“Οταν επιστρέψαμε εδώ, η περιοχή δεν είχε καθαριστεί. Υπήρχαν εκρηκτικά και βόμβες. Μόνος μου κατέβασα από τη στέγη του σπιτιού μου μία βόμβα που δεν είχε πυροδοτηθεί. Τα παιδιά κρατούσαν στα χέρια τους σφαίρες και δεν ήξεραν τι ήταν. Ο γιος μου μία μέρα ήρθε κρατώντας μία χειροβομβίδα ρωτώντας με τι ακριβώς ήταν αυτό που είχε στα χέρια! Αλλοι βρήκαν πτώματα σε κάποια από τα κατεστραμμένα σπίτια”.

Αυτά που εξιστορεί στους ερευνητές της βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης “Σώστε τα Παιδιά” (Save the Children”) o 47χρονος Αλί πατέρας τεσσάρων παιδιών είναι μία ιστορία αληθινού εφιάλτη, που ξεκίνησε προ μηνών, μετά το κλείσιμο του προσφυγικού καταυλισμού Γιαχιάουα και την αναγκαστική επιστροφή του στην κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς πόλη της Μοσούλης.

Ωστόσο ο Αλί σύντομα συνειδητοποίησε πως το τέλος του πολέμου ανάμεσα στον ιρακινό στρατό και τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους δεν ήταν η αρχή της ειρήνης. Ήταν η αρχή μίας νέας περιπέτειας για επιβίωση.

“Η περιοχή αυτή ήταν το τελευταίο καταφύγιο του Ισλαμικού Κράτους στην (επαρχία) Νινευή. Τα περισσότερα σπίτια καταστράφηκαν στη διάρκεια του πολέμου. Τα παιδιά μας, όμως, δεν είναι ασφαλή εδώ. Χρειάζονται ασφάλεια. Χρειάζονται ενημέρωση και εκπαίδευση για τις νάρκες και τις βόμβες που δεν έχουν εκραγεί. Χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη. Παιχνίδια. Χειμωνιάτικα ρούχα και ζεστό φαί” λέει στους ερευνητές της ΜΚΟ, εξηγώντας πως υπάρχουν άλλοι 48.000 εκτοπισμένοι που επηρεάζονται από τα στρατόπεδα που κλείνουν ως την ερχόμενη Δευτέρα, 30 Νοέμβρη.

Στην έκθεση της ΜΚΟ “Σώστε τα Παιδιά” καταγράφονται δεκάδες τέτοιες ιστορίες μόνον από το κλείσιμο του προσφυγικού καταυλισμού Γιαχιάουα. Ορισμένες από τις 303 πολυμελείς οικογένειες που εγκατέλειψαν αναγκαστικά τον καταυλισμό έφθασαν στη Μοσούλη, στο Ταλ Αφάρ και το Εϊγιάντ της επαρχίας Νινευή βρίσκοντας μόνον συντρίμμια, βόμβες,σήψη και εγκατάλειψη. Χιλιάδες παιδιά, επισημαίνει η έκθεση, πασχίζουν να επιβιώσουν ανάμεσα στα συντρίμμια, τις βόμβες, τα πτώματα, την εγκατάλειψη από την πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς…

Η Σαχάντ που δούλεψε ως εθελόντριας στη ΜΚΟ πριν κλείσει το στρατόπεδο Γιαχιάουα περιέγραψε επίσης την ίδια εφιαλτική κατάσταση για τα εκατοντάδες παιδιά που επέστρεψαν στις ερειπωμένες, βομβαρδισμένες πόλεις: “Εύχομαι να μην είχαμε επιστρέψει εδώ. Τα σπίτια μας καταστράφηκαν. Κάνει πολύ κρύο και υπάρχουν βασικές υπηρεσίες υδροδότησης, αποχέτευσης, ηλεκτρικό ρεύμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να “συμμαζέψουν”, μέσα στα συντρίμμια, ένα δωμάτιο για όλη την οικογένεια. Οι ελλείψεις για θέρμανση, καύσιμα, κρεβάτια και κλινοσκεπάσματα είναι μεγάλες. Οι κίνδυνοι για τα παιδιά ακόμη μεγαλύτεροι. Πολλά καλούνται να ζήσουν ανάμεσα σε ερείπια, πτώματα, βόμβες, εκτειθεμένα παράλληλα και στους νέους κορονοϊούς, covid19.