Τα πράγματα είναι συχνά απλούστερα από όσο φαίνονται. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της κρατικής εκτέλεσης εν εξελίξει, του πολιτικού αδικηματία και φυλακισμένου για δολοφονίες στο πλαίσιο “αντάρτικου πόλης” (τρομοκρατίας, κατά το ποινικό μας δίκαιο) Δημήτρη Κουφοντίνα.
Να αρχίσουμε από τα βασικά αλλά πολύ βασικά: η “17 Νοέμβρη” υπήρξε μια από τις διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις, που αποπειράθηκαν να υλοποιήσουν “αντάρτικο πόλης”, σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτή είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος η ακριβέστερη περιγραφή της και είναι άσχετη από αντιπάθειες και συμπάθειες προς την δράση της. Ο τυχόν βαθμός διάβρωσής της από μυστικές υπηρεσίες (αν υπήρξε) είναι άγνωστος στον γράφοντα και αδιάφορος εν προκειμένω.
Παρά την αρχική δημοφιλία της, η “17 Νοέμβρη” απέτυχε στους στόχους της, όπως όλες οι αντίστοιχες οργανώσεις. Τα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα δεν ανατρέπονται με ατομικές εκτελέσεις, ενώ επιπλέον, τα αστικο-κοινοβουλευτικά μοντέλα δεν προσφέρονται για τέτοιες μορφές δράσης. Η ίδια η λογική του τιμωρού ή η εκτός μαζικών αγώνων προώθησή τους δια της άσκησης ένοπλου αγώνα από μικρές και κλειστές ομάδες ένοπλης πρωτοπορίας (ακόμα και αν υποτεθεί ότι η 17 Νοέμβρη ήταν πρωτοπορία) συνήθως αποτυγχάνει.
Η εξάρθρωση της “17 Νοέμβρη” δεν έχει διαλευκανθεί πλήρως (πώς ακριβώς έγινε, αν επρόκειτο για ατύχημα κτλ.), αλλά κάτι μας λέει ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ, και ίσως όχι μόνο, διαδραμάτισε κάποιον σημαντικό ρόλο μέσω και δικών της ανθρώπων- λ.χ. Χρυσοχοΐδη κτλ.
Οι νομοθεσίες περί τρομοκρατίας, ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου εισήγαγαν σε μια διαρκώς ανανεωνόμενη και εντεινόμενη κατάσταση εξαίρεσης τις αστικές δημοκρατίες, με κομβικό σημείο αναφοράς το Γκουαντανάμο και τις παράνομες απαγωγές υπόπτων, προκειμένου να βασανιστούν από στελέχη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Οι αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες είναι πάντα διατυπωμένες κατά τρόπο που να παρέχουν τεράστια ευχέρεια, δηλαδή αυθαιρεσία, στις διωκτικές αρχές ως προς το ποιοι μπορούν να κατηγορηθούν για τρομοκρατία, βαριές ποινές ακόμα και με διώξεις φρονημάτων, ενώ ταυτοχρόνως αποπειρώνται να αποπολιτικοποιήσουν, αδικήματα θεμελιωδώς, λόγω κινήτρων, πολιτικά. Συνοδεύονται δε, από διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως και από εκτεταμένη δράση μυστικών υπηρεσιών, ξένων πρεσβειών (με πρώτη των ΗΠΑ στην περίπτωση της Ελλάδας) και παρακρατικών σχημάτων.
Τα παραπάνω συνθέτουν το γενικό πλαίσιο ιδιαίτερης αυστηρότητας και ακόμα και εκδικητικότητας των κρατικών μηχανισμών, εγχώριων και εξωτερικών, απέναντι στα μέλη της “17 Νοέμβρη” ιδίως.
Εν προκειμένω όμως υπάρχουν και άλλες αιτίες, πολύ ειδικότερες σε σχέση με την γενική κατεύθυνση των αστικών δημοκρατιών (και όχι μόνο φυσικά) απέναντι σε οποιονδήποτε διεξάγει ένοπλο αγώνα.
Η “17 Νοέμβρη” δολοφόνησε πέρα από βασανιστές της χούντας (εκτελέσεις για τις οποίες κατέστη δημοφιλής) ‘έναν πράκτορα των ΗΠΑ στην Ελλάδα και ένα μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη – ακόμα και αν δεν ήταν ιδιαίτερα αρεστός ο Παύλος Μπακογιάννης στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, λόγω του πολιτικού εκτοπίσματός του.
Η πρεσβεία των ΗΠΑ, στην οποία υπάγονται οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και η αντιτρομοκρατική υπηρεσία κατ’ ουσίαν, η πρεσβεία που αποφασίζει ακόμα και για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, έχει βεντέτα με όποιους έχουν πειράξει στέλεχος των αμερικανικών υπηρεσιών. Η οικογένεια Μητσοτάκη επίσης έχει βεντέτα. Θέλουν λοιπόν τα μέλη της “17 Νοέμβρη” νεκρά ή χωρίς καμία δυνατότητα, όχι μόνο να σπάσουν τα ισόβια αλλά έστω και να λάβουν άδεια. Αυτή είναι η ουσία της περίπτωσης (και) του Κουφοντίνα: η εξόντωση ενός πολιτικού αδικηματία.
Όσο δε και αν επιμένει το σύστημα εξουσίας σε επιστημονικά έωλες προσεγγίσεις, κανένα μέλος καμίας οργάνωσης, όπως ήταν η “17 Νοέμβρη” δεν έδρασε για άλλους λόγους, μη πολιτικούς. Το πολιτικό στοιχείο πίσω από μια δολοφονία δεν αναιρεί την ποινική της αποτίμηση. Αποσιωπάται ωστόσο, προκειμένου να μειωθούν ηθικά οι καταδικασθέντες. Κανένα σύστημα εξουσίας άλλωστε, ποτέ και πουθενά δεν αναγνωρίζει την πολιτική ιδιότητα σε όποιον (ορθά ή όχι, με τα σωστά ή με τα λανθασμένα μέσα) το αντιστρατεύεται.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραδόθηκε και καταδικάστηκε. Η ποινική αποτίμηση της δράσης του έγινε: για να έχουμε μια τάξη μεγέθους δε και μια αντίληψη της αστικής μας δημοκρατίας έχει ήδη μείνει στη φυλακή περισσότερο από τους προδότες της δημοκρατίας και του Ελληνισμού, που έδρασαν υπέρ των συμφερόντων της Τουρκίας και των ΗΠΑ, ενώ η πολιτική αποτίμηση μπορεί να γίνει από τον καθένα. Για τον γράφοντα είναι αρνητική και όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας.
Για πολλούς, ο Δημήτρης Κουφοντίνας μπορεί να είναι ακόμα και ειδεχθές πρόσωπο. Όλα αυτά ωστόσο είναι αδιάφορα, όταν καλούμαστε να υπερασπιστούμε το κράτος δικαίου και τα στοιχεία εκείνα της αστικής δημοκρατίας που πρέπει να διατηρηθούν.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει δικαίωμα να μην υφίσταται φωτογραφικούς νόμους (βλ. 4760/2020) και ακόμα περισσότερο έχει δικαίωμα να ζητά να εφαρμόζεται έστω ο φωτογραφικός αυτός νόμος. Τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Ο νόμος που φωτογραφικά, η ίδια η κυβέρνηση ψήφισε προκειμένου να καταπατήσει τα δικαιώματα των καταδικασμένων για τη συμμετοχή και τη δράση τους στη “17 Νοέμβρη”, επίσης παραβιάζεται.
Πρόκειται για πλήρη κάμψη του κράτους δικαίου. Συνοδεύεται δε, από την προκλητική σιωπή των μέσων ενημέρωσης, κατ’ εντολή πρεσβειών και κυβέρνησης μπροστά στην ύστατη πολιτική πράξη, αυτήν της απεργίας πείνας. Η Ελλάδα γίνεται το επόμενο κράτος μετά την Τουρκία, που απεργός πείνας θα πεθάνει, λόγω της άρνησης του κράτους που τον έχει φυλακίσει να συμπεριφερθεί ως κράτος δικαίου.
Μετά την αστυνομία στα πανεπιστήμια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζηλεύει και σε αυτό το πεδίο τη “δόξα” Ερντογάν.
Η αστική δημοκρατία υποτίθεται πως δεν εκδικείται. Λάθος. Εκδικείται και παρακμάζει, εκτελεί και βασανίζει
