Πώς μας φαίνεται αγαπητοί αναγνώστες η τουρκική πολιτική της εθνοκάθαρσης στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο και στην κατεχόμενη Συρία; Μάλλον δεν είναι ιδιαιτέρως αρεστή στους περισσοτέρους εξ ημών – πλην εκείνων που συγγράφουν εκθέσεις για το πώς θα βελτιώσει η Τουρκία τις δημόσιές της σχέσεις, βεβαίως.
Υποθέτουμε λοιπόν, ότι όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών μιλά για την Ελλάδα και την σταθερή της υποστήριξη στο διεθνές δίκαιο νομίζει ότι τον ακούν μόνο όσοι παρακολουθούν ελληνικά μέσα ενημέρωσης ή εκείνοι (συνήθως ημιμαθέστατοι που παριστάνουν τους αρίστους) οι οποίοι προσπαθούν να ταυτίσουν τον ρεαλισμό στις διεθνείς σχέσεις, με τον τυχοδιωτικό οπορτουνισμό.
Είναι οι ίδιοι οι οποίοι κατά την δεκαετία του ’80 εξύβριζαν τα ανοίγματα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και που ψευδολογώντας, προσπαθούν να μας πείσουν για τους “φιλότουρκους” Παλαιστινίους, για το “ανίκητο” Ισραήλ, τα θαυματουργά του όπλα και για την δήθεν αντιτουρκική, στρατηγική μας συμμαχία μαζί του – η οποία προς το παρόν απλώς λεηλατεί τα δημόσια οικονομικά μας, βλ. σύμβαση Καλαμάτας.
Σε αυτά τα παραμύθια θα απαντήσουμε σε άλλο άρθρο. Εδώ αναφερόμαστε στην ντροπή που εκτυλίσσεται στο όνομα του Ελληνισμού – όχι μόνο από την τωρινή κυβέρνηση φυσικά, αλλά κατεξοχήν από αυτήν. Για το πώς οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και σαφέστατα και η τωρινή νομιμοποιούν και τάσσονται ξεδιάντροπα με την εθνοκάθαρση, το απαρτχάιντ και με όσα ακόμα εγκλήματα, τα δύο παραπάνω συνεπάγονται.
Αυτές τις μέρες, το Ισραήλ βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα, για πέντε λόγους: ο ένας είναι πως κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να προβοκάρει τις διαπραγματεύσεις στην Βιέννη και να μην υπάρξει συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν. Οι “φίλοι” μας του κράτους του Ισραήλ βεβαίως, δεν θέλουν και δεν τολμούν να επιτεθούν μόνοι τους και ευθέως στο Ιράν. Θέλουν να βάλουν τις ΗΠΑ μπροστά, κάτι το οποίο δεν θα είναι εύκολο.
Δεύτερον, λόγω της απόπειρας ανατροπής του Ιορδανού βασιλιά, πίσω από την οποία αρκετοί υποψιάστηκαν την ανάμειξη του Ισραήλ, μιας και ο πρώτος δεν δέχεται να στέρξει στην πολιτική εθνοκάθαρσης και βίαιου εποικισμού εις βάρος των Παλαιστινίων, με το να τους πάρει στην επικράτεια του βασιλείου του.
Τρίτον, με την αποκάλυψη της εμπλοκής του κράτους του Ισραήλ και των λόμπι του, στην εσωτερική πολιτική ζωή της Αγγλίας, μέσα από την δυσφημιστική εκστρατεία, την οποία είχαν εξαπολύσει κατά του πρώην ηγέτη των Εγγλέζων Εργατικών, Τζέρεμνι Κόρμπιν ως δήθεν αντισημίτη.
Τέταρτον, επειδή ακόμα και μια οργάνωση τύπου Human Rights Watch στην αντίστοιχή της έκθεση, διείδε το προφανές: το Ισραήλ γίνεται κράτος-απαρτχάιντ. Φυσικά, όπως και στην περίπτωση της Νοτίου Αφρικής, η πολιτισμένη Δύση θεωρεί τρομοκράτες τους εχθρούς του απαρτχάιντ και συμμάχους της, τους υπερασπιστές του.
Πέμπτον, επειδή στην Ανατολική Ιερουσαλήμ εκτυλίσσεται το νέο επεισόδιο ρατσισμού, απαρτχάιντ, εθνοκάθαρσης και κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου εις βάρος των Παλαιστινίων. Μετά από διάφορα πογκρόμ και την αποτυχημένη απόπειρα των ακροδεξιών του Ισραήλ, με τις πλάτες της κυβέρνησής τους, να στερήσουν την πρόσβαση των Παλαιστινίων στο τέμενος Αλ Ακσά, το κράτος του Ισραήλ, δηλαδή η κατοχική δύναμη επί της ανατολικής Ιερουσαλήμ,εκδιώκει Παλαιστινίους από τα σπίτια τους (58 μέχρι τώρα) στην γειτονιά Sheikh Jarrah και εγκαθιστά Ισραηλινούς εποίκους. Επικαλείται προς τούτο ανύπαρκτα δικαιώματα, προ του 1948, και αποφάσεις ισραηλινών δικαστηρίων τα οποία καμία αρμοδιότητα έχουν σε κατεχόμενα και παρανόμως προσαρτηθέντα εδάφη.
Με άλλα λόγια, σε μία μόνο γειτονιά, το ίδιο κράτος διαπράττει τα εγκλήματα των παρανόμων εποικισμών, της παράνομης κατοχής (αυτή είναι και η βάση όλων) της εθνοκάθαρσης, της στέρησης του δικαιώματος στέγασης, παραβιάσεων σειράς ακόμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του απαρτχάιντ – τουλάχιστον.
Δυσκολεύεται να εντοπίσει κανείς άλλη κρατική οντότητα, ικανή να διαπράττει τόσα εγκλήματα, με τέτοια ασυλία, σε τόσο συμπυκνωμένο χώρο και χρόνο.
Δυστυχώς, δεν περιμένουμε πολλά από το ελληνικό, πολιτικό κατεστημένο, το οποίο υπηρετεί αλλότρια συμφέροντα και όχι εθνικά και λαϊκά. Ωστόσο στους φίλους μας τους Παλαιστινίους, εμείς μπορούμε να λέμε ότι αυτή η ντροπιαστική συγκάλυψη του εγκλήματος δεν αφορά τους Έλληνες πολίτες. Όσοι έχουμε μνήμη και συναίσθηση δικαίου, μόνο ντροπή νιώθουμε για μια εξωτερική πολιτική, η οποία ξεπλένει το απαρτχάιντ του κράτους του Ισραήλ, το οποίο (ευτυχώς) κατονομάζουν ως τέτοιο γενναίες φωνές Εβραϊκών οργανώσεων.
