Είπα να “αγιάσω”, μα δεν με αφήνουν. Τι ζήτησα; Να ταμπουρωθώ τούτες τις, ντε και καλά χαρούμενες, μέρες στο σπίτι μου (λες και είχα άλλη επιλογή) αγκαλιά με μια στοίβα βιβλία και τους αγαπημένους μου δίσκους του Τζον Κολτρέιν. Μπας και οι ήχοι του σαξόφωνου του σπουδαίου Αμερικανού τζαζίστα ξορκίσουν το θανατικό, μα και την υποτονικότητα της κλεισούρας.
Αμ, λύσσαξαν να μου “χαλάσουν τη σούπα”…
Χτες, και ενώ είχε προηγηθεί το χολιγουντιανό και κομμάτι στρατόκαυλο “καλωσόρισμα” των εμβολίων κατά του κορονοϊού, αναβλήθηκε ο προγραμματισμένος εμβολιασμός του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού του νοσοκομείου “Σωτηρία” (νοσοκομείο αναφοράς κατά της Covid-19, μην ξεχνιόμαστε), για να παρελάσουν στις αίθουσες εμβολιασμού οι “Γκρούεζες” της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης. Μερικοί μάλιστα εκτός της αρχικής λίστας που είχε συντάξει το υπουργείο Υγείας.
Καλά έκαναν, έσπευσαν να πουν διάφοροι πολιτευτάδες και υπουργοί της… εθνοσωτηρίου.
Αμ πώς: είμαστε “σε πόλεμο”! Πρέπει να προστατεύσουμε τους “βασιλιάδες”.
Βρίσκετε κάτι μεμπτό; Ναι; Ντροπή σας, μαδούρηδες…
Πάντως, οι γαλάζιοι γίγαντες των πολιτικών ελιγμών φαίνεται να αντιλήφθηκαν, σχετικά γρήγορα, ότι αυτός ο εμβολιαστικός “αντουανετισμός”, έχει κοντά πολιτικά ποδάρια. Ίσως, έτσι εξηγείται η σημερινή απόφαση του Μαξίμου να βάλει τέλος στον κατά προτεραιότητα εμβολιασμό των κυβερνητικών στελεχών. Μάλιστα, με την αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπο, Αριστοτελία Πελώνη να σημειώνει σε παρέμβασή της στον ραδιοσταθμό “Παραπολιτικά” ότι το Μέγαρο Μαξίμου αποδοκιμάζει τις πανηγυρικές αναρτήσεις υπουργών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή των εμβολιασμό τους.
Ωραία… Το λύσαμε το θέμα….
Θα μου επιτρέψετε, φίλοι της στήλης να διαφωνήσω, ελαφρώς. Γιατί, νιώθω ότι η πρεμούρα των κυβερνητικών και των ακολούθων τους πρώτοι εκείνοι να εμβολιαστούν, είναι ένα ζήτημα που αφορά τον πυρήνα της νεοδημοκρατικής ιδεολογίας και του διεθνούς πολιτικού ρεύματος στο οποίο αυτή εντάσσεται.
Θυμηθείτε τι έλεγε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός: “Μια κοινωνία χωρίς ανισότητες είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση’’.
Το θέμα, αν με ρωτάτε, δεν είναι γιατί ο Μητσοτάκης και τα στελέχη του “ετσιθελικού” κράτους της νεοφιλελεύθερης Λιλιπούλης που οραματίζεται έχουν το θράσος να μοστράρουν την ταξική τους ξιπασιά, χωρίς κανένα πρόσχημα. Αλλά πώς απέκτησαν αυτό το δικαίωμα. Μήπως με τη δική μας ανοχή;
Πώς γίνεται να θεωρεί τόσος κόσμος ότι οι τεράστιες ανισότητες είναι δίκαιες;
Γιατί δεχόμαστε ως εύρυθμη τη λειτουργία μιας κοινωνίας στην οποία ο νικητής παίρνει το χρήμα, παίρνει και το κορίτσι;
Οι άνθρωποι, έλεγαν οι κοινωνικοί επιστήμονες στο ντοκιμαντέρ “Price of Fairness”, δέχονται κάθε μορφή ανισότητας αν την δουν ως αποτέλεσμα ενός διαγωνισμού. Πάρτε για παράδειγμα τα σπορ. Αν κάποιος νικήσει, παίρνει το χρυσό και το θεωρούμε δίκαιο, εξηγεί ο Αλεξάντερ Κάπελεν, συναρμόδιος διευθυντής του “Choice Lab”: “Ουσιαστικά η ίδια λογική υπάρχει και στην οικονομική σφαίρα”.
Παίρνω τοις μετρητοίς τα λόγια του Κάπελεν. Δεν μπορώ αλλιώς. Ζω, εργάζομαι και ονειρεύομαι σε μια χώρα που μετατράπηκε συστηματικά εδώ και μια δεκαετία σε μια ευρύχωρη παιδική χαρά για τους τοκογλύφους. Μια διαρκή ανηφόρα για τη μεσαία τάξη και μια αποθήκη-φυλακή για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους της οικουμένης. Πάντα, στα πλαίσια ενός δικαίου, επί του οποίου δεν είχα λόγο ποτέ.
“Κουράστηκα να μου λένε τι είναι δίκαιο και τι όχι”, ξεσπαθώνει στο προαναφερθέν ντοκιμαντέρ ο Λόρδος Αντεμπογουάλε Τόμπε, μέλος της Βουλής των Λόρδων και πρόεδρος της Επιτροπής για το Δίκαιο στο Λονδίνο.
“Η ιδέα της αξιοκρατίας είναι μια φαντασίωση”, υποστηρίζει. “Τα φτωχά παιδιά που έχουν γεννηθεί έξυπνα, πιο έξυπνα από τα αντίστοιχα πλούσια, ηττώνται από τους λιγότερο έξυπνους, αλλά πλούσιους ομολόγους τους, μέχρι την ηλικία των επτά, ως άμεσο αποτέλεσμα της πρόσβασης, των προνομίων”.
Ώστε, υπάρχει ανισότητα στον κόσμο μας; Τρομερή ανακάλυψη, θα μου πείτε.
Μόνο που το ζήτημα δεν είναι να επιβεβαιώσουμε την παρούσα συνθήκη, αλλά να εξετάσουμε αν όντως δεν “υπάρχει εναλλακτική” έναντι αυτής.
Οι άνθρωποι του Κέντρου Βρεφικής Γνωστικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας, στο Βανκούβερ του Καναδά, μάλλον έχουν διαφορετική άποψη.
Σε μελέτη τους σχετικά με το αίσθημα του δικαίου στη νηπιακή ηλικία παρατήρησαν μεταξύ άλλων ότι τα νήπια ανταποκρίνονται πιο ευγενικά σε όσους είναι ευγενείς και λιγότερο ευγενικά σε όσους υπήρξαν αγενείς.
Σύμφωνα με την Κέλιν Χάμλιν, αναπληρώτρια καθηγήτρια Αναπτυξιακής Ψυχολογίας, όταν αλληλοεπιδρούν με την κακή μαριονέτα (δηλαδή με τη μαριονέτα που δεν βοηθά τις άλλες να πετύχουν τον στόχο τους ή και δεν μοιράζεται τα παιχνίδια της), τα παιδιά σε ποσοτό 1/3 αρνούνται να μοιραστούν μαζί της κάποιο αντικείμενο, σε ποσοστό επίσης 1/3 τής χαρίουν το παιχνίδι που προηγουμένως έδειξε να μην της αρέσει, ενώ το υπόλοιπο 1/3 την πριμοδοτεί με το παιχνίδι που έδειξε να της αρέσει.
Σε αντίθεση με την “κακή μαριονέτα”, η “καλή”, εκείνη δηλαδή που έδειξε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης προς τις άλλες, επιβραβεύτηκε απ’ όλα τα παιδιά, καθώς στο σύνολό τους επέλεξαν να της δώσουν το παιχνίδι που της άρεσε.
Μερικά γεωγραφικά χιλιόμετρα μακριά, στο κέντρο πρωτευόντων του πολιτειακού Πανεπιστημίου Τζόρτζια, στην Ατλάντα των ΗΠΑ, η συμπεριφορική επιστήμονας Σάρα Μπράνσον, έψαχνε να βρει γιατί το δίκαιο είναι κάτι για το οποίο οι άνθρωποι έχουν ισχυρά συναισθήματα; Ποια είναι η εξελικτική λειτουργία αυτής της συμπεριφοράς;
Απάντηση στα ερωτήματα της έδωσαν δύο αξιολάτρευτες μαϊμούδες καπουτσίνοι.
Αγαπημένη τους τροφή είναι τα αγγούρια και τα σταφύλια, ενώ, δείχνουν να μην πολυσυμπαθούν τις πιπεριές.
Δεν αναφέρω τυχαία αυτή την πληροφορία.
Μια μελέτη της Μπράνσον προσπάθησε να αναλύσει την αποστροφή των μαϊμούδων στην ανισότητα, καθώς και τον τρόπο που αντιδρά κάθε μία όταν λαμβάνει μια μικρότερης αξίας ανταμοιβή.
Η εν λόγω μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όταν δώσεις στη μία μαϊμού σταφύλι και την ίδια στιγμή δίνεις στην άλλη πιπεριά, τότε, εκείνη που βρέθηκε αντιμέτωπη με τη δυσάρεστη εικόνα της πιπεριάς, εμφανίζει βίαιη συμπεριφορά, ενώ τελικά φτάνει να απομονώνεται στο κλουβί της.
“Δεν ξέρουμε για ποιον λόγο το δίκαιο προκαλεί τέτοια οργή, αλλά ξέρουμε ότι την προκαλεί”, λέει η Μπράνσον.
Το ερώτημα βέβαια εδώ είναι αν οι άνθρωποι παίρνουν αρκετά, τι πειράζει αν κάποιοι παίρνουν περισσότερα; Και, για να επανέλθω στο αρχικό ζήτημα του σημειώματος: Αφού όλοι θα κάνουμε εμβόλιο, τι πειράζει οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας (και μερικοί συνεργάτες; τους) να εμβολιαστούν πρώτοι;
Και όμως πειράζει, εξηγεί η Αμερικανίδα ψυχολόγος, καθώς πρόκειται για μια συναισθηματική αντίδραση. Είναι η απελπισία και εκείνη η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι αδικούμαι.
Ναι, γιατί αυτός είναι ο “κανόνας” της φυσικής επιλογής, η εξέλιξη, θα απαντήσει ωρυόμενος κάποιος οπαδός των “πέτσινων” λεφτόδεντρων ή της γνωστής κυρανακικής θεωρίας ότι οι άνεργοι δεν βρίσκουν δουλειά γιατί δεν κάνουν σωστό γκουγκλάρισμα.
Παραβλέπουν όμως, απαντά η Μπράνσον, ότι η εξέλιξη επιτυγχάνεται με τη συνεργασία. Πάνω σε αυτή τη βάση, μπορούμε να μάθουμε πολλά απ’ τις μαϊμούδες καπουτσίνους. Μα, και από τα νήπια.
Ίσως, τότε, διαπιστώσουμε ότι υπάρχει εναλλακτική.
Όσο για τους “βασιλιάδες” που έπρεπε να εμβολιαστούν πρώτοι για να… μας σώσουν; Πάντα θα ζούμε για να πατήσουμε στα κεφάλια τους.
Όχι εγώ. Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ…
