Ενώ η ρατσιστική πολιτική του ισραηλινού απαρτχάιντ εντείνεται με τον συνηθισμένο, θρασύδειλο τρόπο των βομβαρδισμών από αέρος εναντίον κατά βάση αμάχων και ενώ το άτρωτο του Ισραήλ ταπεινώνεται από την πολύ κατώτερή του στρατιωτικώς παλαιστινιακή αντίσταση, η οποία βομβαρδίζει το Τελ Αβίβ ευρισκόμενη σε νόμιμη άμυνα κατά το διεθνές δίκαιο, αξίζει να σταθούμε σε ένα ζήτημα το οποίο επανέρχεται διαρκώς, ακριβώς επειδή είναι ενδεικτικό της φύσης της ισραηλινής πολιτικής: αφορά την φαινομενικά παράταιρη υποστήριξη της διεθνούς ακροδεξιάς, όχι προς τους Εβραίους αλλά προς το κράτος του Ισραήλ ειδικότερα.
Από την Χρυσή Αυγή στα καθ’ ημάς, έως την ακροδεξιά (συχνά εξίσου νεοφασιστική) της Λατινικής Αμερικής, ενώ οι Εβραίοι αποτελούν μόνιμο στόχο, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ αποτελεί σημείο αναφοράς.
Ο λόγος είναι προφανής: κανένα κράτος δεν έχει τόσο καταφανώς και ξεδιάντροπα ιδεολογικοποιήσει την ισχύ και την επιβολή δια αυτής τα τελευταία χρόνια, όσο το Ισραήλ. Από την ίδρυσή του και έπειτα και ακόμα περισσότερο κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο δεν αποπειράται το Ισραήλ να δικαιολογήσει νομικά (ακόμα και χρησιμοποιώντας προσχήματα) μια σειρά ενεργειών του, αλλά αντιθέτως περηφανεύεται για αυτές ή και υπερβάλλει ακόμα ως προς το μέγεθος των παρανόμων πράξεων τις οποίες τελεί. Επιδίδεται σε ένα διαρκές ψυχολογικό παιχνίδι ακατάβλητης βίας, πέρα και πάνω από το δίκαιο κατά τρόπο που ανάλογό του, μόνο στη ναζιστική Γερμανία δύναται κανείς να εντοπίσει.
Επιπλέον δεν διστάζει να πλειοδοτήσει σε πολιτικές απαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης, επίσης χωρίς να κρύβεται. Η θεμελίωση δε, δικαιωμάτων πέραν κάθε πραγματικότητας επί του εδάφους, στη βάση της δικής του θρησκευτικής παράδοσης, συνιστά το όνειρο κάθε ακροδεξιάς και ακόμα περισσότερο φασίζουσας προσέγγισης: είτε μιλούμε για την μυθολογία του αίματος, είτε για τις θρησκευτικές παραδόσεις, η συλλογιστική του βιασμού της πραγματικότητας και της ιστορικής αλήθειας, στη βάση της φυλετικής ανωτερότητας, είτε διακηρυχθείσας, είτε υπόρρητης, είναι η ίδια.
Ακόμα καλύτερα για κάθε λογής ακροδεξιούς, το Ισραήλ μπορεί να κάνει όλα τα παραπάνω χωρίς να λογοδοτεί ποτέ. Η στήριξη κυρίως από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, προσδίδουν ασυλία σε κάθε παραβίαση του διεθνούς δικαίου και υπό αυτήν την έννοια στέλνει πέρα από το μήνυμα της ισχύος στο αμιγώς στρατιωτικό πεδίο και αυτό του εξευτελισμού του, περιοριστικού εις βάρος του δικαίου του ισχυρού, πλαισίου της ισχύος του δικαίου. Για όσους δεν θυμούνται είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο κατέρρευσε η μεσοπολεμική τάξη διεθνούς δικαίου.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, το Ισραήλ σηματοδοτεί ότι ναι, γίνεται να υλοποιείς όλα τα βασικά προτάγματα της φασίζουσας ακροδεξιάς, χωρίς μάλιστα να είναι απαραίτητο να συνδυάζεται ένα τέτοιο σχέδιο, με την ανάγκη ενός στρατιωτικού εσωτερικού καθεστώτος.
Βεβαίως, επειδή οι ακροδεξιοί ως εξ ορισμού κοντόθωροι και μισαλλόδοξοι δεν φημίζονται για την ευφυΐα τους είναι λογικό να μην διαγιγνώσκουν τα αδιέξοδα της ισραηλινής πολιτικής: το πρόβλημα της τελευταίας είναι ότι ακόμα και στο τακτικό επίπεδο (πολύ περισσότερο στο στρατηγικό) καθίσταται παρωχημένη, οδηγώντας το κράτος του Ισραήλ εν τέλει στην παρακμή του. Αυτό είναι δικό του πρόβλημα σε κάθε περίπτωση. Το δικό μας είναι ότι επιδιώκουμε να μιμηθούμε αυτήν ακριβώς της παρωχημένη στρατηγική, ως όμηροι ενός κατεστημένου το οποίο υπηρετεί ξένα συμφέροντα, ακροδεξιάς κοπής.
