Το Κοσμοδρόμιο μίλησε με τον βουλευτή του αυστριακού Κοινοβουλίου, πρώην ευρωβουλευτή και πρώην υπουργό Μεταφορών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Αυστρίας (SPÖ) Γιοργκ Λίχτφριντ για την διαχείριση της πανδημίας στην Αυστρία, την κρίση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και την στάση της ΕΕ απέναντι σε Ρωσία και Τουρκία.
Θα μπορούσατε να μας δώσετε το ευρύτερο πλαίσιο σχετικά με το πώς ανταποκρίθηκε η κυβέρνηση Κουρτς απέναντι στην πανδημία της Covid-19 και τη θέση του SPÖ ως προς την αντιμετώπιση της γενικά και τα περιοριστικά μέτρα συγκεκριμένα;
Η αυστριακή κυβέρνηση έκανε πολύ κακή δουλειά στη διαχείριση της κρίσης της Covid-19. Παρόλο που σημειώθηκε κάποια επιτυχία την άνοιξη του 2020 για τον περιορισμό του ποσοστού μόλυνσης, η κυβέρνηση απέτυχε να εφαρμόσει ένα αποτελεσματικό σχέδιο τους επόμενους μήνες. Οι συνέπειες ήταν αρκετά αυστηρά λοκντάουν, πολύ υψηλό ποσοστό θνησιμότητας το περασμένο φθινόπωρο και σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες, για παράδειγμα έχουμε το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας σε 50 χρόνια.
Η διαδικασία εμβολιασμού κατά του κορονοϊού δεν είναι επίσης τόσο γρήγορη όσο θα μπορούσε ή τόσο γρήγορη αν θέλετε όσο σε πολλές άλλες χώρες. Το περασμένο καλοκαίρι, η κυβέρνηση καθόρισε ένα όριο προϋπολογισμού για τη διαδικασία προμήθειας εμβολίων, επομένως το διοικητικό προσωπικό δεν μπορούσε να παραγγείλει όσες δόσεις χρειαζόταν. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η εκστρατεία εμβολιασμού της Αυστρίας δεν είναι τόσο επιτυχής.
Τους τελευταίους μήνες, παρακολουθώντας τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, είδαμε αφενός τη μείωση της συμπάθειας για τον κυβερνών συνασπισμό και από την άλλη μια αργή αλλά σταθερή άνοδο του κόμματός σας. Πώς, από την άποψή σας, αυτή η αλλαγή στην εκλογική συμπεριφορά μπορεί να εξηγηθεί;
Πολλοί άνθρωποι είναι πολύ απογοητευμένοι από τον τρόπο που ο καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς ασκεί πολιτική. Υποσχέθηκε πολλά, όπως για παράδειγμα, ότι «τον Απρίλιο όλοι οι πολίτες άνω των 65 ετών θα κάνουν εμβολιασμό», μια υπόσχεση που τελικά δεν εκπληρώθηκε. Οι δε οικονομικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής είναι τεράστιες. Επιπλέον, το Λαϊκό Κόμμα του Σεμπάστιαν Κουρτς αντιμετωπίζει ένα σκάνδαλο διαφθοράς στο οποίο η δωροδοκία και οι παράνομες δωρεές προς τα κόμματα βρίσκονται στο επίκεντρο των ερευνών. Εμπλέκεται μάλιστα ο υπουργός Οικονομικών, στενός προσωπικός φίλος και επί σειρά ετών συνάδελφος του Κουρτς.
Παραθέτω όσα αναφέρει χαρακτηριστικά το «Politico»: «Αντί για το «νέο στυλ» που υποσχέθηκε ο Κουρτς, η Αυστρία αντιμετωπίζει τώρα έναν πανούργο χειριστή του παρασκηνίου που είναι πρόθυμος να κάνει ό, τι χρειάζεται για να προωθήσει την ατζέντα του, είτε πρόκειται για την Καθολική Εκκλησία, είτε για να μοιράσει πολιτική εύνοια ή για αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του».
Σε σύγκριση με τον Κουρτς, η αρχηγός του κόμματός μας Πάμελα Ρέντι-Βάγκνερ έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε καλό διαχειριστή κρίσεων, που παρουσιάζει συνεχώς τεκμηριωμένες λύσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά και για την καταπολέμηση της ανεργίας και την τόνωση της οικονομίας. Ο συνδυασμός των παραπάνω νομίζω απαντά στο γιατί η ψαλίδα μεταξύ των δύο κομμάτων κλείνει.
Την τελευταία δεκαετία είδαμε την παρακμή των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών κομμάτων στην Ευρώπη, ένα φαινόμενο που σήμερα είναι ευρέως γνωστό ως pasokification. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος πίσω από αυτήν την εξέλιξη; Είναι αυτή η πορεία αναστρέψιμη για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία;
Η παρακμή των κεντροαριστερών, σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών κομμάτων στην Ευρώπη είναι ένα φαινόμενο των τελευταίων ετών, αλλά υπάρχουν κάποιες ακτίνες ελπίδας όπως η Πορτογαλία ή η Δανία, όπου τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν σχετικά πρόσφατα κερδίσει εκλογές.
Όντας λοιπόν αισιόδοξος θα έλεγα ότι ναι, αυτή η πορεία παρακμής είναι αναστρέψιμη για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Είμαι πεπεισμένος ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη έχουν καλύτερες ιδέες για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και την παροχή νέων θέσεων εργασίας.
Και κάτι που μας αποκαλύπτεται πέρα από την κρίση του κορονοϊού με τις συνέπειές του, ότι η Ευρώπη χρειάζεται πολιτικές με κοινωνική αναφορά, πολιτικές που να εστιάζουν σε ισχυρή υγειονομική περίθαλψη, σε δημόσιες επενδύσεις, π.χ. στην έρευνα και μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας.
Θα ήθελα επίσης το σχόλιό σας για τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας και τη στάση της ΕΕ απέναντι στην επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Από τη μία πλευρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει την πρόκληση να είναι δύναμη ειρήνευσης για τον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επί του παρόντος μια τεταμένη σχέση με τη Ρωσία. Νομίζω το στοίχημα είναι να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις δύο τάσεις.
Όσον αφορά το ζήτημα της στάσης της απέναντι στην Τουρκία, θα θεωρούσα σημαντικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση να μιλάει με μία φωνή για τέτοια θέματα κι όχι να προσαρμόζει την στάση της ανάλογα με επιμέρους συμφέροντα.
