Ο Νίκος Δένδιας, υπουργός Eξωτερικών της πατρίδας μας και εκλεκτός φίλος της πρεσβείας των ΗΠΑ (με τον τρόπο που οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται τους φίλους τους) μέσα στο πλούσιο πρόγραμμά του βρήκε χρόνο να συνομιλήσει με τον Χουάν Γκουαϊδό, κάποτε αυτοανακηρυγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας και κατά την ελληνική κυβέρνηση αιώνιο μεταβατικό πρόεδρο, προκειμένου να συζητήσουν για το καλό του λαού της Βενεζουέλας, για τον οποίο λαό παίρνει ο κ. Ιάσονας Πιπίνης μια καλή αργομισθία από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ο κ. Γκουαϊδό είναι σε απλά ελληνικά, πέρα από πράκτορας της CIA, άνθρωπος που αφού του κάνεις χειραψία πρέπει να μετρήσεις τα δάχτυλά σου: οι ΗΠΑ ακόμα ψάχνουν πού πήγαν τα δολάρια που του έδωσαν. Το ίδιο βέβαια έλεγε ένας πολιτικός τη δεξιάς και για τον πατέρα Μητσοτάκη, οπότε μάλλον δεν είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό για τον υιό Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.
Ακόμα δε και με την πλέον διασταλτική ερμηνεία του συντάγματος της Βενεζουέλας είναι αδύνατο να θεωρείται πλέον μεταβατικός πρόεδρος με δεδομένο ότι εκλέχτηκε νέα Εθνοσυνέλευση. Οπότε, κατά τα πρότυπα της Λιβύης και της Συρίας, ο κ. Γκουαϊδό ακολούθησε το manual της CIA: “Δεν αναγνωρίζουμε τις εκλογές, παραμένουμε μεταβατικοί πρόεδροι, στην πορεία φτιάχνουμε και μια κυβέρνηση με έδρα σε κάποια ξένη πρωτεύουσα και σιγά-σιγά στήνουμε μια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος”.
Το σχέδιο είναι τόσο χιλιοπαιγμένο, ώστε αν οι ΗΠΑ πράγματι επεδίωκαν να πείσουν οποιονδήποτε περί της νομιμότητας του Γκουαϊδό, σίγουρα θα το άλλαζαν. Δεν είναι αυτός ο στόχος τους διότι είναι άδικος κόπος και χαμένος χρόνος τα προσχήματα της Λιβύης και της Συρίας. Οι ΗΠΑ απλώς μαζεύουν τις ορντινάτσες τους διεθνώς, προκειμένου να προβαίνουν σε αναγνωρίσεις “φασόν” και να μαζεύουν και τα έξτρα, όταν τα λεφτά των ΗΠΑ θα τελειώνουν.
Ο Νίκος Δένδιας βεβαίως πρέπει να βρει ένα πρόσχημα, δεδομένου ότι εξαιτίας του ιδίου και της κυβέρνησής του η πατρίδα μας διαπράττει μια σειρά παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου για τις οποίες κατά τα λοιπά ξιφουλκεί κατά της Τουρκίας: το αναζητεί εμμέσως στον υποτιθέμενο φιλοτουρκισμό του Μαδούρο (που πριν ήταν φιλέλληνας, κατά την ίδια λογική, ελέω Τσίπρα, οπότε προφανώς θα μπορούσε να τον διατηρήσει ως σύμμαχο η Ελλάδα αρκεί να μην τα έβρισκε με πραξικοπηματίες που καλούν τις ΗΠΑ να προβούν σε παράνομες πολεμικές επεμβάσεις ή σε δολοφονικά εμπάργκο εναντίον του ίδιου του λαού τους).
Είναι κρίμα που οι κκ. Δένδιας και Μητσοτάκης δεν είναι καν αντάξιοι των εμφυλιοπολεμικών και μετεμφυλιακών κυβερνήσεων σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική: λίγοι γνωρίζουν λ.χ. ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, εκείνες που πολεμούσαν με τα λεφτά και τις ναπάλμ των ΗΠΑ στον εμφύλιο πόλεμο, είχαν τολμήσει να πάρουν τη θέση του αραβικού κόσμου, όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, παρακούοντας τη Ουάσιγκτον.
Δεν μάθαμε αρκετά από το έγκλημα που διαπράξαμε στην Συρία, όταν αναγνωρίσαμε μια παράνομη οντότητα ως νόμιμο εκπρόσωπο του συριακού λαού, αντικειμενικά παίζοντας το κοινό παιχνίδι ΗΠΑ και Τουρκίας. Το ίδιο και στη Λιβύη, όπου και πάλι συντρέξαμε στο έγκλημα και στην αδικία. Βλακωδώς νομίζουμε ότι μπορούμε εμείς να εγκληματούμε κατά των λαών, αλλά όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να παραμένουν ολόθερμοι υποστηρικτές μας. Ανοήτως πιστεύουμε ότι μπορούμε να παραβιάζουμε το διεθνές δίκαιο και να κρυβόμαστε έπειτα πίσω από τις ΗΠΑ.
Μοιάζουμε με ένα μείγμα πολιτικών απατεώνων και χρήσιμων ηλιθίων σε ό,τι αφορά την πολιτική μας ελίτ, που πιστεύουν ότι πάντοτε θα ξεφεύγουν στο τέλος από τις ευθύνες τους. Ο κ. Δένδιας και οι όμοιοί του αγνοούν ότι μερικά εγκλήματα είναι πολύ μεγάλα για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Ίσως βέβαια να φταίει ότι αν η μισή τους καρδιά βρίσκεται στην Αθήνα, η άλλη μισή στην Ουάσιγκτον βρίσκεται.
Απλώς, στην περίπτωση Γκουαϊδό, η γραφικότητα ξεπέρασε κάθε όριο. Τουλάχιστον κ. Δένδια, αν θέλετε να υποστηρίξετε κάποιον πραξικοπηματία, φροντίστε αυτός να μην κινδυνεύει να βρεθεί σε ομοσπονδιακή φυλακή, γιατί οι φωτογραφίες μένουν.
Εν τέλει, κύριε υπουργέ προσπαθήστε να μη μας κάνετε να ντρεπόμαστε – πολύ. Όπως θα έγραφαν και οι φίλοι σας, “give us a break”.
