«Συμπλήρωσα 31 χρόνια οργανωμένης δράσης, απ’ αυτά 27 ως μέλος του ΚΚΕ. Και είμαι βέβαιος, ότι σ’ αυτό το κόμμα θα με βρει και ο θάνατος. Απ’ αυτή την άποψη θεωρώ, ότι δεν υπήρχε κάτι καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου. ‘Αρα είναι φυσικό να αισθάνομαι ευτυχής και περήφανος. Σ’ αυτά τα χρόνια δεν θυμάμαι να ξημέρωσε μέρα, που να είχα στο νου μου πρώτα κάτι άλλο και όχι το κόμμα».
Αυτά έγραφε σε ένα σημείωμά του πριν 21 χρόνια ο Μάκης Μαϊλης, που διετέλεσε για δεκατίες στέλεχος του τμήματος Ιστορίας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σήμερα “έφυγε” μετά από πολύμηνη περιπέτεια με την κατάσταση της υγείας του.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σε ανακοίνωσή της αποχαιρετά με μεγάλη θλίψη «τον σύντροφο Μάκη Μαΐλη, για δεκαετίες μέλος της και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή, μετά από πολύμηνη μάχη!».
«Ο Μάκης Μαΐλης, σύντροφος εργατικός, επίμονος, μαχητικός και δημιουργικός, αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο κόμμα. Υπηρέτησε με μαχητικότητα και σεμνότητα τις αρχές του ΚΚΕ, με ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό – κομμουνισμό, κόντρα στην επίθεση και τον αντικομμουνισμό των επιτελείων του συστήματος. Αυτό που καθόριζε την προσωπικότητά του ήταν η αταλάντευτη επαναστατική εργατική συνείδηση και πολιτική πρακτική. Έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία του κόμματος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, τη μελέτη της οποίας θεωρούσε προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση και τη διαρκή ισχυροποίησή του. Είχε σημαντική και ξεχωριστή συνδρομή στην επεξεργασία των Δοκιμίων Ιστορίας του Κόμματος και σε άλλες ιστοριογραφικές επεξεργασίες του, ενώ συνέβαλε ακόμα με αρθρογραφία και μονογραφίες» επισημαίνεται στην ανακοίνωση του κόμματος.
Ο Μάκης Μαϊλης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Ιανουαρίου 1950 από γονείς βιοπαλαιστές. Στην πολιτική του αφύπνιση και στην ένταξή του στο κίνημα επέδρασαν η συμμετοχή του πατέρα του στο ΕΑΜ στη διάρκεια της Κατοχής, όπως και οι μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις της εργατούπολης της Ελευσίνας.
Φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα δούλευε για να στηρίξει την οικογένειά του. Το 1969 οργανώθηκε στην παράνομη τότε ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε στον τοπικό φοιτητικό σύλλογο της Ελευσίνας, ενώ είχε συμβολή στην ανάπτυξη της οργάνωσης της ΚΝΕ στην πόλη.
Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, αναδείχτηκε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και το Φλεβάρη του 1975 μπήκε αποκλειστικά στην υπηρεσία του κόμματος. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέλος του Γραφείου της νομαρχιακής επιτροπής Δυτικής Αττικής και γραμματέας της Κ.Ο. Ελευσίνας.
Στο 11ο Συνέδριο (1982) επανεκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και ανέλαβε γραμματέας της νομαρχιακής επιτροπής Λέσβου – Λήμνου.
Στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της ΚΕ και ανέλαβε την καθοδήγηση κομματικών οργανώσεων.
Στο 13ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και μέλος της γραμματείας της ΚΕ, με χρέωση τις Κ.Ο Ανατολικής και Δυτικής Πελοποννήσου.
Την περίοδο μεταξύ του 13ου και 14ου Συνεδρίου έδωσε τη μάχη, κυρίως μέσω του Ριζοσπάστη, της εφημερίδας της ΚΕ, ως υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ. Αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη δύσκολή πορεία ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής επαναστατικής ανασυγκρότησης του κόμματος που ακολούθησε μετά το 14ο Συνέδριο, με την ευθύνη του μέλους του ΠΓ της ΚΕ, όπου είχε εκλεγεί στο 14ο Συνέδριο, το Δεκέμβρη 1991, μέχρι το 15ο Συνέδριο, το 1996.
Από το 15ο Συνέδριο επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή, αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων χρεώσεις, όπως υπεύθυνος στο γραφείο Τύπου και υπεύθυνος στο τμήμα Ιστορίας της ΚΕ.
