Tα αμέσως επόμενα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αν πετούσες μια πέτρα προς εντελώς τυχαία κατεύθυνση, θα πετύχαινες ένα άρθρο Ακροκεντρώου διανοούμενου με θέμα «τι ΔΕΝ ήταν ο Δεκέμβρης του 2008».
Αυτό το λυσσαλέο gaslighting, αυτός ο συντονισμένος αναθεωρητισμός, που γιγαντώθηκε και τελοιοποιήθηκε τα χρόνια των Μνημονίων, ήταν απλά ένα από τα πολλά μοτίβα που πρωτοεμφανίστηκαν μετά την εξέγερση της νεολαίας το 2008.
Και ήταν λυσσαλέα και συντονισμένη θωρητική αντεπίθεση, γιατί το τι ΗΤΑΝ ο Δεκέμβρης το ξέραμε και τότε, το ξέρουμε πιά και με τη σιγουριά του πεπερασμένου και σήμερα. Ήταν το «καναρίνι στο ορυχείο» που σηματοδοτούσε το θάνατο του μέλλοντος, ή αλλιώς το σπάσιμο της ψευδαισθητικής φούσκας της «δανεικής ευημερίας».
Η εξέγερση δεν συνέβη εν κενώ. Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, με την κατάρρευση της Lehman Brothers ερχόταν η βουή των επερχομένων. Μήνες πριν το Δεκέμβρη, οι δρόμοι της Αθήνας που θα παραδίδονταν στις φλόγες, ήταν γεμάτοι από το σύνθημα «είμαστε η γενιά των 700 ευρώ» (πόσο αισιόδοξη φαίνεται σήμερα η δυστοπική προφητεία). Η δεύτερη κυβέρνηση Καραμανλή, βούλιαζε στα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, των DVD του Ζαχόπουλου, και κυρίως βεβαρημένη με τις φονικές φωτιές της Ηλείας που ήδη είχαν ηλεκτρίσει το συλλογικό υποσυνείδητο. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, δεν ήταν απλά ο σπινθήρας πάνω στη συσσωρευμένη καύσιμη ύλη: ήταν το τρέϊλερ της δεκαετίας των Μνημονίων και της αυταρχικής εφαρμογής τους.
Τι είδαμε σ’ αυτό το τρέϊλερ; Είδαμε πανελλήνιο, παλλαϊκό ξεσηκωμό, αυθόρμητο και ακομμάτιστο. Είδαμε την πρώτη προσπάθεια των κυρίαρχων ΜΜΕ να πετάξουν κάθε φύλο συκής αντικειμενικότητας και να γίνουν εν μια νυκτί όργανα παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, με πειραγμένα βίντεο και μονομερή κάλυψη. Είδαμε όπως προείπαμε τους «συστημικούς διανοούμενους» να συσπειρώνονται ενστικτωδώς γύρω απ΄την εγκαλούμενη εξουσία, κανονιοβολώντας με μανία έναντι των «ξεβρακωτων» και εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια καταγραφής και κατανόησης της πραγματικότητας γύρω τους γράφοντας επιστολές που καταδίκαζαν τις ολιγόλεπτες κινηματικές παρεμβάσεις σε θεατρικές πρεμιέρες.
Είδαμε τα πρώτα σκιρτήματα αυτού που τα χρόνια που θα ακολουθούσαν θα αποκαλούνταν «Ακραίο Κέντρο», αυτή τη φρονηματική εμπροσθοφυλακή της ΜεταΔημοκρατίας, που με πρόσχημα τη «λογική» θα διύλιζε τους Αγανακτισμένους και θα κατάπινε τους Παπαδήμους. Που καλωσόριζε «λίγη αναστολή του Συντάγματος» και λίγο αργότερα «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή», πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας έναντι των φωνασκούντων μειοψηφιών, μην κοκκινίζοντας καν στο αυταπόδεικτο της αντιστροφής της πραγματικότητας.
Είδαμε κοντολογίς, το τρέϊλερ ενός έργου που αγάπησαν οι κριτικοί, αλλά σιχάθηκε το κοινό: το θάνατο του μέλλοντος από το χέρι της καταστολής. Ένα Χρυσό Βατόμουρο που θα παραλαμβάνει για πάντα περήφανος ένας Χρυσοχοϊδης.
