Σε προηγούμενα άρθρα μας για το Κυπριακό αναφερθήκαμε στις προτάσεις των Τούρκων νεοκεμαλιστών και ευρασιατιστών (λ.χ. Ντογού Περιντσέκ) για “διπλή ένωση”, αλλά και στη διαφαινόμενη στροφή του Ισραήλ που, ενδεχομένως, θα προτιμούσε τώρα μια λύση “δύο κρατών” στην Κύπρο.

Χαρακτηρίσαμε μάλιστα τραγικό το γεγονός ότι, αυτές οι απόψεις, είναι σαφώς καλύτερες από τη βάση επί της οποίας έχουν δεχθεί και διαπραγματεύονται οι ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου, δηλαδή διάφορες επί τα χείρω παραλλαγές του Σχεδίου Ανάν, που απερρίφθη στο δημοψήφισμα του 2004.

Αυτές οι παραλλαγές εμφανίζονται ως “Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία”, ωστόσο ο μόνος που έχει παράσχει μια ερμηνεία του τι είναι αυτό το “ζώο” υπήρξε ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν που εμφάνισε το ομώνυμο σχέδιο το 2002.

Το Σχέδιο Ανάν απερρίφθη από τη συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων πολιτών στο δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, παρά τις τρομακτικές πιέσεις που ασκήθηκαν και τις απειλές που διατυπώθηκαν από τους Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους και το μεγαλύτερο μέρος του ελλαδικού και κυπριακού κατεστημένου.

Τεράστιες πιέσεις ασκήθηκαν και παρασκηνιακά από την αμερικανική πολυεθνική Exxon, στην οποία πήγε και έδωσε το φιλέτο των πετρελαίων της η Κύπρος, ίσως εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης. Η Exxon έχει φύγει (λέει προσωρινώς) από την Κύπρο, μας έχουν μείνει όμως τα τουρκικά γεωτρύπανα.

Απερρίφθη μεν το Σχέδιο Ανάν, παραμένει όμως εν ζωή ως βρυκόλακας και απειλεί την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε αυτό στηρίζεται το περίφημο Σχέδιο Γκουτέρες. Εξακολουθεί να το υποστηρίζει μια συμμαχία Βρετανίας και ΗΠΑ, της υπό τον Άντρο Κυπριανού ηγεσίας του ΑΚΕΛ και της υπό τον Αβέρωφ Νεοφύτου ηγεσίας του ΔΗΣΥ, με τον πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη να προσπαθεί, παραδόξως, να αποφύγει, ελισσόμενος, να πιει εκείνος το ποτήριον τούτο.

Σχέδιο κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας

Λόγω της επικείμενης πενταμερούς διάσκεψης, θεωρήσαμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ότι το πρόβλημα με το Σχέδιο Ανάν και τις παραλλαγές του δεν είναι ότι πρόκειται για μια λύση που γέρνει προς τη μεριά των Τούρκων. Το πρόβλημα είναι ότι καταργεί το ίδιο το κυπριακό κράτος και το μετατρέπει σε ένα ιδιόρρυθμο “μεταμοντέρνο προτεκτοράτο” των ΗΠΑ, της Βρετανίας, αλλά και του Ισραήλ (λόγω της δεσπόζουσας επιρροής του στην μεσανατολική πολιτική των δύο πρώτων, καθώς και της ισχυρής θέσης του στην οικονομία του νησιού, ιδίως μετά το χτύπημα της ρωσικής οικονομικής παρουσίας το 2013). Και δεν είναι καν λύση. Τυχόν εφαρμοζόμενο θα οδηγούσε, το πιθανότερο, λόγω της ασάφειας και της αδικίας των ρυθμίσεών του, σε νέες αιματηρές συγκρούσεις στο νησί, όπως έγινε στο παρελθόν με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (τις ονομασθείσες και Ανταλκίδειο Ειρήνη από τον πρόεδρο της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού).

Ο μηχανισμός με τον οποίο το σχέδιο Ανάν καταργεί το κυπριακό κράτος είναι ο εξής. Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι η τουρκοκυπριακή μειοψηφία (18% του πληθυσμού) δεν έχει εμπιστοσύνη στην ελληνοκυπριακή πλειοψηφία (82%), δεν περιορίζεται να της προσφέρει κάποιες ενισχυμένες ρήτρες ασφαλείας, εγγυήσεις ή δικαιώματα αυτοκυβέρνησης, αλλά την εξισώνει με την πλειοψηφία. Δηλαδή καταργεί την εξουσία της πλειοψηφίας που είναι ο ορισμός της δημοκρατίας.

Μετατρέποντας όμως το κράτος σε 50-50% εταιρεία (αλληλομισούμενων) συνεταίρων, καθιστά αδύνατη τη λήψη αποφάσεων. Επειδή κάποιος πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις, εισάγεται ο θεσμός των τριών ξένων δικαστών οι οποίοι αποφασίζουν στη θέση της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας του νέου κράτους-τέρατος, αν αυτές δεν μπορούν να αποφασίσουν από μόνες τους. Και δεν θα μπορούν να αποφασίσουν, διότι παντού προβλέπεται ουσιαστικά δικαίωμα βέτο της μειοψηφίας. (Σε επόμενες παραλλαγές που εμφανίσθηκαν στις διαπραγματεύσεις, εισήχθησαν και πλέον τραγελαφικές πρόνοιες όπως ότι θα… κληρώνει η σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και διάφορα τέτοια).

Πρόκειται, εκτός των άλλων, και για κατάργηση της θεμελιώδους αρχής του Μοντεσκιέ περί διάκρισης της δικαστικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας που διατρέχει όλα τα δυτικά πολιτεύματα της νεώτερης εποχής. Μάλιστα έχουμε και αντικατάσταση από δικαστές της εκλεγμένης νομοθετικής εξουσίας.

Ποιος θα διορίζει τους τρεις δικαστές; Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ούτε καν το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αυτό σημαίνει, με τον παρόντα και προβλέψιμο συσχετισμό δύναμης τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το Ισραήλ.

Βεβαίως και το Συμβούλιο Ασφαλείας να ήταν ή η Ε.Ε. ή οποιοσδήποτε άλλος δεν θα άλλαζαν τα πράγματα. Από που και ως που έχει δικαίωμα να κυβερνά την Κύπρο οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον κυπριακό λαό και τους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους του;

‘Όταν τελειώσει η θητεία των τριών ξένων δικαστών ποιος θα τους αντικαταστήσει; Ή πρέπει να συμφωνήσουν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ή θα τους επιλέξουν οι ίδιοι οι απερχόμενοι.

“Κράτος” χωρίς νόμισμα και χωρίς στρατό

‘Ένα κράτος σημαίνει πριν από όλα νόμισμα και στρατό. Το νόμισμα η Κύπρος το έχει εκχωρήσει ούτως ή άλλως στην ΕΚΤ, την τοπική του διαχείριση την κάνει όμως η κυπριακή κεντρική τράπεζα. Αυτή η τράπεζα θα τροποποιούνταν και στη νέα διοίκησή της θα συμμετείχαν ένας Ελληνοκύπριος, ένας Τουρκοκύπριος και ένας ξένος.

Το δικαίωμα ψήφου στην Ε.Ε. και τον ΟΗΕ (που είναι επίσης κύριο κρατικό χαρακτηριστικό) θα ασκείται με τον ίδιο τριμερή (Ένας Ελληνοκύπριος, ένας ξένος, ένας Τουρκοκύπριος) μηχανισμό.

Σε ό,τι αφορά τον στρατό και το δικαίωμα αυτοάμυνας, εκ των σημαντικότερων δικαιωμάτων που αναγνωρίζει στα κράτη ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, η Κύπρος όχι μόνο δεν θα το διέθετε, αλλά υποχρεωνόταν να πάει μόνη της στον διεθνή οργανισμό και να ζητήσει να της επιβληθεί εμπάργκο όπλων, κάτι που δεν έγινε ούτε καν στους επιτιθέμενους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανία και Ιαπωνία. Ακόμα και αυτές κάποια στιγμή επετράπη να επανεξοπλισθούν.

Σε ένα αποκορύφωμα καφκικής “συνταγματολογίας” και οργουελικής ετυμολογίας, η Κύπρος θα κηρυσσόταν το πρώτο “αποστρατιωτικοποιημένο” κράτος της Μεσογείου.

Μόνο που αυτό το κράτος θα ήταν αποστρατιωτικοποιημένο από τον δικό του στρατό, θα ήταν όμως πηγμένο στους στρατούς και τις βάσεις τρίτων δυνάμεων, αρχής γενομένης από τη Μεγάλη Βρετανία.

Ο συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος είπε ότι το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να το συντάξει μόνο παράφρων, ενώ ο επίσης συνταγματολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος ότι μπορούσε να το τινάξεις στον αέρα σε μισό λεπτό από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου.

Και όμως, αυτό το εξωφρενικό σχέδιο και οι διάφορες παραλλαγές του, παρότι απερρίφθη από τα τρία τέταρτα των Ελληνοκυπρίων ψηφοφόρων, παραμένει πάντα στο τραπέζι και επ’ αυτού γίνεται η διαπραγμάτευση. (Για περισσότερα στοιχεία επί του σχεδίου Ανάν, παραπέμπουμε τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη στο βιβλίο μας Η Αρπαγή της Κύπρου από τις εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004).

Γεωπολιτικές συνέπειες

Τυχόν αποδοχή του σχεδίου αυτού ή μιας από τις συζητούμενες παραλλαγές του σημαίνει την άρση της προστασίας που παρέχει σήμερα στους Έλληνες της Κύπρου το διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, υπό την εξουσία του οποίου ζουν σήμερα. Θα άνοιγε τον δρόμο για τη σταδιακή εξασθένιση και συρρίκνωση του ελληνικού στοιχείου στο νησί (κάτι άλλωστε που συμβαίνει και στην Ελλάδα και στην Κύπρο ήδη ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων μνημονιακών πολιτικών, ισοδυνάμων οικονομικού πολέμου και θα ενταθεί λόγω της κρίσης του κορονοϊού).

Όμως, “αν χαθεί η Κύπρος θα χαθεί και η Ελλάδα” όπως υπεστήριξε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου (ισχύει και το αντίστροφο βέβαια). Καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την τύχη των Ελλήνων της Κύπρου. Σε περίπτωση που εγκρινόταν μια λύση τύπου Ανάν, το ελληνικό κράτος θα γινόταν (και δια αυτής της οδού) δορυφόρος των δυνάμεων από τις οποίες θα εξηρτάτο το μέλλον των Ελλήνων της Κύπρου.

Ήδη άλλωστε, το 2004 είχε αποσαφηνισθεί ότι Κύπρος και Ελλάδα θα παρέμεναν υποχρεωμένες να υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και, αν αυτή δεν πραγματοποιούνταν, η Άγκυρα θα είχε δικαίωμα να “αποσυρθεί” από τη συμφωνία στην Κύπρο.

Είσοδος στον Ολοκληρωτισμό

Να σημειώσουμε τέλος ότι και το Σχέδιο Ανάν και η Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα ελληνικά Μνημόνια και Δανειακές Συμβάσεις έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αναθεωρούν τα θεμέλια του δυτικού πολιτειακού συστήματος, όπως διαμορφώθηκαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση αναιρώντας, χωρίς να το λένε καθαρά, την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας.

Με διάφορους περίτεχνους τρόπους και τα τρία αυτά κείμενα διασφαλίζουν την αφαίρεση της κυριαρχίας από τον Λαό προς όφελος, σε τελική ανάλυση, του πράγματι κατέχοντος την παγκόσμια εξουσία, της Αυτοκρατορίας του Χρηματιστικού Κεφαλαίου και των “επί της Γης” εκπροσώπων της, με τη μορφή κρατών, διεθνών οργανισμών ή θεσμών τύπου τρόικας.

ΥΓ.: Προφανώς, η αποδοχή ενός τόσο κραυγαλέα εξωφρενικού σχεδίου όπως αυτό του Ανάν από την ελλαδική και κυπριακή ελίτ δεν γίνεται διότι είναι ηλίθιοι ή και αν είναι ηλίθιοι, είναι γιατί τους συμφέρει να είναι. Τόσο η ελλαδική, όσο και η κυπριακή “ελίτ” θέλει να την αφήσουν ήσυχη να λεηλατεί τα δύο κράτη, κυβερνώντας τα για λογαριασμό των ξένων. Και, φυσικά, δεν έχει την παραμικρή διάθεση να συγκρουστεί με τους διεθνείς “νταβατζήδες” προς όφελος ακόμα και των πιο ζωτικών, των συμφερόντων επιβίωσης του ελληνικού λαού.

Και αυτό γίνεται σήμερα στα δύο κράτη και χωρίς καν το Σχέδιο Ανάν. Μεταβιβάζεται διαρκώς ελληνική περιουσία σε ξένους, ελληνικό γεωπολιτικό κεφάλαιο σε ξένους, συρρικνώνεται και εξασθενεί ο ελληνικός λαός. Αν η Κύπρος γίνει και επίσημα αποικία Αμερικανών, Βρετανών και Ισραηλινών, η διαδικασία αυτή θα επιταχυνθεί, μη υπάρχοντος του ορίου που θέτει αντικειμενικά η ίδια η ύπαρξη του κυπριακού κράτους. Θα ανοίξει έτσι ο δρόμος για να τερματισθεί πιθανώς, μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια, η ελληνική πλειοψηφική παρουσία στο νησί που θα μετατραπεί σε μια δυτική χρηματιστική και στρατιωτική βάση τύπου Σιγκαπούρης και Γιβραλτάρ αντίστοιχα, κατοικούμενη από ένα πολυεθνικό “τουρλουμπούκι”, μη δυνάμενο να διεκδικήσει κυριαρχία, πιθανότατα σε ένα περιβάλλον συγκρούσεων Ελλήνων και Τούρκων, ίσως εντέλει τμήμα ενός ενδεχομένως υπό κατασκευήν “μεγάλου Ισραήλ”. Θέλουμε άραγε μια τέτοια “προοπτική” για την Κύπρο, αλλά και για την ίδια την Ελλάδα;