Η συζήτηση για την επανακρατικοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς επιβάλλεται να γίνει με σοβαρό τρόπο και σε ιστορικούς όρους. Δεν μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος του εγκλήματος, αν δεν το δεις στην ολότητά του, εντός του πλαισίου της υπερδεκαετούς “στήριξης τους τραπεζικού συστήματος” από την τσέπη του ελληνικού λαού.
Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν ευθύνη για πράξεις και παραλείψεις οι οποίες ευνόησαν τους τραπεζίτες δεν κάνουν καμία προσπάθεια να βάλουν το διάλογο σε σωστές βάσεις, διότι δεν θέλουν να ανακινήσουν ιστορίες που θα τις εκθέσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ δεν μπορούν και δεν θέλουν να αντιπολιτευθούν τη Νέα Δημοκρατία στο νέο τραπεζικό έγκλημα, ακριβώς γιατί συμμετείχαν ενεργά στη διαμόρφωσή του.
Επομένως, η ευθύνη να διεξαχθεί ένας ουσιαστικός διάλογος και να γίνει κατανοητό στον ελληνικό λαό το σκάνδαλο που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή, πέφτει στις πολιτικές δυνάμεις που σθεναρά αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας και στον εξανδραποδισμό της οικονομίας. Εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ήθελαν και θέλουν να βάλουν ένα τέλος στη φτωχοποίηση των πολλών για την ευημερία των λίγων. Θα αναρωτηθεί κανείς: “Μα τι θέλουν πια αυτοί; Αποκρατικοποίηση δεν θέλουν, κρατικοποίηση δεν θέλουν. Τι θέλουν;”.
Η αλήθεια είναι πως ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος από το κράτος, μπορεί να είναι σημαντικό αναπτυξιακό εργαλείο, με την προϋπόθεση, ωστόσο, ο σχεδιασμός να υπηρετεί το κοινωνικό συμφέρον και όχι κομματικές επετηρίδες και επιχειρηματικά συμφέροντα. Όμως αυτή η κρατικοποίηση ουδεμία σχέση έχει με κάτι τέτοιο, καθώς μεθοδεύτηκε αριστουργηματικά. Η τράπεζα πήρε δάνειο ύψους 2 δισεκατομμυρίων από το δημόσιο το 2015 (χρήματα που η Ελληνική Δημοκρατία δανείστηκε από την τρόικα φυσικά) με τη μορφή co-co, ήταν δηλαδή μετατρέψιμο σε μετοχές, αν η Πειραιώς αδυνατούσε να το αποπληρώσει.
Ο διάβολος, όμως, κρύβεται στις λεπτομέρειες και στην προκειμένη περίπτωση, στο επιτόκιο, το οποίο ορίστηκε στο απαγορευτικό ύψος του 8%, καθιστώντας εκ προοιμίου αδύνατη την αποπληρωμή. Εφόσον η τράπεζα δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειο, αυτό μετατρέπεται σε μετοχές, τις οποίες το Δημόσιο αναγκάζεται να αγοράσει σε προσυμφωνημένη τιμή, έξι φορές μεγαλύτερη από την τρέχουσα χρηματιστηριακή τιμή τους. Οι φορολογούμενοι πληρώνουν αυτό το ποσό, αλλά δεν θα έχουν καμία επιρροή στη διοίκηση της Πειραιώς, παρότι το ποσοστό του Δημοσίου πλέον θα ανέρχεται στο 61,3%. Αυτό συμβαίνει επειδή οι μετοχές αυτές δεν θα διαθέτουν δικαίωμα ψήφου στη Γενική Συνέλευση της τράπεζας.
Η τραπεζική ολιγαρχία οργανώνει όποτε θέλει τη μεταφορά πλούτου από τους πολίτες προς τις τσέπες της, με σύμπλευση των πρόθυμων πολιτικών δυνάμεων, της Τράπεζας της Ελλάδας και της τρόικας. Κρατικοποιεί και ιδιωτικοποιεί κατά το δοκούν με μόνους χαμένους τους πολίτες που πληρώνουν το λογαριασμό. Η σημερινή επανακρατικοποίηση είναι απλά ένα ακόμα επεισόδιο στην αλυσίδα γεγονότων που ξεκίνησε με το πρώτο πακέτο “στήριξης” των τραπεζών το 2008. Οι Έλληνες πολίτες πληρώνουν τις ζημιές των ίδιων τραπεζών που τους απειλούν πως θα τους πετάξουν έξω από τα σπίτια τους.
Τα κόκκινα δάνεια είναι το νέο magnum opus της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων αρπακτικών. Με τον “Ηρακλή” και τον Πτωχευτικό Νόμο του 2020, η ιδιωτική περιουσία των πολιτών, κινδυνεύει να συσσωρευθεί στα ενεργητικά των funds, γεννώντας πλούτο για λίγους και δυστυχία πάρα πολλούς. Οι τράπεζες που πλούτισαν δανείζοντας τους Έλληνες μετά την είσοδο στο ευρώ, θα πλουτίσουν και τώρα που όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειό τους και μάλιστα με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Θα τους πάρουν τα σπίτια.
Η αλυσίδα αυτή είναι αντικοινωνική, αλλά είναι και αντιαναπτυξιακή. Χρειαζόμαστε σοβαρές λύσεις όσον αφορά το παραγωγικό μας μοντέλο, που συνδέεται άμεσα με τη λειτουργία των τραπεζών ως μοχλού κίνησης της οικονομίας, αλλά κυρίως χρειαζόμαστε προστασία των απλών ανθρώπων από τα νύχια της αρπακτικής ολιγαρχίας. Χρειαζόμαστε μια πολιτική που θα βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη των τραπεζιτών. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ ένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, που θα προστατεύει τους πολίτες και θα διασφαλίζει το ρόλο των τραπεζών ως μοχλού πραγματικής ανάπτυξης της οικονομίας. Η περίπτωση της Τράπεζας Πειραιώς δεν πρέπει να περάσει έτσι, ακριβώς για να σπάσει αυτή η αλυσίδα της καταστροφής της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας.
