Μίλαν, Άρσεναλ, Ατλέτικο, Τσέλσι, Μπαρτσελόνα, Ίντερ, Γιουβέντους, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ και Τότεναμ: να θυμόμαστε αυτά τα ονόματα, αυτούς τους συλλόγους, οι οποίοι, όμηροι στα χέρια άπληστων παραγόντων αλλά και αρκετών κακομαθημένων ποδοσφαιριστών, αποφάσισαν να αποπειραθούν να δολοφονήσουν το ποδόσφαιρο και να βάλουν στην θέση του μια απόπειρα μεταφοράς του PES (pro evolution soccer) στον φυσικό κόσμο. Ένα θλιβερό, αδιάφορο, πάρτι εκατοντάδων εκατομμυρίων, το οποίο ειλικρινά, λίγες διαφορές έχει από την πάλη της WWE και τις στημένες δραματουργίες παραφουσκωμένων μυών.
Φυσικά, η παρακμή του ποδοσφαίρου ως αθλήματος δεν αρχίζει τώρα. Οι κλίκες της UEFA και της FIFA άνοιξαν, περπάτησαν και διαπλάτυναν ευχαρίστως το δρόμο της άκρατης εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου. Καθόλου δεν τους ενοχλούσε η συζήτηση για το “ποδοσφαιρικό προϊόν”. Λες και ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, η γνήσια χαρά και η απελπισία παικτών και οπαδών, η συμμετοχή του κοινού, η τιμιότητα και η εξαπάτηση, η τεχνική και η υπέρβασή της, η ομαδικότητα και η ατομική ιδιοφυία του ποδοσφαίρου είναι ό,τι και ένα εργοστάσιο που φτιάχνει παλέτες ή το “America’s Got Talent”.
Κανένας δεν προβληματιζόταν (ιδίως εμπράκτως) για τα γελοιωδώς υψηλά ποσά που διακινούνταν γύρω και μέσα από το ποδόσφαιρο, την διαφθορά, την απληστία, την υπέρβαση κάθε έννοιας μέτρου. Ακόμα και εν μέσω πανδημίας, υπάρχουν ποδοσφαιριστές, οι οποίοι λαμβάνουν ποσά, τα οποία γιατροί, νοσηλευτές και άλλα απείρως χρησιμότερα επαγγέλματα δεν θα δουν σε όλη τους τη ζωή, χωρίς κανένας να σκεφτεί ότι κάποτε αυτός ο πλούτος πρέπει να αναδιανεμηθεί. Όπως φυσικά δεν θα το σκεφτεί και κυρίως δεν θα το υλοποιήσει κανένας για τους CEO του καπιταλιστικού κόσμου εν γένει, που φροντίζουν να αφήνουν τις κοινωνίες γυμνές μπροστά σε κάθε διαταραχή της καπιταλιστικής “ομαλότητας” και χωρίς οποιονδήποτε, συλλογικό, δημοκρατικό σχεδιασμό.
Ωστόσο, η ανακοίνωση για το έκτρωμα που λέγεται “European Super League” έρχεται να υπερβεί ακόμα και αυτήν την κλίκα των UEFA και FIFA. Έρχεται να καταργήσει το πιο θεμελιακό στοιχείο της μαγείας του ποδοσφαίρου: την έκπληξη. Τον ανοιχτό, αθλητικό ανταγωνισμό. Τον ηρωισμό του αουτσάιντερ, το οποίο απέναντι σε όλα τα προγνωστικά φτάνει στην κορυφή.
Θα αναρωτηθεί κανείς τι μας νοιάζει. Εδώ ο κόσμος μετεωρίζεται μεταξύ πανδημίας και τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Έχουμε πολύ σοβαρότερα πράγματα από ένα άθλημα και ίσως πλέον ένα προϊόν. Κάνουν λάθος: “το μπαλέτο των μαζών” κατά Σοστακόβιτς, είναι τόσο σημαντικό όσο κάθε μορφή τέχνης, που χωρίς να μπορεί να σώσει τον κόσμο ή να τον καταστρέψει, μπορεί να μας δώσει μια ματιά στα υλικά από τα οποία φτιάχνεται η ανθρώπινη ψυχή, κοστίζοντας όσο τέσσερις πέτρες για δοκάρια και μια πλαστική μπάλα.
Είναι αυτονόητο ότι οι οπαδοί των ομάδων αυτών δεν πρέπει ποτέ να μπουν στα γήπεδά τους και ότι τα παραγεμισμένα με λεφτά παράσιτα του ποδοσφαίρου, τα οποία φέρουν την ονομασία ιστορικών συλλόγων πρέπει να αποβληθούν από όλες τις διοργανώσεις. Ας παίζουν μόνες τους, μεταξύ τους, σε ένα γαϊτανάκι επαναλήψεων των ίδιων παιχνιδιών. Στον κόσμο του ποδοσφαίρου, αν θέλουμε να έχουμε κόσμο του ποδοσφαίρου, δεν έχουν καμία θέση αντικοινωνικοί νεοφιλελεύθεροι και ολιγαρχίες άπληστων ιδιοκτητών.
