Σε ηλικία 60 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Μέσα ενημέρωσης της Αργεντινής μετέδωσαν ότι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής υπέστη ανακοπή καρδιάς. Σύμφωνα με την ΕΡΤ την είδηση του θανάτου επιβεβαίωσε ο δικηγόρος του Μαραντόνα.
Ο θρύλος των γηπέδων, γνωστός ως το “Χρυσό Παιδί” και το “Χέρι του Θεού” έκλεισε τα 60 πριν από λίγες ημέρες, στις 30 Οκτωβρίου. Προ ημερών είχε υποβληθεί σε επέμβαση για θρόμβο στον εγκέφαλο.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο φίλος του Φιντέλ Κάστρο και του Ούγκο Τσάβες, ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε την εθνική Αργεντινής στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου το 1986. Υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος που κατέρριψε το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής δύο φορές, την πρώτη όταν έπαιξε για την Μπαρτσελόνα για 3 εκατομμύρια λίρες και τη δεύτερη, όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι για 5 εκατομμύρια λίρες.
Ο Μαραντόνα αγωνίστηκε με τους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη και στο τέλος της καριέρας του, στη Νιούελς Ολντ Μπόις. Κρέμασε τα παπούτσια του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς το 1997, την ημέρα των γενεθλίων του.
Με τα εθνικά χρώματα της αγαπημένης του Αργεντινής έκανε 91 εμφανίσεις και πέτυχε 34 γκολ. Εκτός από τον θρίαμβο του 1986 ο Ντιέγκο Μαραντόνα οδήγησε την εθνική της χώρας του στον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ιταλίας, το 1990. Εκεί όμως ηττήθηκαν από τα “πάντσερ” της Δυτικής Γερμανίας. Το 1994 στο Μουντιάλ των ΗΠΑ φοράει και πάλι το περιβραχιόνιο του αρχηγού, αλλά αποβάλλεται από τη διοργάνωση καθώς βρίσκεται θετικός στην απαγορευμένη ουσία εφεδρίνη.
Ήταν μια διάνοια στο γήπεδο, ένας πανέξυπνος μαέστρος της ντρίπλας, αλλά εκτός γηπέδων ήταν επιρρεπής στις καταχρήσεις και αυτές ήταν που τον ταλαιπώρησαν πολύ μέχρι το τέλος της ζωής του. Είναι ο Αργεντινός που με το “Χέρι του Θεού” πήρε εκδίκηση για μια ολόκληρη χώρα τιμωρώντας τους Άγγλους για τον πόλεμο των Φόκλαντς.
Ο Ντιέγκο “έφυγε” την ίδια ημέρα (25 Νοεμβρίου) με τον Φιντέλ Κάστρο.
Τριήμερο πένθος στην Αργεντινή
Ο πρόεδρος της Αργεντινής, Αλμπέρτο Φερνάντες ανακοίνωσε εθνικό πένθος για τρεις μέρες στην χώρα λόγω του θανάτου του Ντιέγκο Μαραντόνα. Οι σημαίες κυματίζουν ήδη μεσίστιες. “Μας πήγες στην κορυφή του κόσμου. Μας έκανες πάρα πολύ χαρούμενους. Ήσουν ο καλύτερος απ’ όλους. Σε ευχαριστούμε που υπήρχες, Ντιέγκο. Θα μας λείψεις για όλη μας τη ζωή”, ήταν το μήνυμα του προέδρου της Αργεντινής στο Twitter.
Tην οδύνη του για τον χαμό του “Πίμπε ντ’ όρο” εξέφρασε ο Πελέ λέγοντας “είναι τόσο λυπηρό να χάνονται οι φίλοι με αυτό τον τρόπο. Σίγουρα μία μέρα θα κλωτσάμε μαζί μία μπάλα στον ουρανό”.
“Αιώνιε Ντιέγκο” το τελευταίο αντίο στο Twitter από την Μπόκα Τζούνιορς στον δικό της παντοτινό Ντιέγκο.
Τα παιδικά χρόνια στη Βίλα Φιορίτο
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1960 στο Λανούς, μια μικρή πόλη στην ομώνυμη επαρχία του Μπουένος Άιρες, αλλά μεγάλωσε στη Βίλα Φιορίτο μια παραγκούπολη στα νότια προάστια του Μπουένος Άιρες. Ο γιος του Ντον Νιέγκο και της Ντάλμα Σαλβατόρα Φράνκο. Το πέμπτο παιδί μιας οκταμελούς φτωχής οικογένειας
που είχε μετακινηθεί από την επαρχία Κοριέντες. Ήταν ο πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες. Έχει δύο νεότερα αδέρφια, τον Ούγκο και τον Ραούλ, και οι δύο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Η μακρινή καταγωγή της οικογένειας ήταν από την ισπανική Γαλικία, έχοντας δεχτεί προσμίξεις ιταλικές και κροατικές. Ο πατέρας ήταν οικοδόμος αλλά εργάστηκε και σε εργοστάσια.
Ο ξάδελφος Μπέτο Ζαράτε ήταν αυτός που έκανε στον Ντιέγκο δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου, την οποία ο μικρός Αρμάντο ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Κοιμόταν μαζί της για έξι ολόκληρους μήνες γιατί φοβόταν ότι κάποιος θα μπορούσε να του την κλέψει. Η μητέρα του ήταν αυτή που έκρυβε συχνά την μπάλα με την ελπίδα ο Ντιέγκο να επικεντρωθεί στα μαθήματά του. Το όνειρό της ήταν να δει τον γιο της, λογιστή. Η “Δόνια Τότα” συνειδητοποίησε γρήγορα ότι ο γιος της είχε ένα χάρισμα και αυτό λεγόταν: Ποδόσφαιρο. Εννέα ετών ο Ντιέγκο Μαραντόνα έπαιζε για την ομάδα “Little Onions” (Μικρά Κρεμμύδια) και ήταν ο ηγέτης της ομάδας για 140 εμφανίσεις.
Στο ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα ο Μαραντόνα είχε πει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια: “Ποτέ δεν έλειψε φαγητό από το τραπέζι γιατί έλειπε συνεχώς ο πατέρα μας. “Όταν το φαγητό ήταν λίγο και δεν έφτανε, η μητέρα μου προσποιούταν στομαχόπονο” για μοιρασιά μιας επιπλέον μερίδας σε οκτώ παιδιά. “Παρότι δεν είχαμε φως τη νύχτα, παίζαμε μπάλα κι έτσι την ημέρα τα καταφέρναμε πολύ καλύτερα, ήμασταν πολύ πιο γρήγοροι”, εξιστορούσε ο Μαραντόνα σχετικά με τη σχέση του με το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του Γκόγιο, ενός παιδιού από την παρέα και γείτονας της οικογένειας Μαραντόνα, είχε πελάτη έναν οδηγό φορτηγού ονόματι Χοσέ Τρότα. Όταν ο Τρότα έμαθε για την παρουσία ενός τόσο σπουδαίου ταλέντου στη γειτονιά, δεν έχασε την ευκαιρία και προσέγγισε τον Δον Ντιέγκο. Παρότι ο τελευταίος είχε στήσει μία μικρή τοπική ομάδα (“Ερυθρός Αστέρας”), δεν αρνήθηκε να ακούσει την πρόταση του Τρότα, που ήθελε να ενημερώσει για τον μικρό Ντιέγκο τον προπονητή της Σεμπολίτσας (“Κρεμμυδάκια”), θυγατρικής της Αρχεντίνος Τζούνιορς (ομάδα πρώτης κατηγορίας τότε).
Ο Τσιτόρο αντιλήφθηκε την ανάγκη του Μαραντόνα να εξερευνήσει το καλύτερο για το μέλλον του και δέχθηκε. Ο προπονητής, Φρανθίσκο Κορνέχο, δέχθηκε να δοκιμάσει τον Μαραντόνα κατόπιν πιέσεων του Γκόγιο και τον Δεκέμβριο του 1968, ο Τρότα μετέφερε με το φορτηγό του τον 8χρονο Ντιεγκίτο στη γειτονιά Πατερνάλ για προπόνηση. “Έμοιαζε να ήρθε από άλλον πλανήτη. Από την αρχή, όταν άγγιξε την μπάλα, την έκανε ότι ήθελε”, θυμάται ο Κορνέχο.
Ντιέγκο Μαραντόνα: Ο θεός της Νάπολης
Στη Νάπολη ο Μαραντόνα βρήκε μια ομάδα, μια πόλη, έναν κόσμο με τα ίδια προβλήματα που βρήκε και ο ίδιος μπροστά του μεγαλώνοντας στην Αργεντινή. Μια πόλη δυσλειτουργική, κατατρεγμένη αλλά παθιασμένη με την μπάλα. Μια πόλη με μακροχρόνιο πρόβλημα ανεργίας, μαζικής φτώχειας και έρμαιο του οργανωμένου εγκλήματος. Ο επονομαζόμενος “λεκές” της Ιταλίας σε σχέση με τον βιομηχανικό βορρά. Αλλά για τον Ντιέγκο μια δεύτερη πατρίδα. “Θέλω να γίνω το ίνδαλμα των φτωχών παιδιών της Νάπολης γιατί είναι σαν κι εμένα όταν μεγάλωνα στο Μπουένος Άιρες”, είχε δηλώσει το “Χρυσό Παιδί” την πρώτη του ημέρα ως παίκτης της Νάπολης, πάντα με το νούμερο 10 στη φανέλα.
Ο Αντόνιο Τζουλιάνο, ο άνθρωπος που διαπραγματεύτηκε τη μεταγραφή του Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα στη Νάπολη, ήταν και αυτός παιδί των παραγκουπόλεων του ιταλικού νότου. Ο Τζουλιάνο, πρώην παίκτης της Νάπολης, είχε πολύ σωστά προβλέψει ότι ο “Μαραντόνα θα γίνει ένας ζωντανός Θεός αν παίξει για εμάς. Οι Ναπολιτάνοι θα έδιναν και τη ζωή τους για αυτόν τον παίκτη”. “Αισθανόμουν ότι με αγαπούσαν αληθινά. Η Νάπολη είναι τρελή πόλη. Οι Ναπολιτάνοι έχουν την ίδια τρέλα με μένα. Τα πάντα στη Νάπολη μού θύμιζαν την Αργεντινή. Υπήρχαν τύποι που έκαναν απεργία πείνας και αλυσοδένονταν στα κάγκελα του γηπέδου Σαν Πάολο για να πειστώ και να αγωνιστώ στη Νάπολη. Πώς μπορούσα εγώ να απογοητεύσω αυτούς του ανθρώπους”, έγραψε ο Ντιέγκο στην αυτοβιογραφία του.
Στις 5 Ιουλίου του 1984, 70.000 άνθρωποι στις κερκίδες του Σαν Πάολο φώναζαν: “Ho visto Maradona, ho visto Maradona (Είδα τον Μαραντόνα, είδα τον Μαραντόνα)”.
Με τη Νάπολι ο Ντιέγκο Μαραντόνα το 1998 ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη και στην καυτή Τούμπα.
Ο αντιιμπεριαλιστής συμπατριώτης του Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα
Στην ταινία “V for Vendetta” ο πρωταγωνιστής V λέει ότι οι “ιδέες είναι αλεξίσφαιρες”. Για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα οι “ιδέες είναι” απλά “μη διαπραγματεύσεις”. Για το δεκάρι της Αργεντινής η εθνική του κληρονομιά του ήταν ο επαναστάτης Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Αυτόν επέλεξε να χτυπήσει τατουάζ στον ώμο του και ένιωθε περήφανος, αλλά στο πόδι του και “εργαλείο” της ζωής του επέλεξε τον Φιντέλ Κάστρο.
Η επανάσταση της Κούβας αντιπροσώπευε για τον Μαραντόνα τη σωστή τάξη πραγμάτων στη Λατινική Αμερική. Για αυτήν την επιλογή ο Ντιέγκο Μαραντόνα επικρίθηκε, την απέδωσαν στην τρέλα του, αλλά ο ίδιος έμεινε πιστός στα πολιτικά πιστεύω του και στους φίλους του.
Την Κούβα ο Ντιέγκο Μαραντόνα την επισκέφτηκε για πρώτη φορά το 1987, μόλις ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του τροπαίου του Μουντιάλ στο Μεξικό. Φιντέλ και Ντιέγκο έγιναν αμέσως φίλοι αν και το αγαπημένο άθλημα του Κάστρο ήταν το μπέιζμπολ. Ο Ντιέγκο θαύμαζε τον Φιντέλ. Αγάπησε την Κούβα και την επέλεξε πολλές φορές στις απόπειρές του να αποτοξινωθεί από τις εξαρτήσεις του.
Το 2000 ο Φιντέλ Κάστρο πρότεινε στον Ντιέγκο να δοκιμάσει την κλινική Λα Πεντρέρα της Κούβας για να παλέψει με τους δαίμονές τους. Πέντε χρόνια μετά, ο Μαραντόνα δείχνει άλλος άνθρωπος και σε θέση να πάρει συνέντευξη από τον Κομαντάντε. Η συνέντευξη έλαβε χώρα στο Προεδρικό Μέγαρο και λέγεται ότι διήρκησε πέντε ώρες.
Όταν ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε ο Μαραντόνα ήταν στην Κροατία. “Ήταν σαν πατέρας μου. Μου άνοιξε τις πόρτες της Κούβας όταν η Αργεντινή μού τις έκλεινε”, είχε πει τότε ο Μαραντόνα. “Έκλαψα σαν να μην υπήρχε αύριο όταν έμαθα για τον θάνατο του Φιντέλ. Μπορεί σήμερα να φεύγει, αλλά θα μας οδηγεί για πάντα όπως ο Τσε και ο Τσάβες”.
Κανένας άλλος ποδοσφαιριστής δεν εξέφρασε ανοιχτά το πόσο τον ενέπνευσε η Βολιβαριανή επανάσταση του Τσάβες στη Βενεζουέλα, η αποθέωση του Έβο Μοράλες στη Βολιβία και ο Λούλα ντα Σίλβα στη Βραζιλία. Το 2010 ο Ούγκο Τσάβες εμφανίστηκε ξαφνικά σε μια συνέντευξη Τύπου του Μαραντόνα λέγοντας: “Μια μέρα θα νικήσουμε και την Αργεντινή και τη Βραζιλία”. Η εθνική της Βενεζουέλας ήταν στα χειρότερά της, αλλά ο Μαραντόνα αισθανόταν οικείος με αυτό το χιούμορ και με αυτήν την τρέλα για την μπάλα.
Για τον θάνατο του Τσάβες ο Μαραντόνα είχε πει: “Θα θυμάμαι για πάντα τη φιλία μας και την πολιτική του σοφία. Ο Ούγκο Τσάβες άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται η Λατινική Αμερική. Ήμασταν υπόδουλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες και μας έδειξε πώς μπορούμε να πορευτούμε μόνοι μας”.
To Kosmodromio αποχαιρετά τον Ντιέγκο με ένα τραγούδι για αυτό που ο ίδιος αγάπησε στη ζωή του και μας έκανε κι εμάς να το αγαπάμε κι ας το λένε κάποιοι: όπιο του λαού: La voda tombola για τον Ελ Πίμπε.
