Πώς άραγε θα σας φαινόταν η ιδέα η Ελληνική Δημοκρατία, κράτος-μέλος της Ε.Ε., να προσέλθει σε μια Διεθνή Διάσκεψη στη Ζυρίχη, μαζί με την Τουρκία και όλους τους άλλους συνυπογράψαντες τη συνθήκη της Λωζάννης, για να αποφασίσουν τι πρέπει να προβλέπει το Σύνταγμα της Ελλάδας και πώς πρέπει η Αθήνα να ρυθμίσει τις σχέσεις της με τη μουσουλμανική της μειονότητα; Πώς θα σας φαινόταν αν η ελληνική κυβέρνηση, ακόμα πριν προσέλθει στην διάσκεψη αυτή, είχε υιοθετήσει την άποψη ότι το ελληνικό κράτος δεν θα έχει δικές του ένοπλες δυνάμεις και θα διοικείται εναλλάξ από πρόεδρο και πρωθυπουργό προερχόμενο από την ελληνοχριστιανική πλειοψηφία και από τη μουσουλμανική μειονότητα του ελληνικού πληθυσμού;
Θα θεωρούσατε άραγε κράτος μια Ελλάδα που η κυβέρνησή της θα δεχόταν να συμμετάσχει σε μια τέτοια διαδικασία και θα προσήρχετο με τέτοιες θέσεις σε αυτή; Θα μπορούσε η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο, που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του, να αποδεχτεί τέτοιους είδους διάσκεψη και να συζητήσει ακόμα, όχι να υιοθετήσει τέτοιες ιδέες; Δεν θα θεωρούσατε ότι αυτοκαταργείται ένα κράτος που αποδέχεται τέτοια πράγματα; Δεν θα λέγατε γελοίο όποιον πρότεινε στα σοβαρά μια τέτοια διάσκεψη;
Δεν γράφουμε πολιτικό θρίλερ πολύ προχωρημένης φαντασίας, όπως ίσως νομίσατε. Απλώς μεταφέρουμε στην Ελλάδα το παράδειγμα του τι συμβαίνει τώρα με την Κύπρο και την πενταμερή για το Κυπριακό, σε τι είδους διάσκεψη έχουν συμφωνήσει να συμμετάσχουν και με τι θέσεις προσέρχονται Αθήνα και Λευκωσία. Με παρόμοιες θέσεις έχουν συμφωνήσει και πάνε στη Γενεύη ο κ. Αναστασιάδης, ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Δένδιας, ο προσφάτως προβαλλόμενος από μερίδα των μέσων ως αστήρ μιας νέας “εθνικοφροσύνης” και ενός νέου “πατριωτισμού”, μετά τη δήλωσή του ενώπιον του Τσαβούσογλου. Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, είπε κάποτε ο Γιάννης Τσαρούχης. Εμείς πάντως από την πλευρά μας, μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά τους μόνους Λεωνίδες που έχουμε συναντήσει αυτή την εποχή στη χώρα μας είναι τα ομώνυμα σοκολατάκια Βρυξελλών.
Αν είναι τόσο καλή ιδέα η Πενταμερής, οι εισαγωγείς της δεν πρέπει να την φυλάνε τόσο ζηλότυπα για τον εαυτό τους, πρέπει να την προτείνουν και σε άλλα κράτη, μέλη και μη μέλη της Ε.Ε. Είναι ντροπή να κρατάμε στα χεράκια μας μια τέτοια εφεύρεση και να μην αφήνουμε και άλλους να ωφεληθούν. Ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Αναστασιάδης, την επόμενη φορά που θα δουν τον Ισπανό πρωθυπουργό, να του προτείνουν να προσέλθουν οι Καστιλιάνοι σε διεθνή διάσκεψη με τους Βάσκους, τους Καταλανούς και τις λοιπές εθνότητες της Ισπανίας, μαζί και με τη Γαλλία και την Πορτογαλία να συζητήσουν ποιο θα είναι το ισπανικό σύνταγμα, πώς θα ρυθμιστούν οι σχέσεις της Μαδρίτης με την Βαρκελώνη και την χώρα των Βάσκων και πώς θα αποστρατωτικοποιηθεί η Ισπανία.
Αν η Κύπρος νοιώθει ότι μπορεί να αποστρατιωτικοποιηθεί με την Τουρκία δίπλα της, τότε γιατί να μη διαλύσει και η Ισπανία τις ένοπλες δυνάμεις της και να χρησιμοποιήσει τα λεφτά για τις κοινωνικές της ανάγκες; Μήπως να εφαρμόσει και ο κ. Μακρόν τις ίδιες ιδέες για την Κορσική; Να γίνει η Γαλλία μια διζωνική Γαλλο-Κορσικανική Ομοσπονδία η Γαλλία; Ή μήπως και τετραζωνική, να βάλουνε μέσα τη Βρετάνη και την Νορμανδία;
Τι είναι δηλαδή η Πενταμερής, εμβόλιο για τον κορονοϊό να κρατάμε ζηλότυπα την τεχνογνωσία στα χέρια μας, εμποδίζοντας την υπόλοιπη Ευρώπη να ωφεληθεί και αυτή από τις ανακαλύψεις και τις εφευρέσεις μας; Στο κάτω-κάτω την ιδέα δεν την σκέφτηκαν τίποτα Ρώσοι ή Κινέζοι, να θεωρείται υπόπτου προελεύσεως, Άγγλοι και Αμερικανοί τη μηχανεύτηκαν.
Θα ήταν μάλιστα πολύ χρήσιμο, αντί οι Βρετανοί να ασχολούνται μανιωδώς με το Κυπριακό, όπως κάνουν από την εποχή ήδη του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, με τα γνωστά αποτελέσματα, να εφαρμόσουν τις ιδέες που προωθούν για την Κύπρο στον εαυτό τους. Μπορούν και αυτοί να λύσουν τα οξυμένα προβλήματά τους με μια πενταμερή, δεκαμερή ή δεκαπενταμερή, με συμμετοχή Αγγλίας, Σκωτίας, Ουαλίας, Βόρειας Ιρλανδίας, Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, τυχόν μειονοτήτων εντός αυτών των οντοτήτων, της Γαλλίας και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Να αποστρατιωτικοποιηθεί η Βρετανία και να ανεβαίνει εναλλάξ στον βρετανικό θρόνο και στην πρωθυπουργία, Σκώτος, Ουαλός και Ιρλανδός Βασιλιάς και Πρωθυπουργός – άλλωστε είναι περισσότεροι ως ποσοστό από τους Τουρκοκύπριους. Όλο και κάποιος απόγονος της Μαρίας Στιούαρτ και του Μπόμπι Σαντς θα υπάρχει, να διακόψει την απίστευτη ανία της δυναστείας των Ουίνδσορ.
Νομίζω ότι επίλεκτη θέση πρέπει να έχουν και οι Ινδοί σε αυτή τη διάσκεψη για το μέλλον της Βρετανίας, ίσως μάλιστα να πρέπει να διεξαχθεί στο Νέο Δελχί. Είναι ένα δισεκατομμύριο οι Ινδοί και έχουν άριστα εκπαιδευτεί στο παρελθόν από τους ίδιους τους Βρετανούς στο να δημιουργούν και στη συνέχεια να επιλύουν εξαιρετικά αιματηρές διαμάχες με εκατομμύρια θύματα. Γιατί να μην ανταποδώσουν στη Βρετανία το καλό που τους έκανε συμμετέχοντας και αυτοί σε μια διάσκεψη όπως η Πενταμερής και αποκτώντας κι αυτοί κάποιο λόγο στις βρετανικές υποθέσεις; Είναι και φίλος του Τζόνσον άλλωστε ο Μόντι, της Διεθνούς της Καταστροφής και αυτός (Νετανιάχου, Τραμπ, Μπολσονάρου και δεν συμμαζεύεται, μαζί και ο παράφρων πρίγκηψ της Σαουδικής Αραβίας, που κόβει κομματάκια τους πολιτικούς του αντιπάλους, άλλο πρόσφατο απόκτημα της ελληνικής διπλωματίας ετούτος).
Πώς μού’ρθε και τάγραψα αυτά; Γιατί ακόμα και καλοπροαίρετοι φίλοι, που εκτιμώ και έχουμε αρκετά κοντινές ιδέες, μου είπαν σε μια συζήτηση ότι βρίσκουν κάπως υπερβολικό τον όρο πραξικόπημα που χρησιμοποίησα στη συζήτηση, αναφερόμενος στην Πενταμερή για την Κύπρο, έστω κι αν θεωρούν λάθος τη συμμετοχή σε αυτή. Χρειάστηκε λοιπόν να τους μεταφέρω τη φόρμουλα της Κύπρου στην Ελλάδα και αλλού για να αντιληφθούν για τί πράγμα μιλάμε και που έχουν δεχτεί να συμμετάσχουν και με τι θέσεις προσέρχονται οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου.
Όχι φυσικά γιατί αγαπούν τους Τουρκοκύπριους, αυτούς τους σιχαίνονται στην πραγματικότητα. Όταν μια μεγάλη μορφή του “κινήματος επαναπροσέγγισης” στην Κύπρο άκουσε ότι η ανηψούλα της τά’φτιαξε με έναν Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο και ήθελε να τον παντρευτεί, ξεσήκωσε ολόκληρο πόλεμο για να μη γίνει ο γάμος. “Δεν θα βάλω Τούρκο στην οικογένειά μου”, κραύγαζε.
Δεν θέλει Τούρκους στην οικογένεια, γιατί θεωρεί δική της την οικογένεια. Δεν την πειράζει, ως μειονότητα του 18% να πάρουν και δι’ αυτών (που δεν είναι καν αυτοί, περισσότεροι είναι οι έποικοι) να πάρει η Τουρκία το 50% του κράτους της.
Γιατί την οικογένειά της τη θεωρεί δική της, το κράτος της όχι. Τόχει δώσει εδώ και καιρό στους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς, αυτούς που είναι πίσω από μια τερατώδη Πενταμερή, που, και από τη σύνθεσή της ακόμα, δεν μοιάζει με όργανο επίλυσης του Κυπριακού, αλλά μάλλον με συμμορία δολοφόνων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Τι σημαίνει πραξικόπημα
Θύμισα και κάτι άλλο στους φίλους μου. Πραξικοπήματα δεν είναι μόνο αυτά που κάνει μια μειοψηφία αξιωματικών, ούτε μόνο αυτά που γίνονται με τα τανκς (όπως άλλωστε είπε κάποτε ο Βαρουφάκης, στην εποχή μας τα πραξικοπήματα δεν γίνονται τόσο με τανκς όσο με banks, με και από τις τράπεζες). Αυτό όμως δεν διαφοροποιεί τον χαρακτήρα τους, δηλαδή τη ρήξη στην έννομη τάξη και το κρατούν καθεστώς. Οι μέθοδοι αλλάζουν, η ουσία παραμένει.
Την ιστορία με την Πενταμερή, σημειωτέον, την ξεκίνησε η πολύ έμπειρη κυρία Βικτόρια Νούλαντ, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και νυν προοριζόμενη για τη θέση του Νο3 στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Διετέλεσε, ως σύμβουλος του αντιπροέδρου Τσένι, επίλεκτο μέλος της ομάδας που ετοίμασε την εισβολή στο Ιράκ και την αλυσίδα των πολέμων της Μέσης Ανατολής που ακολούθησαν. Πρωταγωνίστησε επίσης στο πραξικόπημα του Κιέβου το 2014. Εκεί αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τη βία των νεοναζί για να ανατρέψει τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς που έκανε τσαλιμάκια, όπως έκανε και ο Κίσσινγκερ για να βγάλει από τη μέση τον Μακάριο. Στη Λευκωσία δεν χρειάζονται να γίνουν τώρα τέτοια πράγματα, διότι ουδείς φέρνει αντιρρήσεις. Το πραξικόπημα θα ξεκινήσει αναίμακτα, με τις υπογραφές, και θα ακολουθήσει το αίμα, όπως συνέβη και με τις συμφωνίας Ζυρίχης και Λονδίνου.
Τα πιο επιτυχή πραξικοπήματα στην ιστορία τα κάνει η ίδια η νόμιμη ηγεσία κρατών ή οι ξένοι δι΄αυτής. Και είναι πολύ πιο εύκολο να τα κάνει, γιατί μπορεί να χρησιμοποιήσει όλη την κρατική ισχύ που νομίμως διαθέτει.
Η μέθοδος εφαρμόστηκε από τον νομίμως εκλεγμένο καγκελάριο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης για να την καταργήσει. Εφαρμόστηκε από τον στρατάρχη Πεταίν για να δημιουργήσει το κράτος του Βισύ, με την έγκριση της μεγάλης πλειοψηφίας των εκλεγμένων Γάλλων βουλευτών, γεγονός που δεν εμπόδισε την καταδίκη του σε θάνατο μεταπολεμικά. Στην Ελλάδα, την εφήρμοσε το 1965, ο νόμιμος αρχηγός του κράτους Βασιλεύς Κωνσταντίνος απολύοντας τον λαοπρόβλητο Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και χρησιμοποιώντας τους Αποστάτες για να δώσει τον αναγκαίο χρόνο προετοιμασίας της χούντας του ’67, ώστε να φτάσουμε στην ανατροπή Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. (Να πούμε ότι οι πρωταγωνιστές όλων αυτών δεν χρειάζονται να ξέρουν όλο το σενάριο, κάνει μάλλον κακό αυτό, αρκεί να παίζουν πειθήνια τον ρόλο που τους υπαγορεύει κάθε στιγμή ο σκηνοθέτης που διευθύνει την παράσταση).
Σύμφωνα με ορισμένους διακεκριμένους νομικούς, όπως ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων συνταγματολόγων Γιώργος Κασιμάτης, τέτοιο, αναίμακτο μεν, αλλά με θανάσιμες συνέπειες πραξικόπημα υπήρξε και η συνομολόγηση βαρύτατων, αντισυνταγματικών παραχωρήσεων εθνικής οικονομικής κυριαρχίας στους Πιστωτές, με την υπογραφή και έγκριση από τη Βουλή των δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, που κατέστρεψαν τελικά την Ελλάδα, από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και Γιώργου Παπακωνσταντίνου το 2010.
Καταστολή προ της εγχειρήσεως
Αλλά δεν φταίνε οι φίλοι μου που ξαφνιάζονται με τους όρους που χρησιμοποιώ. Το γεγονός ότι τόσο εξωφρενικές ιδέες, στην εξωτερική πολιτική και σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής εμφανίζονται, χωρίς καν να εκδηλώνονται σοβαρές αντιρρήσεις και αντιστάσεις, δεν είναι παρά σύμπτωμα της καθολικής αποσύνθεσης της χώρας και μέτρο των κινδύνων που διατρέχει ο ελληνικός λαός. Το ότι, όχι τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης, αλλά ακόμα και τα εμφανιζόμενα ως κάπως εναλλακτικά και κριτικά, σπανίως ενημερώνοιυν καν τον ελληνικό λαό για το τι συμβαίνει σε καίριους τομείς της εθνικής ζωής, είναι σύμπτωμα και της πολιτικής και πνευματικής μας αποσύνθεσης, αλλά και του βαθμού και μικροσκοπικής ακόμα, εν τέλει, εξάρτησης της χώρας από ξένα κέντρα αποφάσεων, δια μέσου ενός πλέγματος διαχεόμενων ομάδων συμφερόντων.
Πριν από πολλά χρόνια ο μακαρίτης ο Αντώνης Λιβάνης μου είπε μια μέρα, σχολιάζοντας την εξωτερική πολιτική Σημίτη: Πριν από μια σοβαρή εγχείρηση, πρέπει να καταστείλεις την ασθενή. Αυτό κάνουνε και τώρα. Η καταστολή έγινε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια και η βαρύτητά της ήταν ανάλογη της βαρύτητας των εγχειρήσεων στις οποίες υπέβαλλαν το σώμα και την ψυχή του ελληνικού λαού.
Ποιος θα αποφασίσει για την Κύπρο
Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, το μέλλον της Κύπρου εξαρτάται από τις σχέσεις και διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας, Ισραήλ, Τουρκίας, σε πολύ μικρότερο βαθμό και της Γερμανίας.
Υπό τις παρούσες συνθήκες και αν αυτοί συμφωνήσουν, είναι θέμα πέντε λεπτών η διάλυση του κυπριακού κράτους. Το πιθανότερο είναι ότι αυτό δεν θα συμβεί τώρα, λόγω των θέσεων Ερντογάν και πάλι όμως ωφελημένη διπλωματικά και πολιτικά θα βγει στο τέλος η Τουρκία και ζημιωμένες η Κύπρος και η Ελλάδα, με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους. Αλλά το μοιραίο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή αν αύριο τα βρουν οι προαναφερθέντες ή αν αλλάξει η κυβέρνηση Ερντογάν.
Είναι θέμα και στοιχειώδους αυτοσεβασμού και επιβίωσης της Κυπριακής, εμμέσως και της Ελληνικής Δημοκρατίας, η μη συμμετοχή σε παρόμοιες διασκέψεις.
Και είναι θέμα επιβίωσης του ελληνικού λαού, και σε Ελλάδα και σε Κύπρο, να βρει τον τρόπο και τα υποκείμενα για να ανακτήσει, έστω και μερικώς, τον έλεγχο των κρατών του. Αλλιώς είναι χαμένος, μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. Ας το σκεφτούν και οι Κύπριοι εκλογείς τον Μάιο, γιατί καλό είναι να σου κάνουν οι πολιτικοί τα ρουσφέτια, αλλά ακόμα και αυτά να θέλουν να κάνουν, χρειάζεται να υπάρχει κράτος για να γίνονται. Ας ψηφίσουν και μια φορά με εθνικά κριτήρια επιβίωσης της κυπριακής κοινωνίας και του κράτους τους, με κριτήριο την ατομική, κοινωνική και εθνική τους αξιοπρέπεια, αντί να ελπίζουν ότι ο Ερντογάν θα σώσει, ακόμα μια φορά, την Κύπρο και την Ελλάδα από τις συνέπειες της διάλυσής της Κυπριακής Δημοκρατίας.
