Το σημερινό μας άρθρο αφορά το διεθνές πλαίσιο στο οποίο εξελίσσεται τώρα το παλαιστινιακό και την κρίσιμη σημασία του για το σύνολο των παγκόσμιων εξελίξεων.
Προτού όμως πάμε στο κύριο θέμα μας θέλουμε, σε συνέχεια και του χθεσινού άρθρου μας, να σταχυολογήσουμε πρόχειρα μερικές μόνο από τις εξελίξεις του τελευταίου εικοσιτετράωρου, εξελίξεις που δεν παρουσιάσθηκαν, τουλάχιστον από τα ελληνικά μέσα που εμείς συμβουλευθήκαμε και υποθέτουμε δεν θα παρουσιασθούν ποτέ. Χωρίς αυτές είναι αδύνατο να σχηματίσει κανείς μια εικόνα του τι πραγματικά συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Παλαιστίνη. Δεν πρόκειται, επαναλαμβάνουμε για αναδρομή, αλλά για πρόχειρη σταχυολόγηση.
Δεν συναντήσαμε σε κανένα ελληνικό ή κυπριακό μέσο που συμβουλευθήκαμε οποιαδήποτε αναφορά στον Παλαιστίνιο συγγραφέα που ο ισραηλινός στρατός εξεδίωξε από το σπίτι του και τη γειτονιά του στην Ιερουσαλήμ γιατί τόλμησε να δώσει συνέντευξη σε αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα.
Ούτε επίσης βρήκαμε αναφορές για τον άτυχο οδηγό που χαροπαλεύει γιατί τον πέρασαν για Άραβα ισραηλινοί ακροδεξιοί διαδηλωτές, τον έβγαλαν από το αμάξι του και, προτού προλάβει να τους πει οτιδήποτε, τον λύντσαραν live ενώπιον της τηλεόρασης.
Να μη σας ξανακουράσουμε πάλι με τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό νεκρών παιδιών στα ερείπια των σπιτιών της Γάζας και τις ζωτικές υποδομές για τη ζωή των κατοίκων της περιοχής αυτής που κατεστράφησαν ή τις οποίες απειλεί απροκάλυπτα να καταστρέψει ο ισραηλινός στρατός.
Δεν είδαμε επίσης καμία αναφορά στις φωνές προοδευτικών Εβραίων που σώζουν την αξιοπρέπεια της φυλής τους μιλώντας ανοιχτά για «εθνοκάθαρση» των Παλαιστινίων της Ιερουσαλήμ. Τη δική τους τη σώζουν, τη δική μας ποιος θα τη σώσει;
Που να τα προλάβει άλλωστε κανείς όλα, συνεργείο θα χρειαζόταν. Να, γράφαμε χτες για τη συναγωγή που κάηκε στο Λοντ, συνδέοντάς την με τη φωτιά στο Αλ Ακσά. Δεν ξέραμε κι εμείς όταν τα γράφαμε ότι είχε προηγηθεί της απόπειρας εμπρησμού της συναγωγής η δολοφονία ενός Άραβα κατοίκου της Λοντ, από περιπολίες ενόπλων ακροδεξιών Εβραίων που τριγυρνούσαν στην πόλη τρομοκρατώντας τους κατοίκους. Έναν από αυτούς μπορείτε να παρακολουθήσετε σε αυτό το βίντεο, να εξηγεί, πολύ ψύχραιμα ομολογουμένως, ότι ο τρόπος να «ηρεμήσουν» οι Άραβες είναι να πυροβολήσεις έναν στο στήθος και ένα στο κεφάλι. Η μισή συνταγή του ήδη εκτελέστηκε.
Εκτός από τα συμβαίνοντα στα κατεχόμενα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η «στρατηγική της έντασης» ξεδιπλώνεται στο ίδιο το Ισραήλ από τις συμμορίες της ισραηλινής άκρας δεξιάς, εναντίον Αράβων πολιτών. Σκοπός να εξωθήσουν τους Άραβες σε βίαιες αντιδράσεις και να δημιουργήσουν κλίμα εμφυλίου που θα καταστήσει αδύνατη τη συνύπαρξη Εβραίων και Παλαιστινίων εντός του Ισραήλ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την εκδίωξη των τελευταίων εναπομεινάντων Παλαιστινίων από τα εδάφη του Ισραήλ, όπου κάποτε αποτελούσαν την πλειοψηφία.
Το παράδειγμα της Ντώυτσε Βέλλε
Μη νομίσετε ότι η υποκατάσταση των ειδήσεων από ένα όργιο άμεσης και έμμεσης προπαγάνδας υπέρ των εξτρεμιστών του Ισραήλ συνιστά ελληνική πρωτοτυπία. Κυριαρχεί σε όλη τη Δύση και πέραν αυτής.
Χτες το βράδυ, Τρίτη 13 Μαίου, παρακολούθησα τις διεθνείς ειδήσεις στα αγγλικά της Ντώυτσε Βέλλε, κρατικής γερμανικής τηλεόρασης. Το θέμα της Γάζας ήταν πρώτο. Η παρουσίαση των ειδήσεων ήταν φανερά φιλο-ισραηλινή και αντι-παλαιστινιακή, αλλά ο παρουσιαστής προσπαθούσε να φανεί ότι τηρεί μια στοιχειώδη δεοντολογία. Το αγγλόφωνο δελτίο της DW είναι το παράθυρο της Γερμανίας στην παγκόσμια κοινή γνώμη και είναι φυσικό να λαμβάνει πρόνοια για να συντηρεί την αξιοπιστία του.
Η μεγάλη έκπληξη δεν ήταν αυτά που είπε ο παρουσιαστής, αλλά το γεγονός ότι, αφού είπε αυτά που είπε, ουσιαστιακά παραχώρησε το βήμα στην εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού να μας εξηγήσει τι συμβαίνει στη Γάζα, το όλο υποτίθεται σκηνοθετημένο ως «συνέντευξη». Περίμενα και γω να δω να εμφανίζεται στη συνέχεια κάποιος Παλαιστίνιος να εξηγήσει τη δική του άποψη. ‘Εστω και ένας τρίτος σχολιαστής βρε αδερφέ. Ματαίως όπως απεδείχθη.
Αλλά δεν συμβαίνουν αυτά μόνο στη Γερμανία. Την Τετάρτη ένα πρωτοφανές στη γαλλική ιστορία και για τα γαλλικά δεδομένα περιστατικό. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι γαλλικές αρχές απηγόρευσαν μια συγκέντρωση για το παλαιστινιακό. Ανάλογες συγκεντρώσεις έχουν γίνει στο παρελθόν αναρίθμητες, χωρίς να παρουσιασθεί κανένα πρόβλημα για τη δημόσια τάξη. Mια αντιπροσωπεία βουλευτών, εκπροσώπων σωματείων και συνδικαλιστών επισκέφθηκε το Υπουργείο Εξωτερικών και συνάντησε ένα σύμβουλο του Υπουργού Ντριάν να συζητήσουν το θέμα αυτό. Βγαίνοντας από το Υπουργείο, οι ίδιοι αστυνομικοί που συνόδευσαν την αντιπροσωπεία στον σύμβουλο του Υπουργού, συνέλαβαν το μέλος της, Πρόεδρο του Συνδέσμου Αλληλεγγύης Γαλλίας – Παλαιστίνης (AFPS) κ. Bertrand Heilbronn, 71 χρονών, χωρίς καμία εξήγηση. Τον απελευθέρωσαν μια μέρα αργότερα και μόνο μετά από κύμα διαμαρτυριών.
Γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, υποστηρίξαμε ότι πρέπει να είμαστε όλοι (περιλαμβανομένων των Ελλήνων και των Εβραίων) Παλαιστίνιοι. Αν επιτρέψουμε αυτό που γίνεται τώρα στους Παλαιστίνιους, μια ακόμα χειρότερη κι από τη δική τους μοίρα μας περιμένει στο τέλος όλους.
Τι άραγε υποχρεώνει τις δυτικές κυβερνήσεις να υποστηρίζουν ουσιαστικά, δια των ανακοινώσεων που εκδίδουν, εγκλήματα πολέμου και την πιο ωμή καταπάτηση του διεθνούς δικαίου; Για ποιο λόγο η πλειοψηφία των μεγάλων μέσων ενημέρωσης του δυτικού κόσμου (και όχι μόνο) υποστηρίζουν με τέτοιο τρόπο την παρούσα πολιτική του Ισραήλ; Γιατί υποστηρίζουν μια πολιτική που δεν θέλουν στην πραγματικότητα, ούτε οι ευρωπαϊκές, ούτε η η αμερικανική κυβέρνηση και τους δημιουργεί πολλά προβλήματα;
Μόνο μία είναι η δυνατή απάντηση. Λόγω της τεράστιας επιρροής που έχει αποκτήσει το Ισραήλ ακόμα και στα ισχυρότερα δυτικά κράτη. ‘Όταν λέμε βέβαια Ισραήλ δεν εννοούμε αποκλειστικά το ίδιο το κράτος αλλά και τα ποικίλα λόμπυ του ανά την υφήλιο.
Αυτά τα λόμπυ, ναι μεν είναι διχασμένα ως προς την πολιτική Νετανιάχου, με μεγάλο μέρος τους να εργάζεται για να τον εκτοπίσει από την ισραηλινή πολιτική. ‘Όμως δεν θέλουν και να γίνει δημόσια κριτική στο Ισραήλ και έχουν πρωταγωνιστήσει στις προσπάθειες δαιμονοποίησης και ποινικοποίησης κάθε τέτοιας κριτικής. Θέλουν να πλήξουν τον Νετανιάχου, όχι όμως και το κράτος. Και καταλήγουν να συμμαχούν έτσι στην πράξη με τον Πρωθυπουργό, εμποδίζοντας την άσκηση κριτικής, ακόμα και την απλή ενημέρωση. Ο οποίος άλλωστε έχει και τη συμπάθεια πολλών μη εβραϊκών εξτρεμιστικών και ακροδεξιών δυνάμεων μέσα στο δυτικό σύστημα και όχι μόνο.
Μια «κρυμμένη υπερδύναμη»
Η επιρροή του Ισραήλ δεν αντιστοιχεί στην επιρροή που μπορεί να έχει ένα κράτος – πελάτης των ΗΠΑ, ούτε στην επιρροή που μπορεί να έχει μια μεσαία δύναμη της Μέσης Ανατολής. Από τη στιγμή που το Ισραήλ είναι σε θέση να υπαγορεύει εξωτερική πολιτική στην «κανονική» υπερδύναμη, όπως κατά κόρον συνέβη επί Τραμπ, από τη στιγμή που φαίνεται να έχει «απορροφήσει» ακόμα και τη διπλωματία της χώρας του Ντε Γκωλ, από τη στιγμή που μεγάλα ΜΜΕ θυσιάζουν την ανάγκη προστασίας της αξιοπιστίας του στο συμφέρον του εβραϊκού κράτους (η DW, δηλαδή η Γερμανία, δεν απευθύνεται μόνο σε Ευρωπαίους, αλλά και στο ενάμισυ δις Μουσουλμάνων του πλανήτη!), εκ των συνεπειών της και μόνο, η επιρροή του Ισραήλ είναι της τάξης υπερδύναμης, όχι μεσαίας δύναμης, τουλάχιστο σε ότι αφορά ορισμένους τομείς.
Είναι τόσο μεγάλη αυτή η επιρροή, που ελάχιστοι επιθυμούν να μιλήσουν για αυτήν.
Όμως, αν αποφύγει κάποιος να θίξει αυτόν τον παράγοντα είναι αδύνατο να σχηματίσει ορθή εικόνα της παγκόσμιας κατάστασης. Ακόμα κι αν εδώ ή εκεί καταλαβαίνει τι γίνεται, ακόμα κι αν διαδηλώνει υπέρ των Παλαιστινίων, αδυνατεί στο βάθος να αντιληφθεί την κατεύθυνση των μεγάλων μετασχηματισμών του κόσμου μας. Οι μερικές αλήθειες είναι συχνά το καλύτερο υλικό για την κατασκευή των ολικών ψεμάτων.
Ο Πόλεμος των Πολιτισμών
Ο κ. Νετανιάχου δεν είναι μόνο ένας φιλόδοξος Ισραηλινός πολιτικός. Είναι κεντρικό πρόσωπο με ηγετικό ρόλο σε μια ολόκληρη τάση στο κατεστημένο της «ευρείας Δύσης». Διαθέτει μια συνεκτική στρατηγική πρόταση για τη Δύση. Ονομάζεται «Πόλεμος των Πολιτισμών», αν και θα ήταν καλύτερα να τη πούμε «Πόλεμος κατά του Πολιτισμού».
Ο ίδιος και οι φίλοι του (όπως οι Trump, Bannon, Bolsonaro, Modi, Salvini και πολλοί άλλοι πιστεύουν ότι ο Πόλεμος (και η δικτατορία) είναι η μόνη διέξοδος που διαθέτει η «ευρεία Δύση» (περιλαμβανομένου του Ισραήλ) για να συνεχίσουν να κυριαρχούν στον κόσμο και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Ο ίδιος και οι φίλοι του δεν έχουν μάθει τίποτα και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα από το Βατερλώ και το Βερολίνο, από το Ιράκ και τον Λίβανο.
Είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν ακόμα και τους κινδύνους που συνεπάγεται για τους ίδιους τους Εβραίους αυτή η επιλογή. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο κοντά είναι ο θρίαμβος και η τραγωδία, δεν έχουν το θάρρος ενός Ράμπιν ή ενός Αραφάτ. Ούτε καταλαβαίνουν το νόημα της εποχής που εγκαινίασαν οι νέες τεχνολογίες το 1945.
Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται
Ο Νετανιάχου είναι που έχασε στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές. Αλλά ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ δεν είναι ένας άνθρωπος που αποδέχεται τις ήττες του. Από την Ιερουσαλήμ και τη Γάζα ξεκινάει τη μεγάλη αντεπίθεση, που ελπίζει άμεσα να του επιτρέψει την παραμονή στην πρωθυπουργία, μεσοπρόθεσμα να τον ξανακάνει κυρίαρχο στην Ουάσιγκτων. Και στο μεσοδιάστημα να ανατινάξει οποιαδήποτε ελπίδα μιας σχετικής τουλάχιστο σταθεροποίησης της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, με την επιστροφή στη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Στο παρελθόν, όταν οι Νεοσυντηρητικοί αντιμετώπιζαν δυσκολίες στην Ουάσιγκτων του Ομπάμα, χρησιμοποίησαν ως βάση τους τη Γαλλία του Σαρκοζί, που έγινε εμβρυουλκός στην επιχείρηση καταστροφής της Λιβύης. ‘Ετσι και τώρα, το κόμμα του «πολέμου των πολιτισμών» ελπίζει να χρησιμοποιήσει τη Γαλλία και ωθεί τη μητέρα της «ευρωπαϊκής δημοκρατίας» σε μια «προ-Τραμπ» κατάσταση, ελπίζοντας να αντισταθμίσει τις συνέπειες της νίκης της αντίπαλης φράξιας στις αμερικανικές εκλογές και, στη συνέχεια, στις 6 Ιανουαρίου.
Αντώνιος κατά Οκταβίου
Παρά την ήττα που υπέστη στις ΗΠΑ, παρά τις διαρκείς προσπάθειες των αντιπάλων του στο ίδιο το Ισραήλ να βρουν τρόπο να απαλλαγούν από την παρουσία του, ο Νετανιάχου διαθέτει και μεγάλα διεθνή ερείσματα και σημαντικά πλεονεκτήματα.
‘Ένα από τα πιο σπουδαία πλεονεκτήματά του έναντι του Μπάιντεν είναι ότι ξέρει και εφαρμόζει αυτό που ήξερε κι ο Κλαούζεβιτς. Οι στρατηγοί που κερδίζουν τις μεγάλες νίκες δεν είναι αυτοί που επαναλαμβάνουν το παρελθόν, αλλά αυτοί που αλλάζουν τους κανόνες.
Ανήκει στους «μπολσεβίκους», όχι στους «μενσεβίκους» της παγκόσμιας αντεπανάστασης
Αντίθετα, ο Μπάιντεν θέλει μεν να σταματήσει τις πολιτικές του Νετανιάχου και να εξουδετερώσει την επιρροή του, αλλά δεσμεύεται και περιορίζεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τον αντίπαλό του από το ίδιο το σύστημα του οποίου ηγείται, τους κανόνες του, τις συμμαχίες του, τα συμφέροντά του, όπως τα αντιλαμβάνεται, την ιδεολογία του.
Αντίθετα το μεγάλο πλεονέκτημα και συνάμα το μεγάλο μειονέκτημα του Νετανιάχου είναι ο ίδιος ο ακραίος, τυχοδιωκτικός χαρακτήρας της πολιτικής που πρεσβεύει.
Είναι μειονέκτημα γιατί η πολιτική του είναι τόσο ακραία που δημιουργεί και συσπειρώνει κάθε τόσο τους πιο ετερόκλιτους αντιπάλους. Είναι πλεονέκτημα γιατί είναι πιο απλό να ξεφύγεις από μια κρίση ηγεμονίας προς τα μπρος, έστω κι αν αποδειχθεί στο τέλος ότι μόνο γκρεμός ήταν μπροστά σου. Μια σχετική υποχώρηση και μια αναδίπλωση είναι πολύ δυσκολότερος ελιγμός στη στρατηγική. Εξ ου και μια από τις αιτίες για τις αντιφάσεις της πολιτικής Μπάιντεν.
Υπάρχει όμως και άλλος παράγοντας που δυσκολεύει τον Αμερικανό Πρόεδρο. Και ο ίδιος και η κυβέρνησή του είναι πάρα πολύ εξαρτημένοι από τον εβραϊκό παράγοντα. Η πλειοψηφία της ηγεσίας των Αμερικανοεβραίων είναι ίσως αντίθετη προς τον Νετανιάχου και δεν επιθυμεί την συνέχιση των πολιτικών του, παρόλο που υπάρχει και μια ισχυρή μειοωηφία που τον υποστηρίζει. Δεν θέλει όμως, ταυτόχρονα, να εκφράσει την αντίθεσή της, κατά τρόπο που θα βλάψει το ίδιο το κράτος του Ισραήλ.
Ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ το γνωρίζει και γι’ αυτό επιχειρεί να προκαλέσει γεγονότα που οι συνέπειές τους θα αποδειχθούν ανεπίστρεπτες, «προηγούμενα» δηλαδή που θα εγκλωβίσουν την Αμερική στον δρόμο που θέλει να τη βάλει και θα του επιτρέψουν να ξαναβάλει μπροστά το πρόγραμμα του «Πολέμου των Πολιτισμών», πρόγραμμα που η τελική κατάληξή του, αν εφαρμοσθεί πλήρως, δεν μπορεί είναι άλλη από τον παγκόσμιο πόλεμο, με τη μια ή με την άλλη μορφή.
