“Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα (o altra cosa), και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου”.
Ο στοχασμός αυτός του εθνικού μας ποιητή, Διονύσιου Σολωμού, που επισημαίνει πρώτος το 1859 ο εκδότης των Ευρισκομένων Ιάκωβος Πολυλάς, έμελλε να αποτελέσει ένα από τα εκφραστικά αρχέτυπα του εγχώριου πατριωτισμού. Το πέρασμα από το ειδικό στο γενικό, από το μερικό στο καθολικό, μεταφέρει στη γλώσσα το μέγεθος των μικρών και μεγάλων, ατομικών και συλλογικών κινήσεων που συγκρότησαν την εποποιία του Αγώνα του 1821. Αποτυπώνει συνάμα την (απολύτως αναγκαία για τους επαναστατικούς σκοπούς) συνολική υπεροχή της ιδέας της πατρίδας επί παντός επιστητού. Η συγκρότηση του αστικού έθνους-κράτους στην ελληνική περίπτωση είχε ως προϋπόθεσή της όχι μόνο τη ρήξη με το φεουδαλικό σύστημα της απολυταρχίας, αλλά και την εκδίωξη αλλοεθνών κατακτητών. Έτσι, τρόπον τινά, όλες οι μετέπειτα κοινωνικές ανακατατάξεις ή ανατροπές (ανεξαρτήτως πλευράς) στην πορεία της ιστορίας της σημαδεύτηκαν αφετηριακά από την καθολικότητα της πρόσληψης του εθνικού ονόματος. Αλλά και από την χρησιμοποίησή του για την άνευ όρων νομιμοποίηση ποικίλων διαφορετικών ταξικών και πολιτικών στρατηγικών.
Τύχη αγαθή, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Άκη Σκέρτσο, έκανε να ξανακούσουμε σήμερα το μεσημέρι, διακόσια χρόνια μετά το ξέσπασμα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, για μία ακόμη Ελλάδα, την “Ελλάδα 2.0”. Πρόκειται για το μότο του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, που, σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, θα φέρει στο προσκήνιο “μια νέα εκδοχή της χώρας”. Αυτή η τελευταία φαίνεται πως θα προέλθει από την προσεκτικά σχεδιασμένη, καλοζυγισμένη από τα ευρωπαϊκά όργανα και πάντοτε υπό την προϋπόθεση της έγκρισής τους, υλοποίηση του Σχεδίου της Επιτροπής Πισσαρίδη εγκολπωμένου στις δυνατότητες και τα όρια που θα προσφέρει ο δανεισμός από κάποια ευρωπαϊκά και διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Στην παρουσίαση του Σχεδίου την παράσταση έκλεψε η σύντομη ομιλία του Υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ Άκη Σκέρτσου. Ο στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη εντυπωσίασε μιλώντας για “update στο λειτουργικό της χώρας” και απευθυνόμενους στους νέους ανθρώπους, που βέβαια είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, σημείωσε πως το νέο σχέδιο ανάκαμψης “είναι κάτι σαν τις ανανεώσεις που έρχονται κάθε τόσο στις εφαρμογές του κινητού μας για να βελτιώσουν τις αρχικές εργοστασιακές του ρυθμίσεις”. Η αναλογία που χρησιμοποίησε το πρώην μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών είναι πράγματι τόσο εντυπωσιακή όσο και πρωτοφανής. Η Ελλάδα ως συσκευή υποδοχής προγραμμάτων, κατασκευασμένων από εταιρείες λογισμικού. Η πατρίδα όχι πια ως συμβολική λειτουργία ή παραγωγός και αναμεταδότης καθολικών αξιών, αλλά ως πολυεργαλείο που μπορεί να ενσωματώνει και να υλοποιεί σχέδια και στρατηγικές προαποφασισμένες από εξωτερικούς τελεστές.
Μπορεί οι εκφραστικές επιλογές του κ. Σκέρτσου να προκάλεσαν αίσθηση με την πρωτοτυπία τους, όμως η χρήση της συγκεκριμένης μεταφοράς προδίδει τακτικές και στρατηγικές διαχείρισης της ελληνικής οικονομίας και των δομικών της προβλημάτων πολύ γνωστές και εφαρμοζόμενες στη χώρα για περισσότερο από μία δεκαετία. Ήδη από την εποχή δηλαδή που ο εκλεκτός του πρωθυπουργού διατελούσε διευθυντής του γραφείου του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, κατά την περίοδο 2012-2014.
Η Ελλάδα ως μηχανή αναπαραγωγής λογισμικών προγραμμάτων προγραμματισμένων και τελειοποιημένων από άλλους. H χώρα όχι ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο έθνος-κράτος αλλά ως επεξεργαστής και υλοποιητής σχεδίων που “εισέρχονται” στην μητρική της κάρτα (motherboard που λένε και οι νέοι) απ’ έξω, και επικαθορίζουν τη λειτουργία της και την ύπαρξη αυτής και του λαού της. Αυτή ακριβώς δεν ήταν και είναι η Ελλάδα των μνημονίων και της στενής παρακολούθησης από τους εκάστοτε “ευρωπαϊκούς θεσμούς” που αλλάζουν συχνά ονόματα για τις ανάγκες της εγχώριας δημόσιας σφαίρας; Αυτή ακριβώς δεν είναι η στρατηγική της πλήρους παράδοσης της χώρας στους σχεδιασμούς και τις ανάγκες των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων;
H παρουσίαση του νέου Σχεδίου για την “Ελλάδα 2.0” ούτε καλοσκηνοθετημένη ήταν (η παρακολούθηση/ανάγνωση από τους ομιλητές του autoqueue ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στις κινήσεις των ματιών τους, λόγω και του ασυνήθιστα κοντινού κεντρικού πλάνου), ούτε ιδιαίτερα πειστική για τους τηλεθεατές, παρόλη την παρέλαση των 40 δισεκατομμυρίων ευρώ για ιδιωτικές επενδύσεις, προερχόμενα κατά το ήμισυ από επιδοτήσεις της ΕΕ και κατά το ήμισυ από δάνεια, όπως σημείωσε και ο Πρωθυπουργός. Ωστόσο, η διάθεση εντυπωσιασμού που αποτυπώθηκε με τον συγκεκριμένο τρόπο από τον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ ήταν γόνιμη, γιατί μας υπενθύμισε ότι όταν παίζει κανείς με πολυχρησιμοποιημένα ονόματα είναι πολύ εύκολο να πέσει σε παγίδες.
