Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της Τζαμάικα ήταν η Συναυλία Ειρήνης “One Love” στις 22 Απριλίου 1978, που διοργανώθηκε στο Κίνγκστον από τον μέγα σταρ της reggae, Μπομπ Μάρλεϊ ως απάντηση στο κύμα της πολιτικής βίας του νησιωτικού έθνους και στην καταλλαγή των συγκρούσεων.

Στο αποκορύφωμα της ιστορικής συναυλίας, ο Μάρλεϊ, εν μέσω της ερμηνείας του διάσημου “Jammin” έφερε τους δύο αντίπαλους πολιτικούς ηγέτες της Τζαμάικα (Μάικ Μάνλεϊ και Έντουαρντ Σιάγκα) στη σκηνή, στο Εθνικό Στάδιο του Κίνγκστον, “αναγκάζοντάς τους” να σφίξουν τα χέρια.

Ο Μάνλεϊ – ο γιος του Νόρμαν Μάνλεϊ, ο οποίος είχε οδηγήσει την Τζαμάικα στην ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1962 – που ανακύρηξε τον εαυτό του “δημοκρατικό σοσιαλιστή” εξελέγη το 1972. Έκτοτε επιδίωξε να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων (ΕΣΣΔ και ΗΠΑ).

Οι αντικαπιταλιστικές κορώνες του Μάνλεϊ εξόργιζαν την πλουτοκρατία της χώρας. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον ενοχλούταν από τους στενούς δεσμούς του με τον Φιντέλ Κάστρο και την υποστήριξη που εξέφραζε στην ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Επιπρόσθετα, η οικονομία της νησιωτικής χώρας αντιμετώπιζω ύφεση με την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη. Επιπλέον, η υψηλή εγκληματικότητα υπονόμευε το προφίλ και την εικόνα της χώρας που βασιζόταν στον τουρισμό.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριζαν τον συντηρητικό Έντουαρντ Σιάγκα, που ηγείτο του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος. Και οι δύο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί του νησιού δεν έπαιζαν με καθαρούς όρους το πολιτικό παιγνίδι. Διατηρούσαν στρατούς οπλοφόρων από τα γκέτο των μαύρων για να λύνουν τις πολιτικές τους διαφορές. Κανένας πολίτης της χώρας δεν βρισκόταν στο απυρόβλητο, ούτε και ο Μπομπ Μάρλεϊ, η σπουδαιότερη προσωπικότητα που ανέδειξε το νησί της Καραϊβικής.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1976, ο Μάρλει έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης, επειδή απλά θα συμμετείχε στη συναυλία “Smile Jamaica” που διοργάνωνε το Υπουργείο Πολιτισμού. Η περίοδος ήταν προεκλογική και οι οπλοφόροι του Εργατικού Κόμματος πίστεψαν ότι ο Μάρλεϊ υποστήριζε τους κυβερνητικούς και θεώρησαν καλό να του δώσουν ένα μάθημα. Ευτυχώς, τραυματίστηκε ελαφρά στον ώμο και το στήθος και δύο μέρες αργότερα, έδωσε κανονικά “το παρών” στην ιστορική συναυλία του Κίνγκστον. Αργότερα πήρε την απόφαση να μεταναστεύσει στην Αγγλία, επειδή το κλίμα ήταν βαρύ γι’ αυτόν.

Οι πιστολάδες των δύο κομμάτων έγιναν οι κυρίαρχοι του πολιτικού παιγνιδιού. Όταν δεν αναλάμβαναν δράση με τα όπλα τους, μεσολαβούσαν στους πολιτικούς τους πάτρωνες για την ικανοποίηση των αιτημάτων των φτωχών μαύρων των γκέτο. Στις αρχές του 1978 η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο. Και την πρωτοβουλία για την έξοδο από την κρίση πήραν οι ίδιοι οι πιστολάδες, με όπλο τους αυτήν τη φορά τη μουσική.

Δύο από τα πρωτοπαλίκαρα του Μάνλεϊ, ο Μπάκυ Μάρσαλ και ο Κλόντι Μάσοπ, αποφάσισαν να διοργανώσουν μία συναυλία με διπλό σκοπό: αφενός, να μαζέψουν χρήματα για τη στέγαση των φτωχών και αφετέρου να στείλουν ένα μήνυμα για εθνική συμφιλίωση. Η ρέγκε θα ήταν το καλύτερο μέσο για την επιτυχία των σκοπών τους. Ο Μάσοπ πέταξε στο Λονδίνο και έπεισε τον Μάρλεϊ να ηγηθεί της συναυλίας. Αυτός έθεσε έναν όρο: η συναυλία να γίνει στις 22 Απριλίου 1978, επέτειο των 12 χρόνων από την επίσκεψη του Χαϊλέ Σελασιέ στην Τζαμάικα. Ο Μπομπ Μάρλεϊ ανήκε στους Ρασταφάρι, τζαμαϊκάνικο κίνημα που πρέσβευε την επιστροφή στην Αφρική και την πίστη στον αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ.

Η δύναμη της μουσικής και το τέλος της αριστεράς

Στις 22 Απριλίου, 32.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο των Ηρώων του Κίνγκστον για να παρακολουθήσουν το θρυλικό “One Love Peace Concert”. Όλοι ανυπομονούσαν να δουν και να ακούσουν τον Μάρλεϊ, που έλειπε αυτοεξόριστος από το νησί για 18 μήνες. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων κάθονταν οι δύο ορκισμένοι αντίπαλοι: ο πρωθυπουργός Μάικλ Μάνλεϊ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Έντουαρντ Σιάγκα. Τη συναυλία άνοιξαν σπουδαία ονόματα της ρέγκε, όπως οι Ντίλινγκερ (Dillinger), Ντένις Μπράουν (Dennis Brown), Ίνερ Σερκλ (Inner Circle) και Μπιγκ Γιαθ (Big Youth).

Προτελευταίος ανέβηκε στη σκηνή ο Πίτερ Τος (Peter Tosh), παλιός συνεργάτης του Μάρλεϊ, που ήταν εμφανώς εκτός κλίματος. Απευθύνθηκε με οξείς χαρακτηρισμούς στους δύο πολιτικούς ηγέτες και προκάλεσε την αστυνομία, καπνίζοντας δημοσίως μαριχουάνα, ενέργεια που επιδοκιμάστηκε από το πλήθος. Μήνες αργότερα, η αστυνομία θα πάρει την εκδίκησή της από τον Τος. Θα τον συλλάβει και θα τον ξυλοκοπήσει σ’ ένα ανήλιαγο κελί.

Αντίθετα, ο Μάρλεϊ ήταν ήρεμος και συμφιλιωτικός. Βρισκόταν σε διαρκή έκσταση, χορεύοντας και τραγουδώντας για την ειρήνη, την αγάπη, την ενότητα -όπως άλλωστε έκανε και σ’ όλη τη σύντομη ζωή και το έργο του. Κατά τη διάρκεια της ερμηνείας του τραγουδιού “Jammin”, ζήτησε από τους δύο ηγέτες να ανέβουν στη σκηνή. Αυτοί το έπραξαν απρόθυμα και αμήχανα, αλλά με την προτροπή του Μάρλεϊ έδωσαν τα χέρια ενώπιον 32.000 συμπατριωτών τους.

Το 1980, χρονιά εκλογών που έφεραν πάλι τον Μάνλεϊ εναντίον του Σιάγκα, ήταν η πιο αιματηρή με 800 ζωές να χάνονται στην αρένα των πολιτικών συγκρούσεων. Αυτή τη φορά, όμως νίκησε ο Σιάγκα

Εκείνη την εποχή σις ΗΠΑ εκλέγεται ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ενώ στη Βρετανία την εξουσία έχει ήδη η Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο Σιάγκα ακολούθησε τη δεξιά “παρέα” του κόσμου. Έσπασε τους δεσμούς με την Κούβα και επέβαλε οικονομική λιτότητα σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Έκτοτε, η βιομηχανία της Τζαμάικας δεν κατάφερε να ανακάμψει.

Οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι συναντήθηκαν ξανά το 1981 πάνω από το φέρετρο του Μπομπ Μάρλεϊ. Ο άνθρωπος, που έκανε τη ρέγκε παγκόσμια, κατόρθωσε να τους φέρει και πάλι μαζί, αυτή τη φορά νεκρός.

Πριν από λίγα χρόνια, σε μια δημοσκόπηση ειδικών, που διενήργησε το βρετανικό κανάλι “Channel 4”, το “One Love Peace Concert”, η συναυλία που τα δυτικά μέσα είχαν αποκαλέσει “Το Γούντστοκ του Τρίτου Κόσμου”, κατετάγη στην 6η θέση της λίστας με τις καλύτερες ροκ συναυλίες όλων των εποχών.

Πηγές: freedomleaf, sansimera,