Μερίδα του γερμανικού λαϊκίστικου Τύπου είθισται να κατηγορεί τους Βαλκάνιους για μίζες και διαφθορά και να παραβλέπει τα θηριώδη σκάνδαλα εκμαυλισμού ηθών από γερμανικές πανίσχυρες εταιρίες (π.χ.Ζήμενς, Ντόιτσε Μπανκ). Να όμως που η πανδημία ενθαρρύνει την αποκάλυψη κρουσμάτων μίζας και στη χώρα της “τάξης και της πειθαρχίας”.
Η γερμανική εφημερίδα Ντι Βελτ κατήγγειλε βουλευτές που πήραν προμήθεια μεσολαβώντας για αγορά μασκών, επισημαίνοντας σε κεντρικό της σχόλιο:Την ώρα που ο κόσμος έμπαινε σε λοκντάουν και χιλιάδες επαγγελματίες αντίκριζαν την χρεοκοπία με τα μάτια τους, δύο βουλευτές έκαναν ντιλ με μάσκες σαν σε φιλμ κάκιστης ποιότητας. Δύο βουλευτές που ακόμη και στην πανδημία έχουν σταθερό μισθό και σε σύντομο διάστημα θα πάρουν σύνταξη, την οποία πολλοί άλλοι μόνο να ονειρευτούν μπορούν. Δύο βουλευτές από κόμματα, από το οποία προέρχονται μεταξύ άλλων η καγκελάριος, ο πρόεδρος της Βουλής, ο υπουργός Υγείας. Είναι να τρελαθεί κανείς απέναντι σε τόση έλλειψη ενστίκτου, τόση βλακεία, τόση αθλιότητα, τόση ηθική διαφθορά”.
Ανάλογη κριτική επιφύλαξε στους μιζαδόρους βουλευτές σχολιαστής της εφημερίδας Σουντόιτσε Ζάιτουνγκ,τονίζοντας: “Επαγγελματίας πολιτικός είναι ένα σκληρό επάγγελμα, το οποίο ασκούν πολλοί υπό συνθήκες πολλών στερήσεων και σε συνδυασμό με συνεχή ιδεαλισμό. Όλοι αυτοί θα πρέπει να προσέξουν, ώστε η καριέρα τους να μην παίρνει κατεύθυνση που να περνά μέσα από προσωπικές σχέσεις και ασαφείς δραστηριότητες. Όλοι αυτοί θα πρέπει να συμβάλουν ώστε η ανάληψη ευθύνης να είναι σαφώς αναγνωρίσιμη και διακριτή από την υποχρέωση λογοδοσίας. Θα πρέπει να επιμείνουν στο ότι καθοριστικής σημασίας για την εν γένει συμπεριφορά των πολιτικών δεν πρέπει να είναι μόνο νόμοι για βουλευτές και άλλες νομικές τυπικότητες, αλλά κατηγορίες, όπως η ηθική και η αξιοπρέπεια”.
Το σκάνδαλο με τις μάσκες αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα σε μια σειρά από λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης τη δεύτερη χρονιά της πανδημίας, που αφήνουν αρνητικό αποτύπωμα και σε σφυγμομετρήσεις.
Ο σχολιαστής της Χαντελσμπλάτ καταγράφει τη “χαμένη εμπιστοσύνη” στην κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού σαν ένα παγάκι, που έχοντας λιώσει δεν μπορείς να το επαναφέρεις στην προηγούμενη κατάστασή του. “Σταθερός τρόπος διακυβέρνησης ήταν πάντα χαρακτηριστικό γνώρισμα των χριστιανικών κομμάτων και ιδιαίτερα της καγκελαρίου” επισημαίνει. “Οι πολίτες ποτέ δεν περίμεναν από την Μέρκελ μεγάλες μεταρρυθμίσεις, ωστόσο η καγκελάριος οδηγούσε τη χώρα μέσα από κρίσεις σχετικά ανώδυνα και οι πολίτες αισθάνονταν ασφαλείς μαζί της. Αλλά στη δεύτερη χρονιά (της πανδημίας) η ασφάλεια έχει εξανεμιστεί. Θα πρέπει να χειρίζεται κανείς με πολλή προσοχή λέξεις, όπως αποτυχία, αλλά δεν μπορεί κανείς να βρει άλλη λέξη για να περιγράψει την περφόρμανς των χριστιανικών κομμάτων. Οικονομική στήριξη από τον υπουργό Οικονομίας; Φτάνει με καθυστέρηση. Εμβολιαστική καμπάνια; Απέτυχε. Στρατηγική με τεστ του υπουργού Υγείας; Παρόλο που υπήρχε ένας ολόκληρος χρόνος, μηδέν προετοιμασία. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αστοχία”.
