας δεν γνώριζε ούτε μια μέρα ανάπαυσης. Πολλές ήταν οι αρμοδιότητες που του ανατέθηκαν: ως πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, ως διευθυντής του Κεντρικού Συμβουλίου Σχεδιασμού, ως υπουργός βιομηχανίας, ως διοικητής στρατιωτικών περιοχών, ως επικεφαλής πολιτικών ή οικονομικών ή αδελφικών αντιπροσωπειών.
Η ευέλικτη νοημοσύνη του ήταν σε θέση να αναλάβει με μέγιστη βεβαιότητα οποιαδήποτε εργασία οποιουδήποτε είδους. Έτσι, εκπροσώπησε λαμπρά τη χώρα μας σε πολυάριθμα διεθνή συνέδρια, όπως ακριβώς οδήγησε τους στρατιώτες στη μάχη, ακριβώς όπως ήταν πρότυπο εργαζόμενου υπεύθυνου για οποιοδήποτε από τα όργανα τα οποία του είχαν ανατεθεί. Και γι ‘αυτόν δεν υπήρχαν ημέρες ανάπαυσης. Γι ‘αυτόν δεν υπήρχαν ώρες ανάπαυσης!
Οποτε κοιτάξαμε μέσα από τα παράθυρα των γραφείων του, είχε ανοιχτά τα φώτα όλες τις ώρες της νύχτας, μελετώντας ή μάλλον, εργαζόταν ή μελετούσε. Διότι ήταν μαθητής όλων των προβλημάτων – ήταν ένας ακούραστος αναγνώστης. Η δίψα του για μάθηση ήταν πρακτικά ακόρεστη και τις ώρες που έκλεβε από τον ύπνο τις αφιέρωνε στη μελέτη.
Αφιέρωσε τις προγραμματισμένες διακοπές του στην εθελοντική εργασία. Ήταν ο ίδιος έμπνευση και παρείχε το μεγαλύτερο κίνητρο για το έργο που εκτελείται σήμερα από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα. Τόνισε την ανάγκη μιας τέτοιας δράσης, στην οποία οι άνθρωποι μας καταβάλλουν όλο και περισσότερες προσπάθειες.
Ως επαναστάτης, ως κομμουνιστής επαναστάτης, ένας αληθινός κομμουνιστής, είχε απεριόριστη πίστη στις ηθικές αξίες. Είχε απεριόριστη πίστη στη συνείδηση των ανθρώπων. Και πρέπει να πούμε ότι είδε, με απόλυτη σαφήνεια, την ηθική ώθηση ως τον θεμελιώδη μοχλό στην οικοδόμηση του κομμουνισμού στην ανθρώπινη κοινωνία.
Σκέφτηκε, ανέπτυξε και έγραψε πολλά πράγματα. Και σε μια μέρα όπως αυτή θα πρέπει να αναφερθεί ότι τα γραπτά του Τσε, η πολιτική και επαναστατική σκέψη του Τσε, θα έχουν μόνιμη αξία για την επαναστατική διαδικασία της Κούβας και για την επαναστατική διαδικασία της Λατινικής Αμερικής. Και δεν αμφιβάλλουμε ότι οι ιδέες του – ως άνθρωπος δράσης, ως άνθρωπος σκέψης, ως άτομο ανεκτίμητων ηθικών αρετών, ως άτομο ασυναγώνιστης ανθρώπινης ευαισθησίας, ως πρόσωπο πεντακάθαρης συμπεριφοράς – έχουν και θα συνεχίσουν να έχουν καθολική αξία.
Οι ιμπεριαλιστές καυχιούνται για το θρίαμβο τους, που σκότωσαν αυτόν τον αντάρτη μαχητή εν δράσει. Οι ιμπεριαλιστές υπερηφανεύονται για μια θριαμβευτική ευτυχή συγκυρία που οδήγησε στην εξάλειψη ενός τόσο τρομερού ανθρώπου δράσης. Αλλά ίσως οι ιμπεριαλιστές δεν γνωρίζουν ή προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος της δράσης ήταν μόνο μία από τις πολλές πτυχές της προσωπικότητας αυτού του μαχητή. Και αν μιλάμε για θλίψη, θλιβόμαστε όχι μόνο που έχουμε χάσει ένα πρόσωπο δράσης. Θλιβόμαστε που έχουμε χάσει ένα πρόσωπο ενάρετο. Θλιβόμαστε που έχουμε χάσει ένα πρόσωπο απαράμιλλης ανθρώπινης ευαισθησίας. Θλιβόμαστε που χάσαμε ένα τέτοιο μυαλό. Θλιβόμαστε στη σκέψη ότι ήταν μόλις 39 ετών τη στιγμή του θανάτου του. Θλιβόμαστε που χάνουμε τους πρόσθετους καρπούς που θα είχαμε λάβει από αυτήν την ευφυΐα και από αυτήν την όλο και πιο πλούσια εμπειρία.
Έχουμε μια ιδέα για τη διάσταση της απώλειας για το επαναστατικό κίνημα. Ωστόσο, εδώ είναι η αδύναμη πλευρά του ιμπεριαλιστικού εχθρού: πιστεύουν ότι με την εξόντωση ενός ανθρώπου, σωματικά, έχουν εξαλείψει τη σκέψη του – ότι με την εξόντωση του φυσικά έχουν εξαλείψει τις ιδέες του, εξαλείφουν τις αρετές του, εξαλείφουν το παράδειγμά του.
Τόσο ξεδιάντροποι είναι σε αυτήν την πεποίθηση που δεν διστάζουν να δημοσιεύσουν, ως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, τις συνθήκες υπό τις οποίες τον δολοφόνησαν αφού είχε τραυματιστεί σοβαρά σε δράση. Δεν φαίνεται καν να γνωρίζουν την απέχθεια της διαδικασίας, τη ξεδιαντροπιά της αναγνώρισης. Το δημοσίευσαν λες και κακοποιοί, ολιγάρχες και μισθοφόροι να έχουν το δικαίωμα να πυροβολήσουν έναν σοβαρά τραυματισμένο επαναστάτη μαχητή.
Ακόμα χειρότερα, εξηγούν γιατί το έκαναν. Ισχυρίζονται ότι η δίκη του Τσε θα ήταν πολύκροτη, ότι θα ήταν αδύνατο να τοποθετηθεί αυτός ο επαναστάτης στο εδώλιο.
Και όχι μόνο αυτό: δεν δίστασαν να υφαρπάξουν τα λείψανα του. Είτε είναι αλήθεια είτε ψευδές, σίγουρα ανακοίνωσαν ότι είχαν αποτεφρώσει το σώμα του, αρχίζοντας λοιπόν να δείχνουν τον φόβο τους, αρχίζοντας να δείχνουν ότι δεν είναι τόσο σίγουροι ότι με τη φυσική εξόντωση του μαχητή, μπορούν να εξαλείψουν τις ιδέες του, να εξαλείψουν το παράδειγμά του.
Ο Τσε πέθανε υπερασπιζόμενος μόνον έναν αγώνα, τον αγώνα των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αυτής της ηπείρου. Ο Τσε πέθανε υπερασπιζόμενος τον αγώνα των φτωχών και των ταπεινών αυτής της γης. Και ο υποδειγματικός τρόπος και η ανιδιοτέλεια με την οποία υπερασπίστηκε αυτό τον σκοπό δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ακόμη και από τους πιο παθιασμένους εχθρούς του.
Πριν ακόμη από την Ιστορία, οι άνθρωποι που ενεργούν όπως έκανε, οι άνθρωποι που κάνουν και δίνουν τα πάντα για τον αγώνα των φτωχών, μεγαλώνουν σε ανάστημα με κάθε μέρα που περνά και βρίσκουν ένα βαθύτερο μέρος στην καρδιά των λαών με κάθε μέρα που περνά. Οι ιμπεριαλιστικοί εχθροί αρχίζουν να το βλέπουν αυτό, και δεν θα περάσει πολύς καιρός πριν αποδειχθεί ότι ο θάνατός του θα είναι, μακροπρόθεσμα, ένας σπόρος που θα γεννήσει ανθρώπους αποφασισμένους να τον μιμηθούν, ανθρώπους αποφασισμένους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι ο επαναστατική αγώνας σε αυτήν την ήπειρο θα ανακάμψει από το χτύπημα, ότι το επαναστατικό κίνημα σε αυτήν την ήπειρο δεν θα συντριβεί από αυτό το χτύπημα.
Από την επαναστατική άποψη, από την άποψη των ανθρώπων μας, πώς πρέπει να δούμε το παράδειγμα του Τσε; Πιστεύουμε ότι τον έχουμε χάσει; Είναι αλήθεια ότι δεν θα δούμε νέα γραπτά του. Είναι αλήθεια ότι δεν θα ξανακούσουμε ποτέ τη φωνή του. Αλλά ο Τσε άφησε μια κληρονομιά στον κόσμο, μια μεγάλη κληρονομιά, και εμείς που τον γνωρίζαμε τόσο καλά μπορούμε να γίνουμε σε μεγάλο βαθμό οι κληρονόμοι του.
Μας άφησε την επαναστατική του σκέψη, τις επαναστατικές του αρετές. Μας άφησε τον χαρακτήρα του, τη θέλησή του, την επιμονή του, το πνεύμα εργασίας του. Με μια λέξη, μας άφησε το παράδειγμά του! Και το παράδειγμα του Τσε θα είναι πρότυπο για τους ανθρώπους μας. Το παράδειγμα του Τσε θα είναι το ιδανικό μοντέλο για τους ανθρώπους μας!
Αν θέλουμε να εκφράσουμε αυτό που περιμένουμε από τους επαναστατικούς μαχητές μας, τους μαχητές μας, τους λαούς μας, πρέπει να πούμε, χωρίς δισταγμό: ας είναι σαν τον Τσε! Αν θέλουμε να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε να είναι οι άνθρωποι των μελλοντικών γενεών, πρέπει να πούμε: ας είναι σαν τον Τσε! Αν θέλουμε να πούμε πώς θέλουμε να εκπαιδεύονται τα παιδιά μας, πρέπει να πούμε χωρίς δισταγμό: θέλουμε να εκπαιδεύονται στο πνεύμα του Τσε! Αν θέλουμε το πρότυπο ενός ατόμου, το πρότυπο ενός ανθρώπου που δεν ανήκει στην εποχή μας αλλά στο μέλλον, λέω από τα βάθη της καρδιάς μου ότι ένα τέτοιο πρότυπο, χωρίς ένα λεκέ στη συμπεριφορά του, χωρίς ένα λεκέ στη δράση του, χωρίς ένα λεκέ στο χαρακτηρα του, είναι ο Τσε! Αν θέλουμε να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε να είναι τα παιδιά μας, πρέπει να πούμε από την καρδιά μας ως ένθερμοι επαναστάτες: θέλουμε να είναι σαν τον Τσε!
Ο Τσε έχει γίνει υπόδειγμα για το πως θα πρέπει να είναι οι μελλοντικοί άνθρωποι, όχι μόνο για το λαό μας αλλά και για τους ανθρώπους παντού στη Λατινική Αμερική. Ο Τσε έφερε στην υψηλότερη έκφραση του το επαναστατικό πνεύμα της θυσίας, την επαναστατική μαχητικότητα, το επαναστατικό πνεύμα εργασίας Ο Τσε έφερε τις ιδέες του μαρξισμού-λενινισμού στην πιο φρέσκια, πιο αγνή, πιο επαναστατική έκφρασή τους. Κανένα άλλο άτομο της εποχής μας δεν έχει μεταφέρει το πνεύμα του προλεταριακού διεθνισμού στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, σε αυτό που το έφερε ο Τσε.
Και όταν κάποιος μιλάει για έναν προλεταριακό διεθνιστή, και όταν αναζητείται ένα παράδειγμα ενός προλεταριακού διεθνιστή, αυτό το παράδειγμα, υψηλότερα από κάθε άλλο, θα είναι το παράδειγμα του Τσε. Οι εθνικές σημαίες, οι προκαταλήψεις, ο σοβινισμός και ο εγωισμός είχαν εξαφανιστεί από το μυαλό και την καρδιά του. Ήταν έτοιμος να χύσει το γενναιόδωρο αίμα του αυθόρμητα και αμέσως, για λογαριασμό οποιουδήποτε λαού, για το σκοπό οποιουδήποτε λαού!
Έτσι, το αίμα του έπεσε στο χώμα μας όταν τραυματίστηκε σε πολλές μάχες, και το αίμα του χύθηκε στη Βολιβία, για την απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων, των ταπεινών και των φτωχών. Αυτό το αίμα χύθηκε για χάρη όλων των εκμεταλλευόμενων και όλων των καταπιεσμένων. Αυτό το αίμα χύθηκε για όλους τους λαούς της Αμερικής και για το λαό του Βιετνάμ, γιατί ενώ πολεμούσε εκεί στη Βολιβία, πολεμώντας κατά των ολιγαρχιών και του ιμπεριαλισμού, ήξερε ότι προσέφερε στο Βιετνάμ την υψηλότερη δυνατή έκφραση της αλληλεγγύης του!
Για αυτόν τον λόγο, σύντροφοι της επανάστασης, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον ανυποχώρητοι και αποφασισμένοι, με αισιοδοξία. Και στο παράδειγμα του Τσε, θα αναζητούμε πάντα έμπνευση – έμπνευση στον αγώνα, έμπνευση στην επιμονή, έμπνευση στην αδιαλλαξία απέναντι στον εχθρό, έμπνευση στο διεθνιστικό συναίσθημα!
Επομένως, μετά από την συγκινητική αποψινή τελετή, μετά από αυτήν την απίστευτη επίδειξη τεράστιας λαϊκής αναγνώρισης – απίστευτη για το μέγεθος, την πειθαρχία και το πνεύμα της αφοσίωσης – που αποδεικνύει ότι ο λαός μας είναι ευαίσθητοι, ευγνώμονες άνθρωποι που ξέρουν πώς να τιμούν τη μνήμη των γενναίων που πεθαίνουν στη μάχη, ώστε οι άνθρωποι μας να αναγνωρίζουν αυτούς που τους υπηρετούν – που αποδεικνύει την αλληλεγγύη του λαού στον επαναστατικό αγώνα και πώς αυτός ο λαός θα υψωθεί ψηλά και θα διατηρήσει ακόμη πιο υψηλά επαναστατικά λάβαρα και επαναστατικές αρχές σήμερα, σε αυτές τις στιγμές μνήμης, ας ορθώσουμε το πνεύμα μας και, με αισιοδοξία στο μέλλον, με απόλυτη αισιοδοξία στην τελική νίκη των λαών, ας πούμε στον Τσε και στους ήρωες που πολέμησαν και πέθαναν μαζί του:
Hasta la victoria siempre! [Πάντα προς τη νίκη]
Patria o muerte! [Πατρίδα ή θάνατος]
Venceremos! [Θα νικήσουμε]
