Είναι τόσο μεγάλη η ελληνική ήττα στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., ώστε ακόμα και στην σηματωρό της κυβερνητικής προπαγάνδας, τον ΣΚΑΙ δυσκολεύονται να δικαιολογήσουν τα αποτελέσματά της. Η επίκληση στη μαχητικότητα του πρωθυπουργού θυμίζει την προ ετών αντίστοιχη, περί 17ωρης διαπραγμάτευσης, λες και μαχητικότητα πλέον σημαίνει να μην πέσεις για ύπνο στις 11 το βράδυ.
Η πραγματικότητα είναι ότι για μια ακόμα φορά φάνηκε η γύμνια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και το άγονο της συζήτησης στον δημόσιο χώρο. Όχι της Ε.Ε. Αντιθέτως, από μια άποψη, η Ε.Ε. μας έκανε ένα δώρο, αυτό της δυνατότητας συνειδητοποίησής, το οποίο δυστυχώς δεν θα αξιοποιήσουμε ούτε τώρα.
Πρώτον, η ελληνική εξωτερική πολιτική, εγκλωβισμένη στην εξυπηρέτηση αλλότριων και όχι εθνικών συμφερόντων (δηλαδή πρωταρχικά των συμφερόντων των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Γερμανίας) αναζητά άλλοθι για την δική της απραξία σε ό,τι αφορά την έμπρακτη αντιμετώπιση του τουρκικού αναθεωρητισμού. Συνεπώς, αντί να υπερασπίζεται σοβαρές κόκκινες γραμμές στο πεδίο, αντί να διευρύνει εναλλακτικές συμμαχίες (Ρωσία, Ινδία, Κίνα, ανατολικός δακτύλιος αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού) εκλιπαρεί άλλοτε το ΝΑΤΟ και άλλοτε την Ε.Ε. να μπουν μπροστά εκείνοι, απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό, παρότι οι τελευταίοι δρώντες μας έχουν αποδείξει και μας έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ.
Δεύτερον, ακόμα και αν η Ε.Ε. αποφασίσει ποτέ κυρώσεις κατά της Τουρκίας, οι τελευταίες θα αποτελέσουν απλώς άλλοθι, περαιτέρω δικής μας απραξίας, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Θυμάται κανείς τις κυρώσεις εξαιτίας των γεωτρήσεων της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ; Την Τουρκία θα την πονούσε (και πάλι μέχρι ενός μόνο σημείου) η διακοπή κάθε προμήθειας αμυντικού και στρατιωτικού τύπου. Αυτό οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. το έχουν απορρίψει. Θα πονούσαν επίσης την Τουρκία κυρώσεις οι οποίες θα έπλητταν το τραπεζικό της σύστημα, αλλά, όπως γνωρίζουμε, στις τραπεζικές χρεωκοπίες πονάει αυτός που σου χρωστάει αλλά πιο πολύ εσύ που του δανείζεις. Προφανώς ο Ταγίπ Ερντογάν παραδίδει μαθήματα στις ψοφοδεείς, μνημονικές, ελληνικές ηγεσίες εν προκειμένω.
Τρίτον, η σημερινή απόφαση της ΕΕ υιοθετεί κατ’ ουσίαν τον καταστροφικό ελληνικό δημόσιο λόγο, κάνοντας λόγο για «μονομερείς ενέργειες και προκλήσεις». Να μας συμπαθούν οι κυβερνώντες και οι διεθνολογούντες εν Ελλάδι αλλά δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να είσαι «προκλητικός» στις διεθνείς σχέσεις. Μεμπτό είναι να ασκείς επιθετική και άρα παράνομη πολιτική. Ούτε αυτό έγινε δεκτό από την ΕΕ και είναι αμφίβολο και αν ακόμα ζητήθηκε από τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Τέταρτον, το σχέδιο συμπερασμάτων σπεύδει εμμέσως πλην σαφώς να αναγνωρίσει ως θετική την απόσυρση του Oruc Reis (“Καταγράφει την απόσυρση του τουρκικού ερευνητικού σκάφους Oruc Reis, αλλά επιμένει σε μόνιμη αποκλιμάκωση, έτσι ώστε να επιτραπεί η επανέναρξη των συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας”) ακόμα και με υπονοούμενο τρόπο. Ζητά μόνιμη αποκλιμάκωση, αλλά δεν προσδιορίζει ούτε τον όρο μόνιμη, ούτε την αποκλιμάκωση. Αν για παράδειγμα το Oruc Reis μείνει στην Αττάλεια για ένα μήνα θα πρέπει η Ελλάδα με μόνο αυτήν την προϋπόθεση να σπεύσει σε διαπραγματεύσεις και αν ναι, επί ποιας ατζέντας;
Πέμπτο, σπεύδει να επισημάνει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πόσο σημαντική θεωρεί την στρατηγική του σχέση με την Τουρκία. Γιατί επισημαίνει εκ νέου, κάτι που ήδη γνωρίζουμε, στην συγκεκριμένη σύνοδο κορυφής; Επειδή θέλει να διακηρύξει στην τουρκική πλευρά “δώστε μας ένα άλλοθι” και να επισημάνει στην κυπριακή και ελληνική πλευρά ότι υπάρχουν εντός Ε.Ε. συμφέροντα ισχυρότερα από την ασφάλεια των κρατών μας προφανώς.
Έκτο, πέρα από εκείνο στο οποίο στέκονται οι περισσότεροι (κυρώσεις κάποτε, κάπως, κάποιες, από κάποιον) υπάρχει κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο στην απόφαση: “5. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ζητά από τον Ύπατο Εκπρόσωπο να προχωρήσει την πρόταση πολυμερούς διάσκεψης για την Ανατολική Μεσόγειο”. Για όσους έχουν στοιχειώδη μνήμη, αυτή είναι η τουρκική πρόταση: μια πολυμερής διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο, η οποία επειδή μάλλον δεν θα πάει να μοιράσει την ΑΟΖ του Ισραήλ, θα ασχοληθεί με τις ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδας. Δεν υπάρχει εν γένει τίποτε το κακό με τις πολυμερείς διασκέψεις. Ωστόσο τι ακριβώς θα συζητηθεί πολυμερώς, όταν έχουμε διαπιστώσει μια συγκεκριμένη, διμερή διαφορά, η οποία μπορεί να παραπεμφθεί στην διεθνή δικαιοσύνη; Η υιοθέτηση της τουρκικής αυτής πρότασης από την Ε.Ε. δείχνει πόσο απελπισμένη είναι η κυβέρνησή μας: εκχωρεί ακόμα και την αποφασιστική μας αρμοδιότητα ως προς τις μεθόδους επίλυσης διαφορών βάσει του διεθνούς δικαίου, προκειμένου να μη χρειαστεί ποτέ να υπερασπιστεί τον ελληνισμό.
Έβδομο στοιχείο είναι ότι η Ε.Ε. αποφάσισε το πρωτοφανές να περιμένει τι θα κάνουν οι ΗΠΑ. Για μας τους “λαϊκιστές, αντιευρωπαϊστές” δεν υφίσταται καμία έκπληξη. Αλλά όλοι εκείνοι οι ένθερμοι ευρωπαϊστές τι έχουν να πουν; Και το σημαντικότερο φυσικά: αν οι ΗΠΑ αποφασίσουν για παράδειγμα, ότι η Τουρκία (μετά ίσως και από κάποιες αλλαγές της στάσης της ως προς τους S-400) είναι πολύ σημαντική για τις ίδιες, στο πλαίσιο του αντιρωσισμού και της πίεσης προς το Ιράν και επομένως θα πρέπει να γίνει μια αντίστοιχη “μοιρασιά” στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ε.Ε. (και εντός αυτής οι προκαταβολικά αφοπλισμένες και δια του εν λόγω κειμένου, Κύπρος και Ελλάδα) τι θα πράξει;
Όγδοο, μιας και οι γνωστοί ανταποκριτές πανηγυρίζουν για τις κυρώσεις που ίσως επιβληθούν στην Τουρκία λόγω των S-400 να θυμίσουμε αυτό ακριβώς το γεγονός: αν ποτέ επιβληθούν κάποιες κυρώσεις θα είναι για την προμήθεια οπλικών συστημάτων από την Ρωσία. Αφορούν τις τουρκο-ρωσικές σχέσεις, όχι τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα. Με το που θα γίνει η Τουρκία λίγο πιο πειθαρχημένη προς τις ΗΠΑ, τα προβλήματά της με εμάς θα μπουν για τον υπερατλαντικό μας κηδεμόνα σε τελείως άλλη βάση. Αν διαθέταμε εθνική ηγεσία αυτό θα μας προβλημάτιζε, αλλά εδώ κάνουν κουμάντο και στην ανάλυση και στο πολιτικό κατεστημένο οι γνωστές πρεσβείες.
Εν κατακλείδι, βρήκαμε τοίχο. Και θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε, όσο στο εσωτερικό μας τα κατά συνθήκη ψεύδη καπελώνουν κάθε προσπάθεια σχεδιασμού πολιτικής.
