Έκθεση – “καταπέλτη” για την ισραηλινή κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Όχθης είναι η τελευταία έκθεση της πιο παλιάς ισραηλινής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, “Β’ Tselem“.
Συγκεντρώνοντας και αναλύοντας τα δεδομένα και τις καταγγελίες για πληθώρες παραβιάσεις δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και στην αποκλεισμένη από το 2008 Λωρίδα της Γάζας, η οργάνωση αποφαίνεται πως οι κατοχικές δυνάμεις επιδίδονται συστηματικά σε πολιτικές και πρακτικές που ταυτίζονται με εκείνες του ρατσιστικού καθεστώτος Απαρτχάιντ των λευκών Αφρικάνερς στη Νότια Αφρική.
“Ένα από τα σημεία – κλειδιά στην ανάλυσή μας είναι πως έχουμε μία γεωγραφική περιοχή που κυβερνάται από μία κυβέρνηση. Εδώ δεν έχουμε μία δημοκρατία και μία κατοχή. Πρόκειται για ένα καθεστώς Απαρτχάιντ από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τη Μεσόγειο” ανέφερε εκρόσωπος της οργάνωσης B’Tselem μιλώντας σε δημοσιογράφο του πρακτορείου ΑΡ.
Οι συντάκτες της έκθεσης υπενθυμίζουν το νόμο περί “Εβραϊκού Κράτους” που ψηφίστηκε το 2018 στην ισραηλινή βουλή (Κνέσετ) επισημαίνοντας ανάμεσα σε όλα τα άλλα και τον θρησκευτικό χαρακτήρα των κατοχικών κρατικών δυνάμεων στα παλαιστινιακά εδάφη.
“Μεταξύ των περίπου 5.000.000 Παλαιστινίων που ζουν στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης, είναι αποκλεισμένοι από το πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει τις ζωές τους” επισημαίνει η έκθεση της οργάνωσης, τονίζοντας πως οι περισσότεροι θεωρητικά μπορούν να ψηφίσουν στις εκλογές της Παλαιστινιακής Αρχής που έχουν να γίνουν από το…2006.
Όμως ακόμη και εάν γίνονταν εκλογές στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, οι πολίτες αυτοί δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο σε πολλά από τα θέματα που αποφασίζουν για λογαριασμό τους οι κατοχικές αρχές όπως είναι η διαχείριση της γης και των καλλιεργίσιμων εκτάσεων, της αξιοποίησης υδάτινων πόρων, των υποδομών τηλεπικοινωνιών και Ενέργειας, οι εισαγωγές και εξαγωγές πληθώρας εμπορευμάτων, ο στρατιωτικός έλεγχος σε στεριά, θάλασσα και εναέριο χώρο, η μετανάστευση έως και η διαδικασία απογραφής πληθυσμού!
Δραματικές πιέσεις και συνεχείς απειλές για κατεδαφίσεις σπιτιών, ακούσιες αγοραπωλησίες ακινήτων, ωμούς εκβιασμούς, ψυχολογική και σωματική βία υφίστανται ιδιαίτερα οι Παλαιστίνιοι, Άραβες κάτοικοι της κατεχόμενης Ανατολικής Ιερουσαλήμ από οργανωμένα συμφέροντα Εβραίων του εξωτερικού αλλά και εποίκων που έχουν εγκατασταθεί στο Ισραήλ.
Οι Άραβες κάτοικοι της Ιερουσαλήμ μπορούν για παράδειγμα να ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές αλλά όχι στις βουλευτικές. Μπορούν να κινούνται ελεύθερα μέχρις ότου οι ισραηλινές αρχές αποφασίσουν να τους αφαιρέσουν αυτό το δικαίωμα με οιαδήποτε αφορμή ή πρόφαση…
Οι πολιτικές Απαρτχάιντ σε βάρος των Παλαιστινίων έχουν πολλές μορφές. Όμως αξίζει να επισημανθεί η εργαλειοποίηση διάφορων νόμων που επιτρέπουν σε κάθε Εβραίο από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη να έρθει στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα εδάφη, να αποκτήσει ισραηλινή υπηκοότητα και να καταλάβει αυθαίρετα περιοχές προκειμένου να φτιάξει εποικισμούς (που απέχουν ελάχιστα από μικρά φρούρια ή και “πόλεις-κράτη”).
Στην ίδια έκθεση επισημαίνεται η διαμερισματοποίηση των κατεχόμενων εδαφών, ο πολλαπλασιασμός εβραϊκών εποικισμών στη Δυτική Όχθη που έχουν μεθοδευμένα μετατρέψει σε “μωσαϊκό” την περιοχή αλλοιώνοντας τα δημογραφικά δεδομένα προς όφελος των ισραηλινών δυνάμεων.
Στα εδάφη αυτά, εξυπακούεται, πως απαγορεύονται οι διαδηλώσεις, διάφορες αντικατοχικές οργανώσεις ενώ περιορίζεται σημαντικά ακόμη και το δικαίωμα των παλαιστινίων στην εκπαίδευση αφού συχνά ο ισραηλινός στρατός κατεδαφίζει σχολεία με το πρόσχημα της έλλειψης οικοδομικής άδειας την οποία εκδίδουν αποκλειστικά οι… ισραηλινές αρχές.
Και οι συντάκτες της έκθεσης καταλήγουν:
“Οσο οδυνηρό και εάν φαίνεται η πραγματικότητα, τόσο οδυνηρό είναι να ζεις κάτω από την μπότα του κατακτητή. Η σκληρή πραγματικότητα που περιγράφεται εδώ μπορεί να επιδεινωθεί έτι περαιτέρω εάν προωθηθούν νέες πρακτικές,εντός ή εκτός νομικού πλαισίου. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτό το καθεστώς μπορούννα κάνουν την κατάσταση ακόμη χειρότερη ή και να την αλλάξουν. Αυτή η ελπίδα είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τη θέση αυτής της έκθεσης. Πώς μπορεί ένας λαός να πολεμήσει το άδικο όταν αυτό δεν κατονομάζεται;…Το να πολεμάς για το μέλλον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη είναι σήμερα το πιο κρίσιμο πράγμα. Υπάρχουν διάφορα πολιτικά μονοπάτια για ένα δίκαιο μέλλον εδώ, μεταξύ του Ποταμού Ιορδάνη και της θάλασσας στη Μεσόγειο, αλλά όλοι μ ας πρέπει να επιλέξουμε πρώτα ένα πράγμα: Να πούμε όχι στο Απαρτχάιντ”!
