Σαν σήμερα, στις 15 Νοέμβρη του 1988, ο Γιάσερ Αραφάτ διακηρύσσει την ίδρυση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πολιτικού προγράμματος, εντός του οποίου, έστω και εμμέσως, αναγνωριζόταν για πρώτη φορά η ύπαρξη του Ισραήλ ανάμεσα στα κράτη της Μέσης Ανατολής. Ήταν η τρίτη και τελευταία μέρα της διάσκεψης του Εθνικού Παλαιστινιακού Συμβουλίου που έλαβε χώρα σε μια τεράστια συνεδριακή αίθουσα στα περίχωρα του Αλγερίου. Στο τέλος της εικοσάλεπτης ομιλίας του ηγέτη της PLO, γραμμένης από τον μεγάλο Παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς, το πλήθος όρθιο, τραγουδώντας τον παλαιστινιακό εθνικό ύμνο της και φωνάζοντας συνθήματα, αποδεχόταν και προετοίμαζε το αγώνα την για ειρηνική λύση του εθνικού ζητήματος και τη δημιουργία δύο κρατών.
Δύο δεκαετίες νωρίτερα, και μέσα σε ένα αρκετά διαφορετικό διεθνές και κοινωνικό πλαίσιο, όταν τα αντιαποικιοκρατικά κινήματα, από την Κούβα ως τη Νοτιοανατολική Ασία, υπερασπίζονταν νικηφόρα την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη με το όπλο στο χέρι, και ενώ ο αραβικός κόσμος είχε μόλις δεχτεί μια συντριπτική ήττα από τον Ισραηλινό στρατό στον “Πόλεμο των Έξι Ημερών”, το άστρο της 25χρονης τότε Λεϊλά Χάλεντ έλαμπε για μερικές εβδομάδες στον διεθνή τύπο. Μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, νέα, όμορφη (οι δημοσιογράφοι μιλούν για την ομοιότητά της με την Audrey Hepburn) και ένοπλη, είναι ιδανική για να διεγείρει τα δυτικά στερεότυπα. Η πρώτη γυναίκα αεροπειρατής (συμμετείχε σε δύο ανάλογες επιχειρήσεις του Λαϊκού Μετώπου, το 1969 και το 1970), θα συνδέσει το όνομά της με τη λαϊκή αντίσταση των αγωνιζόμενων εθνών και θα αποτελέσει σύμβολο των αγώνων του παλαιστινιακού λαού, αλλά και ενός τμήματος του διεθνούς φεμινιστικού κινήματος, μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, η εναντίωσή της στη συμμετοχή των Παλαιστινίων στις εκάστοτε “ειρηνευτικές συνομιλίες” με το κράτος του Ισραήλ και η διαχρονική υπεράσπιση του δικαιώματος της νόμιμης ένοπλης άμυνας του παλαιστινιακού λαού την έχουν καταστήσει persona non grata για το Ισραήλ και τους συμμάχους του.
Σήμερα, εντός του όλο και πιο σκοτεινού διεθνούς πλαισίου για τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, εν μέσω μιας υγειονομικής κρίσης την οποία οι πολιτικές διαχείρισης των δυτικών κρατών φαίνονται ολοένα πιο ανίκανες να αντιμετωπίσουν, το κράτος του Ισραήλ δεν χρειάζεται να διώξει με υλικά μέσα την Λεϊλά Χάλεντ. Αρκούν τα ψηφιακά! Στις 23 του Οκτώβρη, η διαδικτυακή πλατφόρμα του Zoom απέτρεψε τη συμμετοχή της σε πάνελ που οργανώθηκε από καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Μάλιστα, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου συναίνεσε στην (προερχόμενη από Ισραηλινές ομάδες πίεσης) πρωτοβουλία του Zoom, κατηγορώντας την Χάλεντ ως θιαστώτη της “τρομοκρατικής βίας” και ως εκ τούτου εχθρική προς την ακαδημαϊκή ελευθερία.
Το ειρωνικό του πράγματος έγκειται στο γεγονός πως η εκδήλωση του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης είχε ως θέμα της ακριβώς τη λογοκριτική δράση της εταιρείας Zoom σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, στην οποία συμμετείχαν η Χάλεντ και άλλοι αγωνιστές. Η συγκεκριμένη εκδήλωση μάλιστα απαγορεύθηκε και από άλλες δύο πλατφόρμες (στις οποίες κατέφυγαν οι διοργανωτές για να μπορέσουν να την πραγματοποιήσουν διαδικτυακά), το Facebook και το Youtube.
Η περίπτωση της Χάλεντ φέρνει στην επιφάνεια ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο πληθυσμός της Δύσης σήμερα. Τον δυνητικά απόλυτο έλεγχο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής από συγκεκριμένους μονοπωλιακούς ομίλους της Silicon Valley. Φαίνεται πως η πολιτική-κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας από τον δυτικό κόσμο είναι η νέα όψη που παίρνει η πολιτική διαχείριση της υπερδεκαετούς οικονομικής και κοινωνικής του κρίσης. Και όσο τα αδιέξοδα και οι αποτυχίες του θα συσσωρεύονται, η βία και οι απαγορεύσεις θα γίνονται –γίνονται ήδη- το μόνο μέσο αποτροπής της συνολικής του κατάρρευσης.
