Θύμα λογοκρισίας καταγγέλλει πως έπεσε στην πλατφόρμα της ΕΡΤ Εrtflix ο Μάνος Καρατζόγιαννης, σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας «Μελίνα Στοπ – καρέ / αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα», που προβλήθηκε την Κυριακή κανονικά στην πρεμιέρα της από την Ερτ2.
Ο δημιουργός του ντοκυμαντέρ, που γυρίστηκε στη σκηνή του Εθνικού θεάτρου Rex – Μαρίκα Κοτοπούλη, με ανάρτησή του απόψε στο λογαριασμό του στο Facebook εκφράζει τη λύπη του επειδή λείπει “όλη η πολιτική προσφορά της Μελίνας Μερκούρη ως υπουργός Πολιτισμού” από την ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε.
Στην ανάρτησή του παραθέτει ολόκληρο το (καθώς φαίνεται…) λογοκριμένο κείμενο, που αφαιρέθηκε δίχως να ενημερωθεί κανείς συντελεστής του ντοκυμαντέρ, ούτε καν ο ίδιος που έγραψε το σενάριο και το σκηνοθέτησε.
Το κείμενο που “κόπηκε”
Το επίμαχο κείμενο που αφαιρέθηκε από την εισαγωγή στην πλατφόρμα της ΕΡΤ είναι το ακόλουθο:
«Οι άλλοι υπουργοί δε μου χαρίστηκαν. Πολλοί δε βγαίναν ούτε στο τηλέφωνο. Αλλά ο Μιττεράν και η Γκάντι με δέχονταν! Οι συνάδελφοι μου με κάρφωναν με σημειώματα στον πρωθυπουργό ότι δεν χρησιμοποιούσα τα παιδιά του κόμματος. Αλλά ο Ανδρέας με πίστευε όσο κι εγώ… Όπως κι ο κόσμος που μπαινόβγαινε στο υπουργείο.
Η Μανουέλλα μου ‘λεγε ότι παραήμουν προσιτή μαζί τους. Αλλά έτσι ήμουν πάντα. Δε θ’ άλλαζα τώρα. Δε θα μ’ άλλαζε ο θώκος… Ναι, συχνά κυκλοφορούσα ξυπόλυτη στο υπουργείο. Όχι από θράσος αλλά για να πατάω στη γη….
Στη Βουλή είχα το τρακ! Πιο πολύ κι από την Επίδαυρο. Κι όταν μου φώναξε πάνω στα έδρανα ένας βουλευτης της αντιπολίτευσης « πως δεν αρκεί να τους δείχνω τις γάμπες μου» δάκρυσα.Δεν με είχε ενοχλήσει όταν μου απαγόρευσαν την είσοδο στη Βουλή επειδή φορούσα παντελόνια, αλλά τότε δάκρυσα…Δεκαέξι ανασχηματισμούς άντεξα στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεκατρία χρόνια μεταξύ φθοράς και εξουσίας… Δεν ξέρω τι άλλαξε τελικά…
Αλλά δεν ξεχνώ τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. 26 χρόνια είμαι πεθαμένη κι αυτά ζουν ακόμα!
Η πολιτιστική βέβαια αποκέντρωση που ονειρευόμασταν στην πραγματικότητα δεν ήρθε, αλλά έφαγαν πολλοί συνάδελφοι ψωμί. Κι είδε κι ο κόσμος θέατρο. Και στην επαρχία και στα σχολειά.
Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι. Αυτό είναι η κληρονομιά της.
Η βαριά βιομηχανία της. Αυτό είναι η περιουσία της.
Αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς.
Δεν ξεχνώ και το θεσμό της πολιτιστικής πρωτεύουσας στην Ευρώπη. Όταν έθεσα το ερώτημα πως είναι δυνατόν μια κοινότητα, όπως η Ευρώπη, που στερείται την πολιτιστική της διάσταση να αναπτυχθεί; Και το ερώτημα παραμένει…
Δεν ξεχνώ τους Ολυμπιακούς αν και δεν έγιναν βέβαια το 1996…
Δεν ξεχνώ τα Μάρμαρα!
Τα πρωτοείδα με τον Τόνι, όταν κάναμε γυρίσματα στο Βρετανικό Μουσείο για τη Φαίδρα.
Τα ξαναείδα, χρόνια μετά, όταν με κάλεσαν στο Λονδίνο για να μιλήσω για τη «Δημοκρατία στην τέχνη».
Τότε συνάντησα τυχαία στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το διευθυντή του βρεττανικού μουσείου Ντέιβιντ Γουίλσον.
«Give them back».
«Υπάρχουν πολίτες άλλων χωρών που θα μπορούσαν να πουν το ίδιο. Θέλετε να καταστρέψετε το Βρετανικό μουσείο;».
«I don’t want to ruin the British museum. I want my marbles back».
« Eσύ θέλεις τα μάρμαρά σου κι εκείνοι θέλουν τα δικά τους».
« There are part of a monument, they have destroyed this monument. It is a part of a monument, a unique monument».
«Υπάρχουν πολλά μοναδικά κτίσματα».
«Ο, no! You say that mr Wilson? You say that? There are…there are…there are many Parthenons in the world?
Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, εγώ τα πρωτοείπα έτσι, είναι το καμάρι μας!
Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας.
Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία.
Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας.
Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας.
Για την επιστροφή τους ονειρεύτηκα το Μουσείο της Ακρόπολης.
Όταν με ρωτούσαν αν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, έλεγα πως ναι, θα ζω.
Αλλά και τώρα που δεν ζω, όταν έρθουν – γιατί θα έρθουν – θα ξαναγεννηθώ..»
Καληνύχτα Μελίνα αυτή η χώρα δε θα αλλάξει ποτέ!
