Έχουμε μπει στην πιο επικίνδυνη περίοδο όλης της ανθρώπινης ιστορίας, όπως τη χαρακτήρισε ο Νόαμ Τσόμσκι. Η ήττα Τραμπ (και των δυνάμεων πίσω του) στις αμερικανικές εκλογές απομακρύνει κάπως τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας καταστροφής βραχυπρόθεσμα, όχι όμως μεσοπρόθεσμα – πέραν του ότι η μεταβατική περίοδος μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από τον Μπάιντεν εμπεριέχει σοβαρότατους κινδύνους.
Πολύπλευρα πληγωμένες και με βαθιές υφέρπουσες κρίσεις σε όλους σχεδόν τους τομείς, Ελλάδα και Κύπρος αντιμετωπίζουν υπαρξιακούς κινδύνους στο αμέσως επόμενο διάστημα. Θα χρειαστεί πολλή τύχη και μεγάλη επιδεξιότητα για να αποφύγουμε το μοιραίο. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που “έσκασαν” τα νέα από την Αρμενία.
Οδυνηρά ασφαλώς αυτά τα νέα, και ακόμα πιο οδυνηρά τα μαθήματα από τον Καύκασο, όπου οι δυνάμεις του διεφθαρμένου, “μετακομμουνιστικού” και ολιγαρχικού καθεστώτος του Αζερμπαϊτζάν, υπερίσχυσαν των αρμενικών δυνάμεων. Καθοριστικός παράγων για αυτή την εξέλιξη η βοήθεια που παρέσχον στο Μπακού, ιδίως με drones, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν και το Ισραήλ του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, δρώντας πρακτικά ως σύμμαχοι εναντίον των Αρμενίων (και, εμμέσως πλην σαφώς, της ίδιας της Ρωσίας).
Αν και διαβάζετε στις εφημερίδες και τα σάιτ σας μόνο για τα τουρκικής κατασκευής Μπαϊρακτάρ, οι αζερικές δυνάμεις είναι κυρίως εξοπλισμένες με ισραηλινά drones τύπου Aerostar, Hermes, Heron, Harop (Orbiter 2M). Τις ημέρες που προηγήθηκαν της αζερικής επίθεσης, έξι φορές αποπροσγειώθηκαν γιγαντιαία μεταγωγικά Ιλιούσιν του Αζερμπαϊτζάν στο νότιο Ισραήλ. Του πρόσφατου πολέμου είχε προηγηθεί εξάλλου η αύξηση από την κυβέρνηση Τραμπ, τα περασμένα δύο χρόνια, κατά 25 φορές της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας στο Αζερμπαϊτζάν. Η συνθηκολόγηση του Γερεβάν έχει προκαλέσει, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, “επανάσταση” στην πρωτεύουσα της Αρμενίας, αλλά είναι πολύ αργά για να αντιστραφεί η κατάσταση.
Η Αρμενία, σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά μέχρι τώρα, αναγνώρισε την απώλεια μεγάλου τμήματος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, περιλαμβανομένης της δεύτερης πόλης του, και περιοχών μεταξύ Καραμπάχ και Αρμενίας και θα δώσει διάδρομο μέσω του εδάφους της για να συνδεθεί το Αζερμπαϊτζάν με το Ναχιτσεβάν (και μέσω αυτού με την Τουρκία). Το Ναχιτσεβάν υπάγεται στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά δεν είχε εδαφική επαφή με την κυρίως χώρα. H ρύθμιση αυτή ακυρώνει, τουλάχιστον μερικά, ένα βασικό στρατηγικό μειονέκτημα του Μπακού, την απουσία δηλαδή χερσαίου συνόρου με την Τουρκία και αναβαθμίζει τον ρόλο της τελευταίας στην επικράτεια της πρώην ΕΣΣΔ (κάτι που γίνεται και με πολλούς άλλους τρόπους).
Η Ρωσία επανέρχεται στο προσκήνιο ως ρυθμιστής και εγγυητής της νέας συμφωνίας, με τις ρωσικές ειρηνευτικές δυνάμεις να αναπτύσσονται ήδη στην περιοχή, αν και βέβαια είμαστε πολύ μακριά από την ελπίδα μιας ομαλής οικονομικής και αμυντικής επανενσωμάτωσης των περισσότερων πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, που επιχειρήθηκε με τη δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης και με την αμυντική συνεργασία μεταξύ τους.
Ο Αζέρος πρόεδρος Αλίεφ δήλωσε ότι και η Τουρκία θα έχει ρόλο στην αποστολή διατήρησης της ειρήνης. Απομένει να δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, γιατί, μερικές ώρες αργότερα, ρωσικά δημοσιεύματα υποστήριζαν ότι μόνο ρωσικές δυνάμεις θα αναπτυχθούν. Αν αναπτυχθούν και τουρκικά στρατεύματα, θα είναι μια ιστορική επιτυχία της Άγκυρας, που πατάει για πρώτη φορά για τα καλά πόδι στον χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπου εμφανίστηκαν επίσης και τζιχαντιστές από τη Συρία, δυνάμενοι να χρησιμοποιηθούν σε όλη την περιοχή του Καυκάσου. Ούτως ή άλλως, όμως, η Τουρκία κατήγαγε μια πολύ μεγάλη νίκη. Η επιτυχία αυτή μπορεί να την ενθαρρύνει ασφαλώς να προχωρήσει και αλλού σε τυχοδιωκτισμούς.
Ήδη στο πρόσφατο διάστημα, έχουν εμφανισθεί άρθρα Τούρκων στρατηγών που υποστηρίζουν (ανοήτως, αλλά δεν έχει σημασία) ότι σε μια μέρα οι Έλληνες θα υψώσουν “λευκή σημαία” ή που προτείνουν να προσφερθεί στα κατεχόμενα της Κύπρου κοινή στρατιωτική βάση Τουρκίας-Ρωσίας-Κίνας. Το τουρκικό “κόμμα του πολέμου” ήλπιζε ότι με την εκλογή Τραμπ θα πηγαίναμε οριστικά σε έναν κόσμο χωρίς κανόνες και θα εκμηδενιζόταν κάθε σημασία διεθνούς δικαίου, με τελείως διαφορετική αρχιτεκτονική. Ο Τραμπ ηττήθηκε, ο “τραμπισμός” όμως παραμένει ισχυρός και στις ΗΠΑ και παγκοσμίως. Πιθανότατα, υπάρχουν άλλωστε διεθνείς δυνάμεις που καλλιεργούν στον Ερντογάν την αυταπάτη ότι μπορεί να ξαναπαίξει η χώρα του, υπό την ηγεσία του, τον ρόλο “υπο-ιμπεριαλιστικής” δύναμης που έπαιζε συστηματικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή που τον σπρώχνουν σε “υπερεπέκταση” για να τον καταστρέψουν.
Το Ισραήλ συμμαχεί με την Τουρκία
Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι, αν η υποστήριξη της Τουρκίας στο Μπακού (όχι όμως και η σύμπλευση με το Ισραήλ) είναι “φυσιολογική” και αναμενόμενη, η υποστήριξη του Ισραήλ προς το Αζερμπαϊτζάν εγείρει πολύ περισσότερα ερωτήματα και προκάλεσε μάλιστα αντιδράσεις και στο ίδιο το εβραϊκό κράτος. Πόσο μάλλον που οι Αρμένιοι έπεσαν, όπως και οι Εβραίοι, θύματα μιας από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της ιστορίας. Η εκδοχή των απολογητών της πολιτικής Νετανιάχου ότι όλα αυτά οφείλονται στο ενδιαφέρον για το Ιράν θα ήταν σωστή και επαρκής, αν το Ισραήλ δεν είχε ανακατευτεί επίσης στις κρίσεις της Γεωργίας και της Ουκρανίας, όπου μάλιστα ενίσχυσε με όπλα τη νεοναζιστική πολιτοφυλακή του Αζώφ και αν δεν είχε μια στρατηγική προσέγγισης των κινημάτων της άκρας και ριζοσπαστικής δεξιάς (με ναζιστικές και αντισημιτικές καταβολές) σε όλη την Ευρώπη. Έχουμε δηλαδή μια πολύ πιο ανεπτυγμένη, περίπλοκη και παγκόσμια στρατηγική και όχι μια δήθεν τοπική και περιφερειακή πολιτική, αποκλειστικά στρεφόμενη κατά του Ιράν. Η ισραηλινή στρατηγική συνδέεται και με τις συνεχιζόμενες πολιτικές αποδόμησης της πρώην ΕΣΣΔ, προσπαθώντας όμως να δημιουργήσει την εντύπωση ότι κάνει το αντίθετο.
Ευτυχώς βέβαια, το Ισραήλ μοιάζει να έχει παραμείνει ίσως η τελευταία δημοκρατία στον πλανήτη. Χάρι σε θαρραλέους Ισραηλινούς δημοσιογράφους, ακτιβιστές και διανοούμενους μαθαίνουμε τι κάνει! Οι υπόλοιποι διεθνώς εφαρμόζουμε μια ιδιότυπη αυτολογοκρισία επ’ αυτού. Όπως, κατά τρόπο κωμικοτραγικό, ο απεσταλμένος του Guardian στο Στεπανακέρτ, που διακινδύνευσε τη ζωή του για να γράψει το ρεπορτάζ του από το μέτωπο, όχι όμως και την καριέρα του για να μιλήσει για την προέλευση των drones, που τα χαρακτήρισε απλώς “ξένα”. Μπορεί βέβαια να ήταν η σύνταξη της εφημερίδας που του άλλαξε το ρεπορτάζ.
Από την έγχρωμη επανάσταση στην καταστροφή
Είχε προηγηθεί, πριν από δύο χρόνια, μια “έγχρωμη” φιλοδυτική επανάσταση στην Αρμενία. Η αρμενική κοινή γνώμη είναι βαθιά φιλορωσική (όπως άλλωστε και η ελληνική), από βαθιά ριζωμένο στη δραματική ιστορία της χώρας πηγαίο ένστικτο που συμπυκνώνει τα διδάγματά της. Η άρχουσα τάξη όμως της Αρμενίας, όπως και της Ελλάδας, έχει το βλέμμα της (και την τσέπη της) μονίμως στραμμένο στη Δύση.
Το νέο καθεστώς στην Αρμενία πήρε τις αποστάσεις του από τη Μόσχα (δεν αποδέχθηκε, λέγεται, στο παρελθόν, την ανάπτυξη ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων στο Καραμπάχ, που αποδέχτηκε όταν πια ήταν πολύ αργά), άρχισε να φλερτάρει το ΝΑΤΟ, συμμετέχοντας σε μια άσκηση της “συμμαχίας” στη Γεωργία, αποκατέστησε και αναβάθμισε τις σχέσεις του με το Ισραήλ. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να προκληθεί η μεγαλύτερη ίσως στρατηγική ήττα των Αρμενίων μετά τη γενοκτονία τους από τους Τούρκους πριν από έναν αιώνα. Είναι τόσο συγκλονιστικό αυτό που συνέβη που δεν έχει καν νόημα να το σχολιάσουμε.
Σημειωτέον ότι τα ίδια συνέβησαν με τους Κούρδους, που στράφηκαν στις ΗΠΑ και το Ισραήλ για ενίσχυση και έχασαν τη Ροζάβα. Τα ίδια συνέβησαν με τον Γεωργιανό Σαακασβίλι, που έπαιξε το παιχνίδι τους επιτιθέμενος στις ρωσικές δυνάμεις στην Νότια Οσετία, για να προκαλέσει την καταστροφή της χώρας του και την οριστικοποίηση της ανεξαρτησίας Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας. Το ίδιο συνέβη και με τους “πορτοκαλί” επαναστάτες της Ουκρανίας, η δράση των οποίων οδήγησε στην απώλεια της Κριμαίας και σε καταστροφικό αιματηρό εμφύλιο στη χώρα τους. Το ίδιο συνέβη και με τον Σαντάμ Χουσεϊν που έπαιξε το παιχνίδι των δυτικών εξαπολύοντας τον οκταετή πόλεμο κατά του Ιράν και στο τέλος τον ευχαρίστησαν απαγχονίζοντάς τον. Τους χρησιμοποίησαν για τους σκοπούς τους και μετά τους πέταξαν σαν στιμμένες λεμονόκουπες.
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Δεν χρειάζονται άλλωστε να πάμε σε μακρινά μέρη. Η απόλυτη ταύτιση με τους Αγγλογάλλους το 1919-21 και με τους Αμερικανούς το 1974, οδήγησαν στην Μικρασιατική και την Κυπριακή Καταστροφή αντίστοιχα. Η απόλυτη ταύτιση με τους Ευρωπαίους (Ε.Ε.) και τους Αμερικανούς (ΔΝΤ) οδήγησε το 2010 στην κοινωνικο-οικονομική καταστροφή και την υποδούλωση της Ελλάδας δια των Μνημονίων και των Δανειακών (από τα οποία φύγαμε μόνο κατά φαντασίαν). Μια επόμενη καταστροφή θα αποτελειώσει την Ελλάδα. Τα παγκόσμια αφεντικά θα σαρκάζουν τους Έλληνες, που τόσο τους ενόχλησαν το 1821, με την “αστραπή στη νύχτα της Ιεράς Συμμαχίας” που υπήρξε το ασύλληπτο κατόρθωμα της Ελληνικής Επανάστασης, αν καταφέρουν να μας διαλύσουν οριστικά και τελεσίδικα το 2021!
Τεράστιοι κίνδυνοι σε Αιγαίο και Κύπρο
Έχουμε υπογραμμίσει στην αρθρογραφία μας τον τριπλό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε στα ελληνοτουρκικά. Πρώτον την πιθανότητα απαράδεκτων υποχωρήσεων προς την Τουρκία, που θα θέσουν σε αμφισβήτηση την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και το δικαίωμα στην άμυνά τους και θα φέρουν την Τουρκία με την υπογραφή μας στο Αρχιπέλαγος. Δεύτερον, να συγκατατεθούμε στην αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους, την οποία προβλέπει το συζητούμενο σχέδιο “λύσης” του Κυπριακού και όπου αποσκοπεί η νέα “πενταμερής”, σχέδιο που δεν θα οδηγήσει στην καταστροφή μόνο του κυπριακού αλλά όλου του Ελληνισμού. Τρίτο κίνδυνο συνιστούν οι απίθανοι τυχοδιωκτισμοί που κυκλοφορούν “ανεπισήμως”, καμιά φορά και “επισήμως”, στην καλύτερη περίπτωση από ανθρώπους και δυνάμεις που θέλουν ενδεχομένως να αντισταθούν στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά δεν έχουν καμία αίσθηση στρατηγικής και γεωπολιτικής (βύθιση του Oruç Reis στα διεθνή χωρικά ύδατα, προληπτικός πόλεμος κατά της Τουρκίας, επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια).
Εντυπωσιάζει πάντως ο πολλαπλασιασμός, ιδίως στο Διαδίκτυο, αλλά όχι μόνο, διαφόρων υπερπατριωτών, νεο-εθνικοφρόνων και τουρκοφάγων, των οποίων ο πατριωτισμός κατευθύνεται αποκλειστικά εναντίον της Τουρκίας, καμιά φορά και της Γερμανίας, αλλά δεν τους απασχολεί καθόλου η βαθύτατη, ιστορικά πρωτοφανής, εξάρτηση της χώρας σήμερα από πολλά δυτικά κέντρα ισχύος, η σχεδόν καθολική απώλεια όποιας έννοιας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Ποιόν θέλουν να υπερασπιστούν ακριβώς; Τον ελληνικό λαό και το κράτος του, ή τα συμφέροντα των δυνάμεων που ελέγχουν μια αποικία;
Η ξένη εξάρτηση οδηγεί σε τελική καταστροφή
Η συζήτηση για το ποια είναι η δέουσα πολιτική απέναντι στην Τουρκία πλησιάζει στα όρια της χρησιμότητάς της, γιατί σταδιακά εξαφανίζεται εντελώς το ελληνικό εθνικό, κρατικό και πολιτικό υποκείμενο που θα μπορούσε να εφαρμόσει την μία ή την άλλη πολιτική και η χώρα ολοκληρώνει τον μετασχηματισμό της σε αποικία. Μια αποικία δεν έχει ούτε τη βούληση, ούτε τη δυνατότητα να κάνει πολιτική, ούτε τη βούληση, ούτε τη δυνατότητα να αμυνθεί. Είναι έρμαιο των δυνάμεων που την ελέγχουν και θα πάει εκεί που αυτές θέλουν να πάει.
Ξέρω ότι είναι πολύ δυσάρεστα και απωθητικά αυτά που γράφω και θα μπορούσα να βγάλω πολλά λεφτά γράφοντας τα ακριβώς αντίθετα, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη η προτροπή του Διονυσίου Σολωμού να θεωρούμε εθνικό το αληθές. Η σωστή διάγνωση επιτρέπει ίσως τη θεραπεία. Οι αυταπάτες και το κεφάλι στην άμμο είναι πολύ πιο ευχάριστα, αλλά δεν λύνουν προβλήματα.
Είναι δυνατόν μια χώρα να θέλει να αμυνθεί και να εκχωρεί σε τρίτες δυνάμεις το σύνολο της αμυντικής της βιομηχανίας και των υποδομών διπλής χρήσης, όπως τα ναυπηγεία, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, δηλαδή το θεμέλιο της εθνικής άμυνάς της; Αυτό ετοιμάζεται να κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και καλά-καλά δεν το γράφουν οι εφημερίδες της χώρας, δεν προκαλεί καμιά άξια λόγου πολιτική αντίδραση.
Είναι δυνατόν μια χρεωκοπημένη χώρα, που δεν θά’χει σε λίγο να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, να ετοιμάζεται να αγοράσει F-35, γιατί έτσι θέλουν οι Αμερικανοί, όταν μάλιστα στην Αρμενία και πιο πριν στη Σαουδική Αραβία διαπιστώνουμε ότι δεν είναι οι μεγάλες πλατφόρμες, αλλά τα εκατό φορές φθηνότερα drones που έκαναν τη διαφορά;
Είναι δυνατόν να βάζουμε ξένες βάσεις στην καρδιά της εθνικής μας άμυνας, στον Έβρο και τη Λάρισα; Μας λένε ότι οι βάσεις τάχα εμποδίζουν την Τουρκία να προελάσει στη Θράκη. Ξεχνούν φαίνεται ότι οι βρετανικές βάσεις δεν την εμπόδισαν καθόλου στην Κύπρο. Ξεχνούν επίσης ότι η Θράκη είναι το ευνοϊκότερο για την Ελλάδα σημείο μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Πιθανότερο από το να εμποδίσουν τους Τούρκους να εισβάλλουν στην Ελλάδα, είναι, εκεί που βρίσκονται, να εμποδίσουν εμάς να απαντήσουμε σε τουρκικό χτύπημα στο Αιγαίο ή την Κύπρο.
Όντως, οι Αμερικανοί έχουν δυνατότητα μαζικής επέμβασης στα ελληνοτουρκικά. Αυτή χρησιμοποίησαν εμποδίζοντας τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, και εξαιτίας της βαθιάς τους εξάρτησης, να κάνουν οτιδήποτε για να αποτρέψουν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974. Αμέσως μετά διέκοψαν την παροχή ανταλλακτικών στην ελληνική αεροπορία. Στα Ίμια τύφλωσαν και την ελληνική και την τουρκική αεροπορία, εκμεταλλευόμενοι την σχεδόν αποκλειστικά αμερικανική προέλευση των όπλων μας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Ανδρέας Παπανδρέου ξεκίνησαν την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που σήμερα εμείς μεν έχουμε εγκαταλείψει, την υιοθέτησε όμως ο Ερντογάν, οδηγώντας τη χώρα του σε όχι ασήμαντες επιτυχίες. Τι κερδίσαμε εμείς εφαρμόζοντας τις “υποδείξεις” και αφήνοντας τους ξένους να ελέγχουν όλο και πιο βαθιά όλο το ελληνικό κράτος;
Μερικοί φίλοι μου λένε ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, αυτά δεν μπορούν να γίνουν τώρα. Ασφαλώς είναι δύσκολα. Αλλά η εναλλακτική είναι, πιθανότατα, το τέλος του Ελληνισμού. Είναι έτοιμοι να την αποδεχθούν;
Στο σημείο που βρεθήκαμε, μόνο η σταδιακή ανάκτηση ενός βαθμού κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, η “επανεθνικοποίηση” τρόπον τινά του ελληνικού κράτους και του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η ταυτόχρονη “σοβαροποίησή” του, θα μπορούσε ίσως να μας σώσει από αυτά που έρχονται.
