Άρθρο της Λιάνας Κανέλλη, αναδημοσίευση από Katiousa.gr.
O διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αποκάλυψη τώρα. Κλισέ; Τίτλοι ταινιών που σημάδεψαν τις ζωές μας; Φοράει ο διάολος prada ή όχι; Δεν έχει σημασία. Οι λεπτομέρειες πάντως ενίοτε έχουν τεράστια σημασία κι ανατρέπουν τα κλισέ. Όπως για παράδειγμα μπορεί να είναι κακό(;) να βλέπεις μόνον το δέντρο κι όχι το δάσος, αλλά και χρήσιμο αν δεις το δέντρο σάπιο, απ’ τη ρίζα ως την κορφή, να πρέπει να ανησυχήσεις, μήπως η αρρώστια του είναι μεταδοτική. Και μπορεί να πιάσει και τ’ άλλα δέντρα. Σαν το ναζισμό ένα πράγμα, και τους ανθρωπιστές, που ψάχνοντας να βρουν “κάτι καλό” στον άνθρωπο, και δη στη γυναίκα ναζί, μπορεί να κάνουν τελικά περισσότερη ζημιά απ’ όσο καλό περί την αποκάλυψη της φύσης του ναζισμού, που μπορεί να ήταν και η αρχική τους πρόθεση.
Όπως θαρρώ ότι συνέβη με το σκηνοθέτη- δημιουργό του βραβευμένου ντοκυμαντέρ Golden Dawn Girls, νορβηγό Havard Bustnens. Το είδα στο News24/7 , το οποίο το προσέφερε δωρεάν στο κοινό για τρεις μέρες. Αφορά στην καθημερινότητα τριών γυναικών, μιας κόρης, μιας συζύγου, και μιας μητέρας ηγετικών μελών της Χρυσής Αυγής, όσο αυτά ήταν προφυλακισμένα στον Κορυδαλλό.
Έφαγα μιάμιση ώρα από τη ζωή μου να εξοικειώνομαι με τη χρυσαυγίτικη φρίκη, και εν πολλοίς εκλεπτυσμένη αηδία, που με παγερή νορβηγική αποδραματοποίηση, ο σκηνοθέτης κατάφερε να με κάνει να αναφωνήσω αγανακτισμένη “χαλάλι σου” και “κρίμα” μαζί. Χάρη σ’ ένα πλάνο, σκοτεινό, στο 1h20min45sec, στο οποίο η κάμερα δεν έκανε ούτε ζουμ, ούτε κατά τη γνώμη μου είδε, αλλιώς θα το είχε κάνει, έστω και χωρίς να το συνοδεύει με οποιαδήποτε ερώτηση, ο δημιουργός.
Χάρη σ’ αυτό το πλάνο [βλ. φωτό] κι αυτό που κρύβει και δε φαίνεται με πρώτη ματιά, και δεν αναδείχτηκε ούτε τεχνικά, ούτε καλλιτεχνικά ως λεπτομέρεια, είμαι πια πεπεισμένη ότι σε κάθε μορφής δημοσιότητα θέσεων, πράξεων και ιδεών των ναζί, αν δεν σταθείς πραγματικά απέναντί τους, μπορεί και στον 21ο αιώνα να σου πουλήσουν τα φύκια τους για μεταξωτές κορδέλες, σφιγμένες στο λαιμό μέχρι να σε πνίξουν. Αυτή η λεπτομέρεια μού θύμισε ότι έγκαυμα παθαίνεις κι απ’ τον πάγο.
Βλέπουμε λοιπόν τη μαμά (του Παν. Ηλιόπουλου) στο ντοκυμαντέρ, να ξεγλιστράει σα χέλι, μεταξύ “διαφορών ναζισμού κι εθνικισμού”, με την εξομολογητική άνεση της μορφωμένης γυναίκας, που έχει δουλέψει από υποβρύχιο ως νοσοκομείο ως μηχανικός(;), και να βρίσκεται στην κουζίνα του σπιτιού της, προετοιμάζοντας το τσιμπούσι για την αποφυλάκιση του γιου της, και τα επακόλουθα βαφτίσια της εγγονής της με δεύτερο όνομα το Χρυσαυγή και νονό τον Κασιδιάρη.
Δείτε καλά και μην ξεχάσετε ποτέ τη σιδεριά στο τζάμι της άνετης κουζίνας της. Μια μεγαλοπρεπέστατη σβάστικα. Απλό διακοσμητικό στοιχείο, στο σπίτι μιας καλοβαλμένης κυρίας που ξεκίνησε κατά δήλωση της σοσιαλίστρια, έγινε εθνικίστρια αλλά ποτέ ναζί, γιατί αυτό αφορά μόνον τη Γερμανία…
Κάντε μόνοι σας ζουμ στην εικόνα. Τρίψτε τα μάτια σας. Δείτε τι διάολος κρύβεται σ’ αυτή τη λεπτομέρεια. Και φτιάξτε το σενάριο των επόμενων δεκαετιών, όταν οι ναζί, μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, βγουν από τη φυλακή και συναντηθούν με τους κατιόντες που γαλούχησαν, προσηλύτισαν ή επιστράτευσαν στην ιδεολογία και την “αισθητική”, αυτής της σιδεριάς του ορατού-αόρατου ναζιστικού παραθύρου των ανθρώπων της… διπλανής πόρτας σας.
Στην κουζίνα του συστήματος το δημοκρατικό μενού, προσοχή, δε δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες στα μαγειρεία.
To κείμενο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται με την άδειά της από το Katiousa.gr.
