Κατά το Ahval News, ο Ντογού Περιντσέκ είναι ο διάδοχος του Ερντογάν – αν και συνήθως υπάρχουν τελείως διαφορετικές σκοπιμότητες πίσω από παρόμοια δημοσιεύματα. Άλλοι τον αποκαλούν “σκιώδη Υπουργό Άμυνας” της Τουρκίας. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδε ο νέος Κινέζος Πρέσβης στην Άγκυρα.
Το βέβαιο είναι ότι ο Ντογού Περιντσέκ (φωτογραφία) είναι ο ηγέτης ενός ισχυρού ρεύματος “νέο-κεμαλιστών” και “ευρασιατιστών” στους κόλπους των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, σε διαρκή σύγκρουση με την πανισλαμιστική τάση των “πραιτωριανών” του Ερντογάν, τη SADAT. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι και ένα back channel του Ερντογάν με τη Μόσχα, τον Άσαντ, το Πεκίνο και την Τεχεράνη.
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν, παλεύοντας χωρίς σπουδαία αποτελέσματα με τα ξυλάκια μου, διαπίστωσα ότι τρώγαμε σε διπλανά τραπέζια με τον Περιντσέκ στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, προσκεκλημένοι αμφότεροι σε ένα μεγάλο παγκόσμιο συνέδριο για τον Μαρξ, που οργάνωσαν οι Κινέζοι τον Μάιο του 2018, με την παρουσία μιας πλειάδας διεθνών προσωπικοτήτων, από τον Μάσιμο ντ’ Αλέμα έως τον Σαμίρ Αμίν.
Θεώρησα, όπως ήταν φυσικό, την παρουσία του μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να μάθω από πρώτο χέρι τις απόψεις του για τα ελληνοτουρκικά, την προοπτική της Τουρκίας και την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο. Πράγματι μου έδωσε μια αρκετά μεγάλη συνέντευξη. Επιστρέφοντας βέβαια στην Αθήνα με περίμενε μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Διαπίστωσα ότι τα μέσα ενημέρωσης στα οποία απευθύνθηκα για να τη δημοσιεύσουν, δεν ενδιαφέρθηκαν! Ένας εκδότης ενδιαφέρθηκε πολύ, αλλά τελικά και αυτό το σχέδιο ναυάγησε.
Δεν με ενδιαφέρει τώρα να δώσω ερμηνείες για τους λόγους που συνέβησαν αυτά. Έχω καταλήξει προ πολλού στο συμπέρασμα ότι η ελληνική ελίτ δεν ενδιαφέρεται πραγματικά ούτε να μελετήσει, ούτε και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που λέγεται “Τουρκία”. Ενδιαφέρεται είτε να το αποφύγει, είτε να το χρησιμοποιήσει για εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες. Εν πάση περιπτώσει κράτησα στο ράφι εκείνη τη συνέντευξη για χρήση σε βιβλίο που σχεδιάζω να γράψω για την εξωτερική πολιτική στα χρόνια των Μνημονίων.
Επειδή όμως οι ζυμώσεις γύρω από το Κυπριακό μπαίνουν τώρα σε κρίσιμη και πολύ επικίνδυνη φάση, αλλά και γιατί το ζήτημα της διχοτόμησης επανήλθε στο προσκήνιο, αφενός με τις δηλώσεις Ερντογάν και Τατάρ, αφετέρου με τις κατηγορίες Χρυσόστομου κατά Αναστασιάδη ότι κουβεντιάζει τη διχοτόμηση, θεώρησα υποχρέωσή μου να δημοσιοποιήσω τουλάχιστον την άποψη του Περιντσέκ σε ότι αφορά το Κυπριακό, προς πληρέστερη ενημέρωση των χειριστών των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, των αναλυτών και της κοινής γνώμης σε Ελλάδα και Κύπρο.
Η απάντηση του Περιντσέκ στην ερώτησή μου για το Κυπριακό ήταν η ακόλουθη: “Πρέπει να χωρίσουμε στην Κύπρο και μετά να ζούμε ειρηνικά και πολύ φιλικά. Η Βόρειος Κύπρος ανήκει στην Τουρκία, η Νότιος στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει κυπριακό έθνος. Στην Κύπρο υπάρχουν Τούρκοι και Έλληνες. Η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να υπάρξει ως ανεξάρτητο κράτος στην ανατολική Μεσόγειο. Εγώ συμφωνώ με τη θέση που είχε εκφράσει ο Αβέρωφ στο παρελθόν ότι πρέπει να διαιρεθεί η Κύπρος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η διχοτόμηση δημιουργεί τη δυνατότητα οικοδόμησης φιλικών σχέσεων, όχι η προσπάθεια μιας αδύνατης επίλυσης”.
Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε τη δήλωση για να μην παρεμβάλλουμε δικά μας σχόλια στην πρόσληψή της από τους αρμοδίους και για να μην εμπλακούμε σε άγονους “καβγάδες” και ποικίλες “ερμηνείες” με αλλότρια κίνητρα. Μοναδικός σκοπός της αναφοράς μας σήμερα είναι η παροχή πληροφοριών για το πως σκέπτεται, ή τουλάχιστο για το τι λέει, μια μερίδα της τουρκικής εξουσίας.
Κεμαλιστές και Ισλαμιστές
Το ζήτημα του Κυπριακού το είχα συζητήσει και το παρελθόν με εκπροσώπους τόσο των κεμαλιστών, περιλαμβανομένου και του γιου του Ερίμ, του αρχιτέκτονα της τουρκικής στρατηγικής στην Κύπρο που ακολούθησε τον πατέρα του στην ενασχόληση με το θέμα αυτό, όσο και των “ισλαμιστών φιλευρωπαϊστών” του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης σε ένα μεγάλο διεθνές συνέδριο για τις σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε. που έγινε στην Τουρκία το 2004, αμέσως μετά την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν. Με τους δεύτερους (που συγκρούστηκαν τότε με τον στρατό και τον Ντενκτάς) δεν υπήρχε καμία βάση συνεννόησης και επαφής, καθώς επανελάμβαναν απλώς τα επιχειρήματα των Ευρωπαίων κατά της Κύπρου και του Τάσσου Παπαδόπουλου και αντιμετώπισαν εμένα, ως επικριτή του σχεδίου, με ελάχιστα συγκαλυμμένη κατάπληξη αν όχι εχθρότητα.
Αντίθετα, οι πρώτοι, οι κεμαλιστές, αν και υπερασπίστηκαν, για την τιμή των όπλων, τις επίσημες τουρκικές θέσεις, φάνηκαν να ακούνε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την κριτική μου στο σχέδιο Ανάν, μεταξύ άλλων, ως ενός σχεδίου όχι λύσης του Κυπριακού προς όφελος των δύο κοινοτήτων και της ειρήνης, αλλά ως μίας μη βιώσιμης ρύθμισης, προορισμένης να δημιουργήσει πρόβλημα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο, όπως και Ελλάδας και Τουρκίας. Το ενδιαφέρον τους ήταν ακόμα μεγαλύτερο γιατί τα άκουγαν αυτά από έναν Έλληνα και ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που είχαν συνηθίσει να ακούνε από τους ‘Έλληνες ακαδημαϊκούς των διαφόρων ιδρυμάτων, συνήθως προέκταση των δυτικών “δεξαμενών σκέψης”. Και αυτά που άκουγαν τους ενδιέφεραν.
Το συνέδριο διήρκεσε αρκετές ημέρες και σε κάποια στιγμή ένας από τους Τούρκους συμμετέχοντες, επικεφαλής ενός τουρκικού ινστιτούτου εξωτερικής πολιτικής με πλησίασε και μου είπε “Έχεις δίκιο, κάποια παγίδα μας στήνουν. Γιατί μας ζητάνε οι Αμερικανοί να φτιάξουν βάση στο Λευκόνοικο (σ.σ. στα Κατεχόμενα), αφού έχουν ήδη στο Ιντσιρλίκ;”. Ήταν ένας χρόνος μετά την αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ, που είχε προκαλέσει πολύ μεγάλα ερωτήματα στην Άγκυρα και την πρώτη κρίση στις σχέσεις με την Ουάσιγκτον.
Η συζήτηση πήγε τελικά και στο Κυπριακό και τον ρώτησα πως βλέπει το θέμα. Μου απάντησε ότι η “κόκκινη γραμμή” της Τουρκίας είναι τα δύο κράτη.
Θα επανέλθουμε όμως στο θέμα αυτό, αλλά και στις πληροφορίες για μια ενδεχόμενη στροφή του Νετανιάχου, εκ των πρωτεργατών του σχεδίου Ανάν, που μοιάζει τώρα να αποδέχεται τη λύση των δύο κρατών, στροφή που, αν οι πληροφορίες μας είναι ακριβείς, θα παράγει αποτελέσματα με δεδομένη τη μεγάλη επιρροή του Ισραήλ στον πρόεδρο Αναστασιάδη και στην ελληνική κυβέρνηση.
Να πούμε πάντως προκαταβολικά, ότι αυτό βέβαια που θα ήταν η απόλυτη καταστροφή (για την Κύπρο και για την Ελλάδα) θα ήταν ο “συνδυασμός” των “δύο κρατών” με την υπαγωγή της υποβαθμιζόμενης σε “κρατίδιο” Κυπριακής Δημοκρατίας, σε κάποιο από τα εξωφρενικά σχέδια δήθεν “συνομοσπονδίας” που έχουν δυστυχώς αποδείξει ότι είναι σε θέση να διαπραγματευθούν οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας.
