“Ο κόσμος είναι κωμωδία για όσους σκέφτονται και τραγωδία για όσους αισθάνονται” κατά τον μακαρίτη Τζον Λε Καρέ.

Τι θα σκεφτόταν άραγε ο μετρ του είδους για το κατασκοπευτικό “θρίλερ” στη Ρόδο; Οι υποψίες μας τείνουν προς την κωμωδία, αλλά μιας και ακόμα είμαστε γεμάτοι ερωτήσεις επιφυλασσόμαστε. Ας ξεκινήσουμε, ωστόσο, με κάποιες βασικές παραδοχές, κάθε άλλο παρά καινοφανείς.

Ναι, τα τουρκικά προξενεία ειδικεύονται στην άσκηση κατασκοπείας και, ακόμα σημαντικότερο, επιρροής.

Ναι, η Τουρκία η ίδια περηφανεύεται ότι χάρη στα δίκτυα άσκησης επιρροής και μυστικών επιχειρήσεων που διαθέτει μπορεί να ενεργεί απαγωγές (γνωρίζουμε και για δολοφονίες) σε μια σειρά κρατών, τόσο της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής, όσο και της Κεντρικής Ευρώπης ή και της Αφρικής.

Ναι, οι μυστικές υπηρεσίες και άλλων κρατών (λ.χ. Γερμανία) τονίζουν ότι έχει καταστεί πρόβλημα εθνικής ασφάλειας των κρατών τους, η τουρκική αυτή δραστηριότητα.

Και ναι, προφανώς η Τουρκία διαθέτει δίκτυα κατασκοπείας και επιρροής στην Ελλάδα, όχι μόνο μέσα στη μουσουλμανική μειονότητα αλλά και σε άλλους, λιγότερο προφανείς χώρους.

Έχοντας πει τα παραπάνω λοιπόν, πολύ θα θέλαμε, οι τόσο δραστήριες στις διαρροές υπηρεσίες πληροφοριών μας να μας διαφωτίσουν σε μια σειρά αποριών.

Γιατί, για μια τόσο σοβαρή υπόθεση επιλέγουν οι ελληνικές αρχές τις διαρροές, αντί να προχωρούν σε επίσημες ενημερώσεις; Θεωρούν ότι η μέθοδος της διάθεσης της δικογραφίας σε φίλους τους δημοσιογράφους εξυπηρετεί την εθνική ασφάλεια; Διότι διαρρέουσες τα των ερευνών, οι ελληνικές αρχές, είτε “παίζουν τα ρέστα τους” σε μια υπόθεση την οποία έχουν “τραβήξει από τα μαλλιά”, είτε αντικειμενικά προειδοποιούν για κάποιους λόγους το δίκτυο κατασκοπείας ως προς το τι ψάχνουν.

Πόσο σοβαρό είναι να απελαύνονται προ διετίας Ρώσοι διπλωμάτες γιατί συνέβαλαν, κατά την τότε κυβέρνηση, στην οργάνωση διαδηλώσεων εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά να μην αναλαμβάνει το ελληνικό κράτος καμία δράση όταν αποκαλύπτεται δίκτυο κατασκοπείας υπέρ της γείτονος, κατά τη διάρκεια κρίσης που είναι πιθανό να στρατιωτικοποιηθεί περαιτέρω; “Χειριστή” δεν είχαν οι δύο ύποπτοι; Διεξάγονται διαβουλεύσεις με την Τουρκία (απευθείας ή μέσω τρίτων) στην ατζέντα των οποίων έχει ενταχθεί και το εν λόγω ζήτημα;

Γιατί δεν προφυλακίστηκε ο συλληφθείς ναυτικός; Το ερώτημα δεν υπονοεί αίτημα προφυλάκισής του, αλλά ενημέρωσης ως προς τους λόγους της μη προφυλάκισής του.

Τι το καινούριο υπάρχει εν τέλει σε αυτήν την υπόθεση και δημοσιοποιήθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο; Η διενέργεια κατασκοπείας από την Τουρκία, όπως προαναφέραμε, τίποτα το καινούριο δεν συνιστά. Η κατασκοπεία μεταξύ συμμάχων και “συμμάχων”, επίσης. Για να μην πηγαίνουμε στα διεθνή κατορθώματα της NSA ή την “υπόθεση Τσαλικίδη”, μπορούμε να αναφερθούμε στις εν Ελλάδι πρεσβείες Γερμανίας, Βρετανίας, Ισραήλ, ΗΠΑ ως τέτοιων υπερδραστήριων κέντρων. Αν η κυβέρνηση είχε ως ζητούμενο απλώς να στείλει στην Τουρκία το μήνυμα ότι “την έπιασε στα πράσα”, θα μπορούσε να το πράξει με διακριτικότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους – μάλλον.

Όλη η επικοινωνιακή διαχείριση μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Πρόκειται για φούσκα; Για ενδο-υπηρεσιακούς ανταγωνισμούς και διαγκωνισμούς στο κυνήγι της δημοσιότητας ή για τη συνηθισμένη ιστορικά, υπαγωγή των ελληνικών υπηρεσιών σε εκείνες των ΗΠΑ και επομένως για παιχνίδι που αφορά και τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις;

Μήπως οι αλλεπάλληλες ήττες της κυβέρνησης το τελευταίο διάστημα καλλιεργούν σε ορισμένους τον πειρασμό μετάθεσης των ευθυνών σε κάποιον “εσωτερικό εχθρό”, αρχής γενομένης από τη μουσουλμανική μειονότητα συλλήβδην;

Επιπλέον και ίσως το σημαντικότερο όλων: μήπως πρέπει να μας ανησυχήσει λίγο παραπάνω, η ευκολία με την οποία η Τουρκία λάμβανε όλο το καλοκαίρι πληροφορίες για την ελληνική στρατιωτική διάταξη και μάλιστα στο Καστελλόριζο;