Η πανδημία ήρθε και ξεγύμνωσε κυριολεκτικά τη Δημοκρατία. Και τη θεσμική και τη Νέα Δημοκρατία. Και νάτη νάτη πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει- σχώρα με Ποιητή μου!- η Ρέπλικα Δημοκρατίας. Για να φτάσουμε στην καρδιά του ψεύδους χρειάζεται αποφλοίωση των δήθεν καρπών του.
Ας αρχίσουμε από τον υποκριτικό σεβασμό της απάντησης του πρωθυπουργού περί σοβαρής, αντιπροσωπευτικής, δια των αρχηγών κομμάτων με επικεφαλής την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατάθεση στεφάνου στο Πολυτεχνείο, αντί πορείας. Κατ’ αρχάς από πότε ο πρωθυπουργός δίνει εντολή σε Πρόεδρο Δημοκρατίας να… παρέλασει. Θα πει κάποιος πως δεν είναι εντολή, αλλά πρόταση ή υπόδειξη. Απάντηση πάντως στο λαϊκό αίτημα, δεν μπορεί να είναι η αντισυνταγματική ρύθμιση, και μάλιστα αντίθετη με τον ίδιο τους τον πρόσφατο νόμο, που θέλει μη απαγορεύσιμες δύο εκδηλώσεις -πορείες, για την Πρωτομαγιά και για την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Πρόκειται για εκδηλώσεις που ξεκινάνε από τα κάτω, από τον πρωταγωνιστή λαό και τη νεολαία του. Δεν ήταν ποτέ αντιπροσωπευτικές του κράτους, επέτειοι. Παρεπόμενα, χωρίς πορεία δεν αντιπροσωπεύονται καν εκείνοι οι πολίτες, που τώρα, τυχόν, δεν εκφράζονται μέσω κοινοβουλευτικών κομμάτων. Γιατί βρε αδερφέ σε μια μη Ρέπλικα Δημοκρατία, θα πρεπε να δούμε σε πορεία του Πολυτεχνείου στρατιωτικούς με στολή και πανό που να γράφει, κάτω οι Χούντες ή ποτέ ξανά Χούντα! Αλλά και αστυνομικούς, υπηρέτες της λαϊκής τάξης και ασφάλειας, με πανό που να γράφει, η δουλειά μας δεν είναι τα ΕΑΤ -ΕΣΑ!
Αυτή είναι η μεγάλη επίσημη εικόνα της, και λεγόμενης στο χώρο της σύγχρονης πολιτικής επικοινωνίας, Κεντρικής Σκηνής. Γιατί στις μικρότερες σκηνές, όχι στα μπουλούκια, εκεί που παίζεται η επιβίωση και το μεροκάματο και από ασθενείς και από γιατρούς, η ίδια η εξουσία πολιτικών και καθηγητάδων, που δεν ντρέπεται να λέει ότι η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων δεν μπορεί να αποφαίνεται περί της συνταγματικότητας ή μη της φρικτής απαγόρευσης, τους χρησιμοποιεί τους ίδιους εισαγγελείς, κυριολεκτικά ως διαδικτυακούς παραγωγούς ενός υγειονομικού big brother. Απόδειξη; Οι επιστήμονες, οι ειδικοί, που λέει κι η κυβέρνηση, οι ήρωες γιατροί, που για παράδειγμα στην Καρδίτσα, είδαν να τους χτυπάει την πόρτα ο …γαλατάς- αστυνομία. Για να δώσουν εξηγήσεις, σχετικά με την ανακοίνωση της τοπικής τους ένωσης, που καλούσε σε συμμετοχή σε εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, κατά το έγγραφο της Ασφάλειας. Δηλαδή οι γιατροί που κολλάνε κορονοϊό, και πεθαίνουν μέσα στα νοσοκομεία των ελλείψεων και των αόρατων προσλήψεων, και δουλεύουν τριπλοβάρδιες μαζί με τους νοσηλευτές, και πολλοί ήδη πέθαναν, αντιμετωπίζονται από τη Ρέπλικα Δημοκρατία μας ως ανήλικοι, που θέλουν να αυτοκτονήσουν, κολλώντας κορονοϊό!… Πορευόμενοι μάλιστα, με όλα τα μέτρα ασφαλείας που εκείνοι και παίρνουν, και μας υποδεικνύουν, στον καθαρό αέρα των πρακτικά άδειων δρόμων.
Ο φόβος της κυβέρνησης είναι η μάζα. Και κυρίως η κόκκινη κρίσιμη μάζα τέτοιων εκδηλώσεων, που την άφησε με ανοιχτό στόμα την Πρωτομαγιά. Τόσο όσο να μη μπορεί να χρησιμοποιήσει τις drone κάμερες ως ελεύθερους σκοπευτές εντυπώσεων, για να λειτουργήσουν υπέρ της.
Κι επειδή μέχρι σήμερα φάγαμε κυριολεκτικά στα μούτρα τις υμνωδίες τύπου: αινείτε αυτόν τον πρωθυπουργόν, που ήταν καλά προετοιμασμένος για να κυβερνήσει το καινούριο κράτος, το νομοταξίτικο, που συγκροτεί απο τον προπερασμένο Ιούλιο, ας συνεχίσουμε στην ίδια Ρέπλικα την “εμβάθυνση” της Δημοκρατίας. Η αστυνομία προφανώς, και προ πανδημίας, αλλά και διευκολυμένη απ’ αυτήν, έχει σαφώς εντολές να εντείνει τη συνηθισμένη της επίδειξη πυγμής. Δεν καθαρίζει απλώς περιοχές. Πλέον εγκαθίσταται. Και με τη βοήθεια των αναλύσεων των ΜΜΕ , και σε περιοχές του μυαλού. Ενηλίκων τε και ανηλίκων.
Δεν είμαστε στον καιρό των Επικαίρων της Χούντας. Είμαστε στην εποχή που οι μεγάλοι χορηγοί αυτής της πολιτικής, απ’ τη μια μπορεί στον ευρωενωσιακό παράδεισο να χρεώνονται με βαριά πρόστιμα για φορολογικούς θεαθήναι λόγους, απ’ την άλλη όμως μπορεί να κατεβάζουν και ν’ απαγορεύουν από τραγούδια όπως του «Αδόλφου τα εγγόνια», μέχρι τις ανακοινώσεις-προσκλήσεις φορέων και σωματείων.
Αλήθεια στη Ρέπλικα Δημοκρατία της …αντιπροσώπευσης, η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου μπορεί να είναι “ιδιοκτησία” μιας δράκας, τέως και νυν μελών ενός κομματικού σχηματισμού, που συγκυβέρνησε διαχεόμενος, κάτω από πολλαπλά λάβαρα και ονόματα, μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε; Όχι πως παίρνει βελτίωση το σενάριο και η σκηνοθεσία της Ρέπλικα Δημοκρατίας μας. Αλλά αναρωτιέμαι, αν στη συμβολική τελετή των αρχηγών, που προτείνει ως αποθέωση του αποστειρωμένου λαϊκισμού της η κυβέρνηση, έχει ζητήσει -φαντάζομαι ήδη με αίτηση και αριθμό πρωτοκόλλου, ενδεχομένως και καταγραφής στο opengov- να της χορηγηθεί, έστω για ένα τέταρτο της ώρας, η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου, για να την κρατήσουν “όλοι μαζί”. Αν κρίνω απ’ την ομοιότητα και το πνεύμα των διαταγμάτων απαγόρευσης της συνάθροισης πέραν των τριών τεσσάρων ατόμων, του άθλιου τότε και του εξωραϊσμένου τώρα, μάλλον ακόμη και οι πάσχοντες από αγευσία και ανοσμία διακρίνουν την αποφορά της ομοιομορφίας των ημερών. Τότε κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο. Τώρα κάθε πορεία και η αστυνομία της, κάθε διάταγμα και η σημαία του. Κι η ματωμένη, μίζερα, στο σεντούκι ως τη λήθη….
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την Κατιούσα με την άδεια της Λιάνας Κανέλλη.
