του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυβέρνηση, η ΝΔ, όπως και ο Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών δηλώνουν ασυμφιλίωτοι εχθροί της τρομοκρατίας.
Δεν το αμφισβητούμε, αλλά αν είναι έτσι, διερωτώμεθα γιατί ετοιμάζονται να προσφέρουν έναν σπάνιο ηθικό θρίαμβο στον Κουφοντίνα και στη 17Ν, είκοσι χρόνια μετά την εξάρθρωση της οργάνωσης αυτής και ακόμα περισσότερα από την πολιτική της ήττα; Ποιος χρειάζεται έναν τέτοιο θρίαμβο; ‘Η λείπουν άραγε στη χώρα τα προβλήματα και πρέπει να δημιουργούμε διαρκώς νέα κι εκεί που δεν υπάρχουν, μαζί και νέους διχασμούς;
Γιατί ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση αγνοούν τις εκκλήσεις που απευθύνουν, προσωπικά στον κ. Μητσοτάκη, άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος, όπως ένας από τους κορυφαίους εν ζωή σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο πρόεδρος της ιστορικής γαλλικής Cinémathèque Κώστας Γαβράς ή ο διεθνώς αναγνωρισμένος συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός; Δύο άνθρωποι που συνιστούν κατά κυριολεξία τμήματα και σύμβολα της παγκόσμιας εικόνας και της ακτινοβολίας του ελληνισμού; Γιατί κωφεύουν στις εκκλήσεις οργανώσεων μεγάλου κύρους, όπως η Διεθνής Αμνηστία και η ‘Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου; ‘Οταν μάλιστα είναι εντελώς προφανές ότι κανένας από αυτούς δεν τρέφει την παραμικρή συμπάθεια προς τη δράση του Κουφοντίνα;
Ο απεργός πείνας και ήδη δίψας έχει παύσει, εδώ και πολύ καιρό, να είναι δημόσιο πρόσωπο. Πριν αρχίσει την απεργία πείνας ο Κουφοντίνας ήταν ιστορική ανάμνηση. Πεθαίνοντας, θα αποδείξει ότι είναι ο μόνος άνθρωπος στη σημερινή Ελλάδα που έχει τη δύναμη να θυσιάσει τη ζωή του για ένα σκοπό. Αν αυτός δεν θα είναι θρίαμβος, ποιος είναι θρίαμβος;
Και μάλιστα για ποιόν σκοπό κάνει την απεργία; Για την εφαρμογή του νόμου! Νόμου που ψήφισε η τωρινή κυβέρνηση εναντίον του, αλλά τώρα της φαίνεται ανεπαρκής και τον παραβιάζει στην πράξη. Σε ποια συγκυρία γίνονται όλα αυτά; Ενώ η χώρα πιάνει τη μύτη της για να μην πάθει ασφυξία από την ηθική αποφορά που προκαλεί η ανοχή της ιθύνουσας “ελίτ” (ο Θεός να την κάνει), όχι πια στην οικονομική διαφθορά, αλλά στις πιο αποτρόπαιες μορφές εγκλήματος.
Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.
Θέλουν άραγε οι κυβερνώντες, και αν ναι γιατί το θέλουν, να σπρώξουν πάλι νέους ‘Ελληνες στον ιστορικώς πολλάκις αποδειχθέντα αδιέξοδο, αλλά που κινδυνεύει να τους φανεί ως η μόνη διέξοδος, δρόμο της τρομοκρατίας; Θέλουν να έχουν αυτοί οι νέοι στα δωμάτιά τους αφίσες του Κουφοντίνα, όπως είχαν αφίσες του Τσε Γκεβάρα οι μαθητές στα χρόνια της δικτατορίας, αγνοώντας τον φόβο της Ασφάλειας και των βασανιστηρίων, αλλά και τις παραινέσεις των πατεράδων τους; Θέλουν να τραγουδάνε τραγούδια για τον Κουφοντίνα; ‘Η μήπως νομίζουν ότι θα τα αποτρέψουν όλα αυτά με τον τελευταίο νόμο που ψήφισαν, σε ένα παραλήρημα ανοησίας και ολοκληρωτισμού, ποινικοποιώντας τους «αντικαθεστωτικούς» στίχους; (Φυσικά τίποτα δεν είναι δικό τους, εισαγωγής και ταυτόχρονης εφαρμογής είναι όλα, από τη Διεθνή του παγκόσμιου παρακράτους των μυστικών υπηρεσιών, που δρα με όργανα τους Υπουργούς Δημόσιας Τάξης κάθε χώρας. Τα ίδια έκαναν και στην Ισπανία και φλέγεται από άκρου εις άκρον επί μία εβδομάδα για τον ράπερ που θέλουνε στη φυλακή). Τόσο πολύ έχουν χάσει οι ιθύνοντες (ή μήπως δεν είχαν ποτέ;) την επαφή τους με την κοινωνική πραγματικότητα; Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάποιοι θέλουν να ενισχύσουν ακριβώς την τρομοκρατία, ώστε να βρουν το ιδεώδες πρόσχημα για να περιστείλουν τα ελάχιστα δημοκρατικά δικαιώματα που έχουν απομείνει στους ‘Ελληνες πολίτες. Αλλά η σημερινή στάση του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης (συγχωρείστε μας που το λέμε με το πραγματικό του όνομα ακόμα) σε πολλά περιστατικά μοιάζει σαν να θέλει να προκαλέσει για να καταστείλει και να νομιμοποιήσει την καταστολή. Αφήνουμε διεθνή παραδείγματα, όπως τον ISIS, που δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό οι υπηρεσίες για να χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια τη δράση του.
Διερωτώμεθα επίσης αν θα ωφελήσει την εικόνα της Ελλάδας να γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη, σαράντα χρόνια μετά τον Μπόμπυ Σαντς, όπου θα πεθάνει απεργός πείνας.
Αν ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και η ΝΔ ελπίζουν ότι κατά κάποιο τρόπο θα ωφεληθούν από όλα αυτά, πλανώνται πλάνην οικτράν. ‘Οσοι συμβουλεύουν τον κ. Μητσοτάκη να ενεργεί έτσι, όχι μόνο στην υπόθεση Κουφοντίνα, αλλά και σε πάμπολλες άλλες, δεν ενδιαφέρονται να τον βοηθήσουν, χτίζουν τις καριέρες τους εξυπηρετώντας τα υπερκείμενα και πραγματικά αφεντικά και επιταχύνοντας, στην πιο δραματική στιγμή του νεώτερου Ελληνισμού, μια πορεία που μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της χώρας. Δεν τους ενδιαφέρει αν, στο τέλος όλων αυτών, ο Πρωθυπουργός που σήμερα συμβουλεύουν θα έχει συντριβεί, όπως συνέβη π.χ. με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Από τα πανάρχαια χρόνια, το ύψιστο κριτήριο του πολιτισμού (αν όχι της ίδιας της ανθρώπινης ιδιότητας) κάθε ανθρώπου και κάθε ομάδας ή καθεστώτος θεωρείται ο τρόπος που μεταχειρίζεται τον αντίπαλο και τον εχθρό του όταν αυτός βρεθεί σε θέση αδυναμίας.
Γι’ αυτό οι εξουσίες φρόντιζαν τουλάχιστο να τηρούν τα προσχήματα. Τώρα, αυτοί που τις καθοδηγούν, μοιάζουν να επιδιώκουν να μην τα τηρούν και να το δείχνουν κιόλας. Θέλουν να μας αναισθητοποιήσουν, θέλουν να σπάσουν, στην Ελλάδα και διεθνώς, την αξία οποιασδήποτε αναφοράς στην αλήθεια, στο δίκαιο, στην ηθική και στον πολιτισμό, τρομοκρατώντας ανθρώπους και λαούς, επιβάλλοντάς τους ακόμα και τις πιο παράλογες ιδέες και μετατρέποντάς τους σε (εύκολα καθοδηγήσιμες) αγέλες άγριων ζώων.
Για δεύτερη φορά στην ιστορία της, μετά το 2010, η Ελλάδα κινδυνεύει τώρα πολλαπλώς να γίνει το πειραματόζωο για την είσοδο σε μια νέα φάση του επερχόμενου Ολοκληρωτισμού, που θέλει να συντρίψει λαούς, κοινωνίες, κράτη, έθνη, εν τέλει τον ίδιο τον ‘Ανθρωπο. Κι αυτοί που, ενώ ξέρουν και καταλαβαίνουν, σιωπούν, ελπίζοντας να διαφυλάξουν τους εαυτούς τους και την ευημερία τους, των ιδίων και των οικογενειών τους, θα κινδυνεύσουν στο τέλος να θαφτούν και οι ίδιοι κάτω από τα ερείπια της χώρας τους και του Πολιτισμού.
