Είδωλο, χρυσό παιδί της μπάλας, θεός επί της γης, καλλιτέχνης και σίγουρα ο μεγαλύτερος γητευτής της στρογγυλής θεάς στον αθλητικά συναρπαστικό 20ο αιώνα.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέθανε σε ηλικία 60 ετών. Αυτή είναι η στεγνή είδηση της ημέρας. Ο ίδιος είχε πεθάνει και είχε αναστηθεί δεκάδες φορές, στο ποδόσφαιρο και την πολυτάραχη ζωή του έξω από τα γήπεδα, στην πολιτική και το θέαμα, στα κουτσομπολιά και τα ναρκωτικά, στον ιδιωτικό του βίο και στη δημόσια πολιτεία του. Στον Ντιέγκο, ταιριάζει καλύτερα από κάθε άλλον, η εμβληματική φράση που συνοδεύει την ομάδα στην οποία δεν μπόρεσε να στεριώσει, με όλο το φοβερό και ανεπανάληπτο ταλέντο του. Ο Μαραντόνα ήταν και είναι ό,τι και η Μπαρτσελόνα για τους Καταλανούς – κάτι περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής.

Είδωλο ενός ολόκληρου λαού. Της Αργεντινής. Το 1986 πήρε από το χέρι μια εξαιρετικά μέτρια ποδοσφαιρική εθνική ομάδα και την οδήγησε στο πιο απίθανο Μουντιάλ της ιστορίας της, μετά από εκείνο το απόλυτα βρώμικο του 1978, το οποίο είχε αποσπάσει με άνωθεν εντολές και εντός έδρας μέσα στη σκοτεινιά της χούντας του Βιντέλα και των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων με τη FIFA του Βραζιλιάνου εργολάβου κατασκευαστικών έργων και προέδρου της οργάνωσης-μαφίας του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, Ζοάο Χαβελάνζε.

Τα δύο γκολ που καθόρισαν το Μουντιάλ στο Μεξικό ήταν έργα ζωής του Μαραντόνα και της δισυπόστατης φύσης του, στον προημιτελικό με την Αγγλία. Άλλοτε κλέφτης και απατεωνίσκος, άλλοτε ζωγράφος με το αριστερό του πόδι. Το ένα, το “χέρι του Θεού”, το δεύτερο, η “ταραντέλα” που χόρεψε σε ολόκληρη την αγγλική άμυνα. Ο Μαραντόνα είχε πάρει έτσι τη σκληρή και άτυπη εκδίκηση για τον χαμένο πόλεμο της Αργεντινής στα Φώκλαντς που οι ίδιοι οι Νοτιοαμερικανοί τα αποκαλούν, Μαλβίνες Νήσους. Και τα δύο αυτά γκολ έχουν συμπυκνώσει λες την ιστορία του ποδοσφαίρου μέσα σε λίγα λεπτά δράσης ενός απίθανου βιρτουόζου.

Θεός μιας ολόκληρης πόλης. Πήγε στη Νάπολη ως αποτυχημένος στην Μπαρτσελόνα και έβαλε τους “μαύρους” του ιταλικού Νότου στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Μαέστρος μιας ομάδας που έτρωγε σίδερα και πρόσφερε απαράμιλλο θέαμα στην πατρίδα του κατενάτσιο, αποσπώντας τρόπαια μέσα και έξω από τη χώρα. Στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1990, η Αργεντινή του Ντιέγκο αναμετριέται με την οικοδέσποινα Ιταλία στην έδρα της Νάπολι. Ποτέ πριν και ποτέ ξανά, μια γηπεδούχος ομάδα και διοργανώτρια χώρα ενός Μουντιάλ δεν αντιμετώπισε την εχθρική ατμόσφαιρα που γνώρισε η Ιταλία σε εκείνον τον αξέχαστο ημιτελικό στο στάδιο Σάο Πάολο.

Ο Μαραντόνα είχε ζητήσει και οι Ναπολιτάνοι είχαν υπακούσει να ακολουθήσουν την καρδιά τους – στήριξαν τον Θεό της πόλης κόντρα στην τυπική σημαία της πατρίδας τους. Οι ιθύνοντες στην ιταλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η ιταλική κυβέρνηση, όλο το κατεστημένο της χώρας δεν τον συγχώρησαν ποτέ για αυτήν την απίστευτη επιρροή του στα πλήθη των Νότιων της Ιταλίας που είχαν σηκώσει ποδοσφαιρικό και κοινωνικό κεφάλι στον συστημικό ρατσισμό και τη συστηματική απαξίωση ετών από το επίσημο ιταλικό κράτος.

Δαίμων του ίδιου του εαυτού του. Αυτοκαταστροφικός και μεγαλομανής, αντικοινωνικός και λαοφιλέστατος, φιλοχρήματος και σπάταλος, δοτικός και εγωίσταρος, αγύριστο κεφάλι και καταθλιπτικός, πολιτικά όπου φύσαγε ο άνεμος και όπως του κάπνιζε. Μπορούσε να τρώει πίτσες σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση μαζί με τον νεοφιλελεύθερο πρόεδρο της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, να εκθειάζει κατόπιν το σαθρό οικονομικό θαύμα της χώρας του και μετά από τέσσερα χρόνια, να χτυπά τατουάζ τον Τσε Γκεβάρα, να παίρνει πτήση για την Αβάνα, να αγκαλιάζει τον Φιντέλ και να εισέρχεται για αποτοξίνωση από τα ναρκωτικά σε μία από τις εξειδικευμένες κλινικές της Κούβας, δηλώνοντας “ήμουν πάντα καστρικός κομμουνιστής!”.

Ναρκωτικά, γυναίκες, αλκοόλ, εξώγαμο παιδί, αυτοκόλλητες φιλικές σχέσεις με την ιταλική Μαφία, τρέχα-γύρευε σχέσεις με τον υπόκοσμο σε δύο ηπείρους, μονίμως πολεμικές αντιπαραθέσεις με τη FIFA και τον παμβρώμικο δικηγόρο του Χαβελάνζε, Ζεπ Μπλάτερ που διαδέχτηκε στην προεδρία τον εργολάβο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Άλλοτε ξεπεσμένος προπονητής χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, πέρα από τη μεταφυσική προσωπολατρία που απολάμβανε στην εθνική ομάδα της χώρας του. Με εκρηκτικά νεύρα στις πολλές και βαριές ήττες, όπως στο Μουντιάλ του 2010 από τη Γερμανία με 4-0 και ακόμη περισσότερες δηλητηριώδεις δηλώσεις στις λίγες αξιοσημείωτες νίκες. Άλλοτε να τρέχει στην άλλη άκρη του κόσμου, στη Λευκορωσία για παράδειγμα, να κάνει τον παράγοντα μιας παντελώς άγνωστης ομάδας για μερικά ομιχλώδους προέλευσης φραγκοδίφραγκα.

Ο αδιαμφισβήτητος Σταυρός του Νότου σε έναν γαλαξία αστέρων. Ο Μαραντόνα είναι ο κορυφαίος μιας πολύ κλειστής ομάδας καλλιτεχνών της μπάλας. Προπολεμικά, ήταν ο αυστριακός Ματίας Ζίντελαρ και ο βραζιλιάνος Λεόνιντας. Μεταπολεμικά, ο βραζιλιάνος Γκαρίντσα, ο ούγγρος Φέρεντς Πούσκας, ο αργεντινός Αλφρέδο Ντι Στέφανο και ο ολλανδός Γιόχαν Κρόιφ. Σίγουρα ο Πελέ κι ας αδίκησε κι αυτός τον εαυτό του με τον μετά το ποδόσφαιρο βίο του και την αλλοπρόσαλλη και επιχειρηματική πολιτεία του. Ο ανεπανάληπτος βορειοϊρλανδός Τζωρτζ Μπεστ που έχασε και αυτός κομμάτια από το ταλέντο και τη ζωή του ανάμεσα στον ποδόγυρο και το αλκοόλ. Αλλά ο Ντιέγκο, ήταν, είναι και θα είναι ο Ντιέγκο. Για την Αργεντινή, τη Νάπολι, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τις πολλές μάχες και τους ακόμη περισσότερους πολέμους που έδωσε μέσα και έξω από τα γήπεδα – για το εγώ του, την ερωμένη του μπάλα, τους λάτρεις του, την περσόνα του, όποια κι αν ήταν αυτή. Ίσως και ο ίδιος ο Ντιέγκο έφυγε στα 60 του χωρίς να ξέρει ποιος ήταν ο πραγματικός Ντιέγκο.

Για όλους εμάς, ήταν ο τελευταίος αληθινός γητευτής της στρογγυλής θεάς που βγήκε από το μεγάλο σχολείο της αλάνας στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής και του κόσμου. Εκεί που η μπάλα μπορούσε να είναι ένα κομμάτι μπαλωμένης κάλτσας παραγεμισμένη με σκουπίδια και χαρτιά. Ή ένα πορτοκάλι.

Έχεις δει τι μπορούσε να κάνει ο Ντιέγκο με ένα πορτοκάλι;