Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΟΔΥ τις τελευταίες 23 μέρες, και έπειτα από την πρώτη μεγάλη αύξηση των ημερήσιων θανάτων από τον Covid-19 στις 15 του Νοέμβρη (71 νεκροί), 2441 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους από τη νόσο, ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων της χώρας από την αρχή της πανδημίας ξεπέρασε τους 3000. Ο μοιραίος πρωθυπουργός είχε βέβαια προλάβει να θωρακιστεί πολιτικά στις 5 του προηγούμενου μήνα ανακοινώνοντας την αρχή του διαρκούς lockdown.
Ήταν και το μόνο που έκανε για την προστασία της υγείας του ελληνικού λαού. Οι παλινωδίες, τα επικοινωνιακά τεχνάσματα αναφορικά με τις ψεύτικες επιτάξεις ιδιωτικών κλινικών στη Θεσσαλονίκη και τα αλλοιωμένα στοιχεία του ΕΟΔΥ συμπλήρωσαν την εικόνα μιας ολοκληρωτικά αποτυχημένης διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης από τη μοιραία κυβέρνηση. Οι ολοένα αυξανόμενες μολύνσεις, αλλά και απώλειες, υγειονομικών του ΕΣΥ μαρτυρούν για την παρούσα καταστροφή αλλά και εκείνη που έρχεται.
Εν μέσω αυτής της συγκεκριμένης κατάστασης στο κοινωνικό πεδίο και με το σύνολο του πληθυσμού καθηλωμένο στους τέσσερις τοίχους και απόλυτα υποκείμενο στην αφήγηση των πληρωμένων μέσων ενημέρωσης, λαμβάνει ήδη χώρα η διαχειριστική επικοινωνιακή εκστρατεία της καταστροφής. Με την έξοδο κινδύνου των εκλογών να ανοίγει σιγά-σιγά, η χειραγωγούμενη ειδησεογραφία δοκιμάζει τα παραδοσιακά ταχυδακτυλουργικά της στο πλαίσιο ενός ξεθυμασμένου δικομματισμού – απόντος στην πραγματικότητα εδώ και αρκετά χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις έρχονται πάλι στο προσκήνιο, ενώ τα χτυπήματα στην εικόνα των δύο μεγάλων μονομάχων δίνουν και παίρνουν.
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό του διαρκώς αυξανόμενου ζόφου, καλό θα ήταν να στρέψει κανείς το βλέμμα του και στο εξωτερικό για ορισμένες ανάσες καθαρού αέρα.
Η Αργεντινή αποτελεί μια από τις πιο βαριά χτυπημένες χώρες από την πανδημία. Τον Οκτώβρη, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα του ιού ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο, κάνοντάς την το μικρότερο έθνος που φτάνει σε τέτοια ποσοστά μόλυνσης. Με πληθυσμό 45 εκατομμυρίων, η χώρα της Λατινικής Αμερικής μετράει μέχρι σήμερα σχεδόν 40.000 νεκρούς από επιπλοκές σχετιζόμενες με τον κορονοϊό. Κι όλα αυτά σε μια οικονομία ευρισκόμενη σε ύφεση ήδη από το 2018, με ένα εξωτερικό χρέος μη-διαχειρίσιμο και επιπρόσθετα χτυπημένη από το αναγκαστικό lockdown, το οποίο οδήγησε σε δυσθεώρητα ύψη τα ήδη υψηλά ποσοστά φτώχειας και ανεργίας.
Την περασμένη Παρασκευή εγκρίθηκε από τη Γερουσία της Αργεντινής ο “φόρος εκατομμυριούχων”. Πρόκειται για μία άπαξ υποχρεωτική φορολόγηση των πιο πλούσιων πολιτών της χώρας, τα έσοδα από την οποία θα δοθούν άμεσα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Πιο συγκεκριμένα, ο φόρος αφορά περίπου 12.000 Αργεντινούς πολίτες, των οποίων οι καταθέσεις ξεπερνούν τα 2,45 εκατομμύρια δολάρια. Θα φορολογηθεί έως και κατά 3,5% ο πλούτος τους που βρίσκεται εντός της χώρας και έως και 5,25% η περιουσία τους στο εξωτερικό.
Με τον συγκεκριμένο νόμο, ο οποίος είχε περάσει προηγουμένως από τη Βουλή με σχετικά οριακή πλειοψηφία, η κυβέρνηση του Alberto Fernandez υποστηρίζει πως θα εισπράξει 300 δισεκατομμύρια πέσος (3,75 δισεκατομμύρια δολάρια). Από αυτά, το 20% θα κατευθυνθεί προς την ενίσχυση του συστήματος υγείας, 20% προς τη στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που πληγήκαν από το lockdown, 20% θα δοθεί για υποτροφίες μαθητών και φοιτητών, ενώ τα υπόλοιπα θα διατεθούν για την κοινωνική πρόνοια και τις επενδύσεις στο φυσικό αέριο.
Μέσα από την έκτακτη αυτή επιβάρυνση του 0,8% των Αργεντινών φορολογουμένων, η κυβέρνηση ελπίζει να απαλλάξει τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού από τις καταστροφικές συνέπειες της σοβούσας οικονομικής και υγειονομικής κρίσης. Ένα τέτοιο μέτρο βέβαια δεν ήρθε από τον ουρανό. Χρειάστηκε να υπάρξει ένα μεγάλο κύμα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων σε εθνικό επίπεδο, το οποίο από τα τέλη Οκτωβρίου ως και σήμερα συγκλόνισε τις μεγάλες πόλεις, απαιτώντας στήριξη του συστήματος υγείας και αντιμετώπιση της διαφθοράς και της οικονομικής κρίσης.
Η συγκεκριμένη εξέλιξη στην Αργεντινή αποδεικνύει την άμεση αναγκαιότητα αμφισβήτησης των μέτρων περιορισμού, που χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις ουσιαστικά, και με το κάλυμμα του υγειονομικού κινδύνου, για την αποτροπή των λαϊκών διεκδικήσεων. Αυτή η αμφισβήτηση αποτελεί τον μοναδικό δρόμο σωτηρίας των χαμηλών στρωμάτων του πληθυσμού εν μέσω της παρούσας καταστροφής. Και στα δικά μας.
