Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν σήμερα, για δεύτερη μέρα, στη μεγαλύτερη πόλη της Μιανμάρ και χιλιάδες ακόμη έχουν συγκεντρωθεί σε ολόκληρη τη χώρα για να διαμαρτυρηθούν για το στρατιωτικό πραξικόπημα της περασμένης εβδομάδας και την κράτηση της εκλεγμένης ηγέτιδας Αούνγκ Σαν Σου Κι.
Οι διαδηλώσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται παρά τη διακοπή του διαδικτύου και τους περιορισμούς στις τηλεφωνικές γραμμές, αποτελούν τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στη χώρα μετά την εξέγερση του 2007.
Πλήθη από όλες τις γωνίες της εμπορικής πρωτεύουσας Γιανγκόν, βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κρατώντας κόκκινες σημαίες και κόκκινα μπαλόνια, το χρώμα που αντιπροσωπεύει το Εθνικό Κόμμα της Δημοκρατίας (NLD) και φώναζοντας “Δεν θέλουμε στρατιωτική δικτατορία! Θέλουμε δημοκρατία!”, ενώ ύψωναν τα τρία δάχτυλα του χεριού τους, κίνηση που έχει γίνει το σύμβολο διαμαρτυρίας ενάντια στο πραξικόπημα.
Ο Thu Thu, ένας 57χρονος που συνελήφθη από προηγούμενη χούντα κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων υπέρ της δημοκρατίας στο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ανέφερε πως “Άρχισαν ήδη να κλείνουν το Διαδίκτυο – αν κυβερνήσουν περισσότερο θα καταπιέσουν ακόμη περισσότερο την εκπαίδευση, τις επιχειρήσεις και την υγεία. Γι ‘αυτό πρέπει να το αντισταθούμε”.
Από το πρωί, πολλά άτομα έχουν βγει με μοτοσικλέτες στην παράκτια πόλη Μαουλαμίνε στα νοτιοανατολικά, και μαθητές και γιατροί συγκεντρώνονταν στην πόλη Μανταλέι στο κεντρο της Μιανμάρ. Εκατοντάδες διανυκτέρευσαν έξω από ένα αστυνομικό τμήμα στην πόλη Παγιαθόνζου της πολιτείας Καρέν στα νοτιοανατολικά, όπου πιστεύεται ότι κρατούνται μέλη του κόμματος NLD και παρέμειναν έως το πρωί, τραγουδώντας υπέρ της δημοκρατίας.
Ο Τόμας Άντριους, ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τη Μιανμάρ, δήλωσε πως από τότε που ο στρατός κατέλαβε την εξουσία, έχουν συλληφθεί πάνω από 160 άνθρωποι και πως οι στρατηγοί προσπαθούν να παραλύσουν το κίνημα αντίστασης των πολιτών και να κρατήσουν τον κόσμο στο σκοτάδι διακόπτοντας σχεδόν όλη την πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Τόνισε πως πρέπει όλοι να συμπαρασταθούμε στον λαό της Μιανμάρ στην ώρα του κινδύνου και της ανάγκης τους και πως δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο.
