Αναδημοσίευση από το ThePressProject
«δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένη ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε… ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον)
It is not those who can inflict the most but those who can endure the most who will conquer.”
“Δεν είναι εκείνοι που μπορούν να χτυπήσουν περισσότερο, αλλά εκείνοι που μπορούν να υπομείνουν περισσότερο που θα νικήσουν», του Terence Macswiney
Ο γιατρός της επιλογής του Δημήτρη Κουφοντίνα, τις ώρες που γράφεται αυτό το άρθρο ανακοίνωσε ότι ίσως ο απεργός πείνας να μην έχει πάνω από 2 ημέρες ζωής. Τόσο ίσως να απέχουμε από ένα έγκλημα και μια ντροπή, την οποία η πατρίδα μας μέχρι σήμερα δεν είχε βιώσει, ούτε κατά τις πλέον σκοτεινές μέρες της ιστορίας της.
Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά φυσικά, ιδίως όταν πρωθυπουργεύει η οικογένεια Μητσοτάκη, περιστοιχισμένη από μια ομάδα ξεπλυμάτων της trash tv και χουντικών σταγονιδίων, όταν κυβερνούν ξένες πρεσβείες και όταν πρόθυμοι κολαούζοι στα μέσα ενημέρωσης συσκοτίζουν την αλήθεια καθημερινά, χαριεντιζόμενοι μέσα στο βόθρο τους, που αποκαλούν «δημόσιο βίο».
Πριν την απεργία πείνας, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν ένας καταδικασμένος δολοφόνος, λόγω εγκληματικών ενεργειών που διέπραξε, έχοντας πολιτικά κίνητρα.
Μετά την απεργία πείνας, είτε ζήσει είτε πεθάνει, θα έχει γίνει ένας αγωνιστής των πολιτικών δικαιωμάτων. Τούτο διότι η απεργία πείνας γίνεται με αίτημα την εφαρμογή του νόμου- ενός νόμου που ψήφισε η ίδια η ΝΔ μάλιστα. Η δε τήρηση του νόμου, ιδίως μάλιστα όταν αφορά αυτούς που τη δεδομένη στιγμή βρίσκονται σε προφανή αδυναμία, το κράτος δικαίου δηλαδή, αποτελεί το πιο θεμελιακό πολιτικό δικαίωμα: το κράτος δικαίου, το κράτος νόμων γενικών και αφηρημένων, αντί του κράτους φωτογραφικών και προσωποποιημένων ή προσωποκεντρικών νόμων, αντί του κράτους των νόμων που παραβιάζονται από το ίδιο, αντί του εκδικητικού κράτους.
Πολλοί άνθρωποι διαπράττουν ένα σοβαρό λάθος- άλλοι είναι απλώς κακόπιστοι: εκείνοι που αντικειμενικά διαδραματίζουν έναν ρόλο θετικό υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων ή στην κατεύθυνση ενός οποιουδήποτε άλλου σκοπού δεν είναι απαραιτήτως «καλοί» άνθρωποι, ούτε έχουν πάντα το παρελθόν αγίων.
Αντιθέτως: από επαναστάσεις και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, έως τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα και την χριστιανική πίστη- ή και κάθε πίστη- μια σειρά από αμφιλεγόμενες προσωπικότητες ή και εγκληματίες διαδραμάτισαν άλλον, θετικό ρόλο, σε μια δεδομένη στιγμή. Δεν κρίνεται σήμερα ο Δημήτρης Κουφοντίνας από το παρελθόν του. Κρίνεται από το παρόν.
Κυρίως όμως καθίσταται αντικειμενικά μέτρο κρίσης για τον σημερινό, παρακμιακό, δημόσιο βίο:
Η Εκκλησία- της οποίας ιεράρχες ακόμα και στην πρώιμη μετεμφυλιακή περίοδο είχαν μιλήσει υπέρ του Μπελογιάννη- σιωπά.
Οι δικηγορικοί μας σύλλογοι, οι νομικές μας σχολές και τα πανεπιστήμιά μας κωφεύουν.
Οι περισσότεροι από τους υποτιθέμενους πνευματικούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους δήθεν προοδευτικούς καλλιτέχνες κρύβονται.
Τα ΜΜΕ, σε διατεταγμένη υπηρεσία προτιμούν να κάνουν αυτοψία στις φακές που τρώει ο κος Δημήτρης Λιγνάδης παρά να πουν ότι κοντά στην Αθήνα πεθαίνει ο πρώτος Έλληνας απεργός πείνας.
Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα καθίσταται το μέτρο της επιβολής της πρεσβείας των ΗΠΑ, της οικογένειας Μητσοτάκη, της χουντόφρονος δεξιάς και των αργυρώνητων ΜΜΕ, στην φθίνουσα και θνήσκουσα ελληνική δημοκρατία.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι καταδικασμένος δολοφόνος. Αν ακριβολογούσαμε βεβαίως ηθικό- δικαιικά, θα λέγαμε για κάθε καταδικασμένο, «υπήρξε» και όχι «είναι». Αν ένας δολοφόνος λοιπόν, που διεκδικεί την εφαρμογή του νόμου μπορεί να αποδεικνύει τα παραπάνω- και τα αποδεικνύει- κάτι είναι πολύ σάπιο στην μικρή μας αποικία και κάποιοι είναι πολύ αδύναμοι ή έτσι νιώθουν. Το γνωρίζουμε από καιρό και το βλέπουμε τώρα.
Επιπροσθέτως, αυτού του είδους η αποφασιστικότητα, που φθάνει έως την διακινδύνευση της ζωής ή και τον θάνατο είναι αναπόφευκτο να γεννά εκτίμηση ή και θαυμασμό- για το συγκεκριμένο.
Είναι ανθρώπινο οι συγγενείς των θυμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα να επιθυμούν τον θάνατό του. Αλλά αυτό δεν μπορεί να προβάλλεται ως επιχείρημα στο πλαίσιο της απονομής της δικαιοσύνης και της υλοποίησης των αποφάσεων που αυτή έχει λάβει, εκτός κι αν επιδιώκουμε να φτάσουμε στην κατάλυση όσων πετύχαμε μετά από αιώνες δικαιικής εξέλιξης.
Τέλος, στο κέντρο όσων εμείς παρακολουθούμε, υπάρχει ένα υπαρξιακό δράμα. Σε αυτήν την συγκλονιστική προσωπική αναμέτρηση, σε αυτόν τον παροντικό Γολγοθά, ας δείξουν κι εκείνοι που βυσσοδομούν, τουλάχιστον τον σεβασμό που αξίζει στον πάσχοντα και θνήσκοντα άνθρωπο. Εκείνοι μικραίνουν από την ασέβεια και από το θράσος.
