Ο Κουφοντίνας θα πεθάνει. Θα πεθάνει για να ζήσει. Με τον θάνατό του θα αποδείξει, όμως, πόσος κόσμος είναι ήδη πεθαμένος και δεν το ξέρει. Δεν έχει, δηλαδή, ίχνος πολιτικού ρεφλέξ, συναισθηματικής νοημοσύνης και ανθρωπισμού, δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που ορίζουν την ανθρώπινη ιδιότητα. Νεκρές ψυχές.
Το τρομερό μαντάτο που θα εκπέμψει με τον θάνατό του θα πάει ίσια στα βάθη των ψυχών, ειδικά των ψυχών της ελληνικής νεολαίας.
Γιατί στην περίπτωση Κουφοντίνα, η κυβέρνηση δεν παραβιάζει μόνο τη νομοθεσία και το κράτος δικαίου. Παραβιάζει και τους βαθύτερους, πανάρχαιους ηθικούς κώδικες και άγραφους νόμους χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να υπάρξει συγκροτημένη κοινωνία. Και το κάνει χωρίς να τηρεί κανένα πρόσχημα, είτε γιατί δεν καταλαβαίνει τι κάνει, είτε γιατί θέλει να προκαλέσει αυτό που θα προκαλέσει.
Σε έναν παροξυσμό εμμονικότητας (και υποτέλειας, φοβούμεθα), προκαλεί η ίδια μια μεγάλη και αχρείαστη κρίση. Ποιος άραγε χρειάζεται μια ενδεχόμενη έκρηξη της νεολαίας ή την εγκαθίδρυση μιας εμφυλιοπολεμικής ατμόσφαιρας, σε μια χώρα που αντιμετωπίζει ήδη σοβαρότατες απειλές και προκλήσεις (δημόσια υγεία, ηθική αποσύνθεση, οικονομική κρίση, ελληνοτουρκικά, κυπριακό);
Αλλά δεν είναι μόνο το συμφέρον της χώρας που δεν αντιλαμβάνεται ή δεν την ενδιαφέρει. Ούτε καν το ίδιο το δικό της συμφέρον δεν φαίνεται να μπορεί να συνειδητοποιήσει, τις συνέπειες που θα έχει στην ίδια η πολιτική της.
Αντί να σταθεί ένα λεπτό ο Πρωθυπουργός, διαβάζοντας τις ανακοινώσεις της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, της Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, της Διεθνούς Αμνηστίας, τόσων και τόσων προσωπικοτήτων, ακόμα και του πρώην Υπουργού του, του Γιώργου Κουμουτσάκου, και να πει, έστω και για μια στιγμή, «μήπως βρε αδερφέ κάνω λάθος, μήπως πρέπει να αλλάξω πορεία;», όσο ογκώνονται οι αντιδράσεις τόσο μοιάζει να ενεργοποιεί τον μηχανισμό αυτοεπιβεβαίωσης, νομίζοντας ότι βαδίζει σε νέες επιτυχίες και όχι στον χαμό της κυβέρνησής του! Φαίνεται ότι κανείς στο περιβάλλον του δεν τολμά να πει μια κουβέντα, να πατήσει κάπου φρένο προτού συμβεί το μοιραίο και του ‘ρθει τελικά στο δικό του κεφάλι το αποτέλεσμα της ασκούμενης πολιτικής.
Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας, τη ΝΔ, που καταστρέφει με την πολιτική του τα τελευταία ίχνη μιας συντηρητικής μεν και αστικής, αλλά δημοκρατικής και εθνικής ιδεολογίας, με την οποία το προίκισε ο ιδρυτής του το 1974. Δηλαδή πως θα κυβερνά από δω και πέρα; Με το ξύλο του Χρυσοχοίδη και τις συνεντεύξεις του Πατέλη;
Ο Κουφοντίνας, θυμίζουμε, δεν διεκδικεί επιεική μεταχείριση (όπως είχαν, για παράδειγμα, οι πρωτεργάτες της επιβληθείσης από τις ΗΠΑ δικτατορίας στην Ελλάδα ή οι ένοχοι της προδοσίας στην Κύπρο, εξαιτίας της οποίας εξανδραποδίσθηκαν 300.000 Ελληνες και οι οποίοι δεν δικάστηκαν καν τελικά για να μη «διαταραχθούν» οι σχέσεις μας με την Ουάσιγκτον).
Δεν διεκδικεί την ατιμωρησία που είχαν οι δωρολήπτες της Ζήμενς και της Νοβάρτις, ούτε καν τη μεταγωγή του σε «λουξ μονόκλινο» όπως ο κ. Λιγνάδης, αν πιστέψουμε τις δεξιές εφημερίδες που διαβάσαμε.
Το αίτημά του Κουφοντίνα είναι η εφαρμογή του νόμου και μάλιστα ενός νόμου οριακής συνταγματικότητας (όχι καθ’ ημάς, κατά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας), που η κυβέρνηση κατηγορήθηκε μάλιστα ότι ψήφισε «φωτογραφικά» για να κάνει αυστηρότερες τις δικές του συνθήκες κράτησης.
Τον ψήφισε αλλά δεν τον εφάρμοσε. Ο νόμος προέβλεπε ρητά τη μεταφορά του στα υπόγεια κελιά του Κορυδαλλού. Αντ’ αυτού τον πήγαν στον Δομοκό και μάλιστα φρόντισαν να τον βάλουν, αν και μη καπνιστή, σε κελί με δύο καπνιστές.
Δικαιούμαστε στο σημείο αυτό να διερωτηθούμε, αν, ο σκοπός της όλης επιχείρησης δεν ήταν ακριβώς αυτός. Να τον εξωθήσουν δηλαδή, με δεδομένη την ψυχική του κατάσταση και τον χαρακτήρα του, στην απεργία πείνας που έκανε τελικά. Κι αν αυτή ήταν η επιδίωξη, τι άλλο μπορεί να προβλέπει το «έργο» για συνέχεια;
‘Ισως κάνουμε λάθος αλλά δεν θεωρούμε το ελληνικό πολιτικό και κρατικό σύστημα ικανό για τέτοιους σχεδιασμούς σε βάθος. Αν υπάρχει σχεδιασμός είναι διεθνής. Αλλωστε η σημερινή πολύπλευρη εξάρτηση της χώρας είναι πρωτοφανής στην ιστορία της.
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει ίσως και το παράξενο αμόκ, άνευ αποχρώσης ορατής αιτίας, του «προληπτικού αυταρχισμού» του κ. Χρυσοχοϊδη. Στην περίπτωση Κουφοντίνα επιδιώκεται ίσως, εκτός των άλλων, δια της προσβολής του βαθύτερου αισθήματος δικαίου και αξιοπρέπειας της νεολαίας, να εξωθηθεί σε πράξεις που θα δικαιολογήσουν άγρια καταστολή και θεσμοθέτηση νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης, προς αποτροπή και μελλοντικών κοινωνικών αντιδράσεων, σε μια χώρα που σε λίγο ο μισός πληθυσμός δεν θα μπορεί να ζήσει.
Η Ελλάδα θα γίνει έτσι το νέο πειραματόζωο, όχι πια με τις τράπεζες, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, αλλά με πιο παραδοσιακές μεθόδους και μέσα σε μια φάση γενικευμένου ευρωπαϊκού αυταρχισμού. Οι κρατούντες στην Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν το πουγγί τους. Αλλά όταν περάσει η έκτακτη ανάγκη του COVID κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό.
Πρόκειται ασφαλώς για υποθέσεις, δεν διαθέτουμε αποδείξεις, αλλά νομίζουμε ότι είναι υποθέσεις που πρέπει να τις εξετάσουμε σοβαρά, κυρίως γιατί προσφέρουν και μια εύλογη ερμηνεία όσων συμβαίνουν σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Βέβαια ξεχνάνε, και οι δικοί μας και οι ξένοι, ότι όποιος παίζει με τη φωτιά, μπορεί στο τέλος να καεί κι ο ίδιος.
